Steffi Graf

	Państwo : Niemcy
	Data urodzenia : 14.06.1969
	Miejsce urodzenia : Mannheim, Niemcy
	Wzrost : 176 cm
	Waga : 64 kg
	Gra : praworęczna/jednoręczny bekhend
	Status profesjonalny : 1982-1999
	Rakieta : Wilson, Dunlop, Head
	Najwyższe miejsce w rankingu singlowym : 1 (1987)
	Bilans spotkań singlowych : 902-115
	Bilans spotkań deblowych : 173-72
	Wygrane turnieje wielkoszlemowe w singlu : 22
	Wygrane turnieje wielkoszlemowe w deblu : 1
	Wygrane turnieje WTA w singlu : 107
	Wygrane turnieje WTA w deblu : 11
	Suma nagród pieniężnych : 21’895’277 $

Sylwetka :

Steffi Maria Graf urodziła się w miejscowości Mannheim, ale wychowała się w niewielkim miasteczku Bruhl, w zachodnich Niemczech. Jej matka Heidi grała w przeszłości w tenisa ziemnego, a jej ojciec Peter oprócz gry w tenisa, udzielał także tenisowych lekcji oraz zajmował się sprzedażą ubezpieczeń. Pierwszy kontakt z tenisem Graf zanotowała w wieku 3 lat, kiedy to ojciec podarował jej rakietę tenisową, która niemal z miejsca stała się jej ulubioną zabawką. Rok później Niemka rozpoczęła treningi na korcie pod okiem ojca, który dostrzegł talent córki i postanowił porzucić dotychczasową pracę i założyć akademię tenisową, w której Graf mogła się dalej rozwijać. Ojciec przez następnych kilkanaście lat pieczołowicie zajmował się karierą córki i postanowił wypisać ją ze szkoły podstawowej w wieku 13 lat, aby mogła się w pełni skupić na grze w tenisa. Później umiejętnie ustalał jej kalendarz startów, ograniczając jej występy w młodym wieku i czuwając nad jej prawidłowym rozwojem. Był też obecny na trybunach na każdym meczu i często za pomocą gestów dyskretnie przekazywał córce wskazówki. Graf trenowała również na początku kariery ze Słoweńcem Borisem Breskvarem, który współpracował między innymi z Borisem Beckerem. W 1986 roku opiekunem Niemki został Czechosłowak Pavel Slozil, który był jej trenerem przez kolejne pięć lat. W 1992 roku głównym szkoleniowcem Graf został jej rodak Heinz Gunthar, który towarzyszył jej później do końca kariery.

Niemka od najmłodszych lat wyróżniała się niesłychaną pracowitością, dyscypliną i determinacją w dążeniu do perfekcji. Na korcie spędzała każdego dnia po kilka godzin, niezależnie od aktualnych planów startowych. Na początku kariery była zamknięta dla mediów i rzadko pojawiała się na imprezach organizowanych przez władze kobiecego tenisa. Z tego też powodu miała niewiele koleżanek wśród innych tenisistek. Duży wpływ na jej karierę miała sytuacja z 1993 roku, kiedy jej niezrównoważony psychicznie fan zaatakował nożem na turnieju w Hamburgu jej największą ówcześnie rywalkę, Jugosłowiankę Monicę Seles. Po tym zdarzeniu Graf była pierwszą tenisistką, która odwiedziła Seles w szpitalu. W 1995 roku Niemka została oskarżona o niepłacenie podatków na początku swojej zawodowej kariery. Ostatecznie na 4 lata więzienia został skazany jej ojciec, który zajmował się finansami córki. Graf uniknęła kary więzienia, ale została zmuszona do zapłacenia 1,3 miliona marek grzywny. Jej ojciec opuścił areszt po 25 miesiącach za dobre sprawowanie.

W 1991 roku Niemka otwarła w Lipsku centrum tenisowe dla młodych adeptów tenisa. Siedem lat później założyła własną fundację „dzieci jutra”, która zajmuje się pomocą dzieciom dotkniętym wojnami, przemocą i prześladowaniami. W latach 1992-1998 Graf była związana z niemieckim kierowcą rajdowym Michaelem Bartelsem. Jej jedyny brat Michael również brał udział w wyścigach samochodowych. W 1999 roku Niemka wygrała French Open i na balu mistrzów tego turnieju zatańczyła zgodnie z tradycją ze zwycięzcą wśród panów, Amerykaninem Andre Agassim. Po tej imprezie oboje zaczęli się spotykać, a w 2001 roku postanowili się pobrać. Cztery dni po skromnym ślubie na świat przyszedł ich pierwszy syn Jaden Gill, a dwa lata później urodziła się ich córka Jaz Elle. Cała rodzina mieszka obecnie w rodzinnym mieście Agassiego, czyli Las Vegas, ale para posiada także kilka rezydencji wakacyjnych na całym świecie. Po zakończeniu kariery Graf zajmowała się między innymi promocją damskich torebek firmowanych jej nazwiskiem, a także brała udział w kampanii reklamowej jednej z niemieckich sieci telefonii komórkowej. Pojawiała się także regularnie na trybunach podczas spotkań tenisowych swojego męża, aż do zakończenia przez niego kariery w 2006 roku. Brała także udział w kilku tenisowych spotkaniach charytatywnych i pokazowych.

Styl gry :

Niemka opierała swoją grę na zagraniach z głębi kortu, a jej firmowym uderzeniem był bardzo mocny i dokładny forhend, wykonywany często z wyskoku i uważany za najlepszy w historii kobiecego tenisa. To właśnie dzięki temu zagraniu Graf otrzymała przydomek „Panna Forhend”. Jej jednoręczny bekhend nie był tak skuteczny i nie przynosił tylu punktów co forhend, dlatego Niemka często obiegała stronę bekhendową lub ustawiała się bliżej lewej strony kortu. Graf słynęła z dużej szybkości i znakomitej pracy nóg, dlatego potrafiła dobiec do większości piłek zagrywanych daleko od miejsca, w którym aktualnie się znajdowała. