Fred Perry

	Państwo : Wielka Brytania
	Data urodzenia : 18.05.1909 (zm. 2.02.1995)
	Miejsce urodzenia : Stockport, Wielka Brytania
	Gra : praworęczny/jednoręczny bekhend
	Status profesjonalny : 1937-1947
	Najwyższe miejsce w rankingu singlowym : 1 (1934)
	Wygrane turnieje wielkoszlemowe w singlu : 8
	Wygrane turnieje wielkoszlemowe w deblu : 2
	Wygrane turnieje wielkoszlemowe w mikście : 4

Sylwetka :

Perry w przeciwieństwie do większości ówczesnych tenisistów nie pochodził z bogatej, arystokratycznej rodziny. Jego ojciec Samuel był działaczem związkowym i członkiem angielskiego parlamentu (Izby Gmin). Pierwszy raz na kort tenisowy Perry wyszedł w wieku 18 lat. Wcześniej z powodzeniem uprawiał tenis stołowy osiągając w tej dyscyplinie sportu wspaniałe wyniki. Nie licząc kilku tytułów mistrza Anglii, jego największym osiągnięciem było zdobycie złotego medalu na mistrzostwach świata w 1929 roku. Oprócz sukcesu w turnieju indywidualnym zdobył także brązowe medale w deblu i drużynie, a rok wcześniej srebro w deblu i brąz w rywalizacji mikstowej i drużynowej. Perry pozostaje do dzisiaj jedynym zawodnikiem, który wygrał mistrzostwa świata w tenisie stołowym i turniej wielkoszlemowy w tenisie ziemnym. Żoną Perrego była amerykańska aktorka Helen Vison, którą poznał podczas pobytu w Stanach Zjednoczonych. W 1938 roku Perry postanowił przyjąć obywatelstwo USA, a podczas II wojny światowej służył w amerykańskiej armii.

Po zakończeniu kariery Brytyjczyk założył w 1948 roku firmę odzieżową „Fred Perry Sportwear”. W tym samym czasie, wspólnie z austriackim piłkarzem Tibby Wegnerem, wynalazł bawełnianą opaskę (frotkę) zakładaną na nadgarstek i wchłaniającą pot. W 1952 roku, na turnieju wimbledońskim, obaj panowie zaprezentowali białe bawełniane koszulki polo, które stały się prawdziwym hitem. Obecnie firma „Fred Perry” należy do największych i najbardziej znanych firm odzieżowych, a jej znakiem jest charakterystyczny wieniec laurowy, który kiedyś widniał w logo Wimbledonu. Oprócz kariery w branży odzieżowej, Perry pisał również artykuły dla gazet sportowych, oraz pracował przez wiele lat w radiu BBC i telewizji jako komentator spotkań tenisowych. W 1984 roku, w 50-tą rocznicę jego pierwszego triumfu na Wimbledonie, na kompleksie wimbledońskim odsłonięto pomnik Perrego. Takiego zaszczytu nie doczekał się żaden inny tenisista czy tenisistka. W 1995 roku Perry był gościem na turnieju Australian Open w Melbourne, gdzie uległ wypadkowi w hotelowej łazience doznając złamania żeber. Kilkanaście dni później zmarł w tamtejszym szpitalu w wyniku powikłań. W 2002 roku w Stockport, rodzinnym mieście Brytyjczyka, otwarto specjalną ścieżkę dla pieszych długości 23 km, której patronem został właśnie Perry.

Styl gry :

Brytyjczyk preferował agresywny, ofensywny tenis oparty na mocnym, regularnym serwisie. Na korcie potrafił perfekcyjnie wykorzystać swoje znakomite warunki fizyczne, szczególnie przy siatce. Tam popisywał się fantastycznym refleksem i efektownymi wolejami i smeczami, będąc trudnym do minięcia przez przeciwników. Perry słynął również z dokładnych uderzeń forhendowych wykonywanych w pełnym biegu, które były prawdziwą kopalnią punktów lub spychały rywali do głębokiej defensywy. Brytyjczyk w błyskawicznym tempie potrafił z końcowej linii przemieścić się pod siatkę zaskakując tym swoich rywali. Piłkę uderzał zazwyczaj zaraz po tym jak odbiła się od ziemi, dając przeciwnikom nie wiele czasu na reakcję. Posiadał ponadto mocną psychikę, która pomagała mu w wygrywaniu decydujących piłek. Jedynym mankamentem w jego grze był słaby jak na tenisistę tego formatu defensywny bekhend, co często wykorzystywali jego rywale. Jeden z nich, Amerykanin Bill Tilden nazwał go nawet najgorszym z najlepszych zawodników świata. Wielu oskarżało go także o celowe odpuszczanie spotkań podczas kariery zawodowej, chociaż sam Perry temu zaprzeczał.

Przebieg kariery :

Perry miał początkowo spore problemy z przestawieniem się z gry przy stole do gry na korcie. Ciężka praca i determinacja zaczęły jednak przynosić stopniowe efekty i przekładać się na pierwsze sukcesy w mniej prestiżowych imprezach. W 1930 roku, czyli rok po triumfie w mistrzostwach świata w tenisie stołowym, Perry wygrał turniej tenisowy o międzynarodowe mistrzostwo Argentyny. Kolejne dobre występy przyczyniły się do awansu w 1931 roku do drużyny reprezentującej Wielką Brytanię w Pucharze Davisa. Brytyjczycy z Perrym w składzie awansowali po raz pierwszy od 1919 roku do finału tych rozgrywek, pokonując po drodze reprezentacje Monaco, Belgii, RPA, Japonii, Czechosłowacji i USA. Przerwali tym samym serię 11-stu kolejnych występów Amerykanów w finale z rzędu. W decydującym meczu z obrońcami tytułu Francuzami, Brytyjczycy byli blisko odniesienia zwycięstwa, ale ostatecznie ulegli rywalom w stosunku 2:3. Jeden z punktów dla Wielkiej Brytanii zdobył właśnie Perry pokonując niespodziewanie na ceglanym korcie w Paryżu Jeana Borotrę w pięciu setach. Perry miał też okazję zapewnić Brytyjczykom końcowe zwycięstwo, ale w decydującym o losach meczu spotkaniu, uległ w czterech setach Henri Cochetowi, najlepszemu zawodnikowi świata w ostatnich 3 latach. Sam Perry został sklasyfikowany na koniec 1931 roku na piątym miejscu w rankingu najlepszych tenisistów, a jego najlepszym osiągnięciem w Wielkim Szlemie był półfinał Wimbledonu, w którym uległ późniejszemu zwycięzcy Amerykanowi Sidneyowi Woodowi.

Pierwszy sukces w imprezie wielkoszlemowej przyszedł w 1932 roku, kiedy to Perry wygrał turniej miksta na French Open w parze z rodaczką Betty Nuthall. Podobnym osiągnięciem popisał się na US Open w parze z Amerykanką Sarah Palfrey. Na turnieju wimbledońskim osiągnął z kolei finał w rywalizacji deblowej w parze z rodakiem Georgem Hughesem. W turniejach singlowych Perry najdalej dochodził na French Open i Wimbledonie, odpadając z rywalizacji w fazie ćwierćfinałowej. Występ na US Open zakończył z kolei na czwartej rundzie, przegrywając z Sidneyem Woodem, mimo prowadzenia 2:0 w setach. W Pucharze Davisa reprezentacja Wielkiej Brytanii odpadła w półfinale eliminacji europejskich po porażce z Niemcami 2:3. Perry zdobył wprawdzie dwa punkty dla swojej drużyny (jeden w singlu i jeden w deblu), ale w decydującym o losach meczu spotkaniu uległ niespodziewanie Danielowi Prennowi w 5-ciu setach. Na koniec roku Perry został sklasyfikowany pod koniec pierwszej dziesiątki rankingu najlepszych tenisistów.

Rok 1933 okazał się dla Perrego nieco lepszy niż poprzedni, chociaż dwa pierwsze występy w Wielkim Szlemie na to nie wskazywały. Na turnieju French Open zakończył swoją przygodę na ćwierćfinale, przegrywając z Japończykiem Jiro Satoh w 5-ciu setach. Jeszcze większe rozczarowanie przeżył na Wimbledonie, gdzie odpadł już w II rundzie, po porażce z reprezentantem RPA Normanem Farquharsonem. Bez sukcesów startował również w rywalizacji debla i miksta. Przełom nastąpił dopiero na US Open, gdzie Perry awansował do finału. W nim jego rywalem był Australijczyk Jack Crawford, który wygrał w tym roku Australian Open, French Open i Wimbledon i do zdobycia wielkiego szlema (co uczyniłby jako pierwszy zawodnik w historii) brakowało mu już tylko zwycięstwa w US Open. Ostatecznie jednak lepszy okazał się Perry wygrywając z Australijczykiem w 5-ciu setach i zdobywając tym samym swój pierwszy wielkoszlemowy tytuł w rywalizacji singlowej. Wielki sukces odniósł także w Pucharze Davisa, gdzie wspólnie z kolegami z reprezentacji dotarł do finału po pokonaniu m.in. Australii i USA we wcześniejszych rundach. W decydującym meczu Brytyjczycy wygrali niespodziewanie z Francuzami na ich terenie 3:2, a Perry zdobył dwa punkty w singlu, w tym jeden w decydującym o losach meczu spotkaniu z Andre Merlinem. Dla Wielkiej Brytanii było to pierwsze zwycięstwo w tych prestiżowych rozgrywkach od 1912 roku, a dla Francuzów pierwsza porażka od 1926 roku. W rankingu na koniec roku Perry znalazł się na drugim miejscu, tuż za Jackiem Crawfordem.

Najlepszym sezonem w karierze Perrego okazał się rok 1934. Już w pierwszym wielkoszlemowym występie pokazał klasę awansując do finału Australian Open, gdzie bez straty seta ograł reprezentanta gospodarzy i obrońcę tytułu Jacka Crawforda. W parze z Patrickiem Hughesem okazał się najlepszy także w rywalizacji deblowej. Na turnieju French Open po raz trzeci z rzędu zakończył swój udział na ćwierćfinale, po porażce z Włochem Giorgio De Stefanim. Perry wygrał jednak dwa kolejne wielkoszlemowe turnieje pokonując w finale Wimbledonu Crawforda i ogrywając w decydującym meczu na US Open Wilmera Allisona. Jego triumf na Wimbledonie był pierwszą wygraną reprezentanta gospodarzy na tym turnieju od 1909 roku. Brytyjczyk pomógł również reprezentacji obronić tytuł w Pucharze Davisa, zdobywając dwa punkty w wygranym 4:1 meczu ze Stanami Zjednoczonymi. Wspaniałe wyniki podczas całego sezonu pozwoliły mu zająć, po raz pierwszy w karierze, najwyższe miejsce w rankingu na koniec roku.

Sezon 1935 to kolejne pasmo sukcesów Brytyjczyka. Na Australian Open po raz drugi z rzędu awansował do finału, ale musiał w nim uznać wyższość Jacka Crawforda. Na drugim miejscu zakończył również rywalizację w turnieju deblowym, wspólnie z Patrickiem Hughesem. Niepowodzenia te zrekompensował sobie na ceglanych kortach w Paryżu, pokonując w finale French Open Niemca Gottfrieda von Cramma w czterech setach. Perry został tym samym pierwszym zawodnikiem, który wygrał wszystkie cztery turnieje wielkoszlemowe w karierze. Po nim podobnej sztuki dokonało zaledwie czterech zawodników (Budge, Laver, Emerson, Agassi). Do zwycięstwa we Francji dołożył także wygraną na Wimbledonie, po pokonaniu w finale von Cramma w trzech setach. Oprócz triumfu w rywalizacji singlowej, wygrał również wimbledoński turniej miksta w parze z rodaczką Dorothy Round. Na turnieju US Open nie udało mu się obronić tytułu, po porażce w półfinale z późniejszym zwycięzcą Amerykaninem Wilmerem Allisonem. Perry zrewanżował mu się jednak w finale rozgrywek o Puchar Davisa, w którym Brytyjczycy obronili tytuł po zwycięstwie 5:0 z reprezentacją Stanów Zjednoczonych. Na koniec roku Perry został sklasyfikowany na pierwszym miejscu, wspólnie z Amerykaninem Ellsworthem Vinesem, występującym w gronie zawodowców.

W 1936 roku Perry kontynuował świetne występy wśród amatorów. Na French Open po raz drugi z rzędu awansował do finału, ale uległ w nim Gottfriedowi von Crammowi w trzech setach. W takim samym stosunku zrewanżował się Niemcowi w finale Wimbledonu, oddając rywalowi w całym spotkaniu zaledwie 2 gemy. Podobnej sztuki dokonał jedynie William Renshaw w finale w 1881 roku. Jak się później okazało Perry został ostatnim triumfatorem Wimbledonu pochodzącym z Wielkiej Brytanii. Do tej wygranej dołożył jeszcze ósme wielkoszlemowe zwycięstwo, pokonując w finale US Open Amerykanina Dona Budge”a, po zaciętym pięciosetowym spotkaniu. Swój dorobek w Wielkim Szlemie wzbogacił także o triumf w rywalizacji mikstowej na Wimbledonie, w parze z Dorothy Round. W Pucharze Davisa pomógł swojej reprezentacji zdobyć czwarty tytuł z rzędu, po zwycięstwie w finale z Australijczykami 3:2. W spotkaniu decydującym o wygranej Brytyjczyków, Perry pokonał Jacka Crawforda w trzech setach. Było to jego ostatnie spotkanie w tych rozgrywkach i zarazem 34 singlowa wygrana w 38 spotkaniach, w których wystąpił. Dodając do tego 11 zwycięstw w deblu, Perry pozostaje do dzisiaj rekordzistą swojego kraju w ilości wygranych spotkań w Pucharze Davisa. Na koniec roku Perry po raz trzeci z rzędu znalazł się na szczycie rankingu najlepszych tenisistów, po raz drugi dzieląc to miejsce z Ellsworthem Vinesem.

W 1937 roku Perry porzucił karierę amatorską i postanowił spróbować swoich sił wśród zawodowców. Zamknął sobie tym samym możliwość startów w turniejach wielkoszlemowych i Pucharze Davisa. W zawodowym cyklu, organizowanym przez amerykańskiego tenisistę Billa Tildena, rozegrał w ciągu roku 70 towarzyskich spotkań z Ellsworthem Vinesem. W Stanach Zjednoczonych obaj panowie spotkali się 61 razy, a bilans spotkań wyniósł 32-29 na korzyść Vinesa. Perry wygrał z kolei 6 z 9 spotkań rozegranych w Wielkiej Brytanii, tak więc w ogólnym rozrachunku obaj tenisiści wygrali po 25 spotkań. Perry zagrał ponadto 7 spotkań z Tildenem, wygrywając 4 razy i ponosząc trzy porażki. Wszystkie jego mecze przyciągały prawdziwe tłumy widzów, a na koniec roku dziennikarze po raz kolejny sklasyfikowali Brytyjczyka na pierwszym miejscu, tym razem wspólnie z Vinesem i Donem Budge.

W następnym roku Perry rozegrał z Vinesem kolejne 84 spotkania i tym razem górą był Amerykanin, notując 49 wygranych meczów przy 35 porażkach. Perry wystąpił także w jednym turnieju zawodowym, pokonując w finale Mistrzostw USA (US Pro) reprezentanta gospodarzy Bruce”a Burnesa. Na koniec 1938 roku Perry znalazł się na trzecim miejscu w rankingu, za zdobywcą Wielkiego Szlema Donem Budge i rywalem w zawodowym cyklu Ellsworthem Vinesem. Budge dołączył do grona zawodowców w 1939 roku i w serii towarzyskich spotkań ograł Perrego w stosunku 28-8. W turnieju US Pro Perremu nie udało się obronić tytułu, po porażce w finale z Vinesem. Na koniec roku Brytyjczyk zajął w rankingu 4 miejsce. W 1940 roku nie rozgrywano cyklu towarzyskich spotkań, a jedynie siedem turniejów zawodowych. W najbardziej prestiżowym z nich (US Pro), Perry po raz trzeci z rzędu doszedł do finału, gdzie przegrał z Donem Budge. W rankingu na koniec sezonu Amerykanin jako jedyny wyprzedził Perrego. W 1941 roku Perry całkowicie zdominował Billa Tildena, wygrywając zdecydowaną większość towarzyskich pojedynków rozegranych między nimi. Brytyjczyk wygrał ponadto 5 zawodowych turniejów, czyli wszystkie jakie rozegrano w ciągu roku, w tym US Pro. W rankingu na koniec sezonu Perry zajął pierwsze miejsce, wspólnie z amatorem Bobby Riggsem.

W 1942 roku Perry wziął udział w cyklu spotkań towarzyskich, razem z Donem Budge, Bobby Riggsem, Frankiem Kovacsem i Lesem Stoefenem. Wszyscy rozegrali między sobą po kilkanaście spotkań, a na koniec najlepszym bilansem legitymował się Budge (52-18). Perry zakończył rywalizację na czwartym miejscu z bilansem 23 wygranych i 30 porażek, a cały sezon na piątym miejscu w rankingu. W następnych dwóch latach Perry służył w amerykańskiej armii i nie rozegrał w tym czasie żadnego spotkania z graczami ze światowej czołówki. W grudniu 1945 roku wziął udział jedynie w zawodowym turnieju w Santa Barbara, gdzie uległ w finale Bobby Riggsowi. W 1946 roku Bill Tilden zorganizował 31 turniejów zawodowych, a Perry wygrał cztery z nich. Lepszym wynikiem mogli się pochwalić tylko Riggs (14 triumfów) i Kovacs (7 zwycięstw). Na koniec sezonu Perry został sklasyfikowany na czwartym miejscu w rankingu tenisistów zawodowych. W 1947 roku Perry postanowił zakończyć tenisową karierę w wieku 38 lat. 32 lata później został przyjęty do Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sław (International Tennis Hall of Fame).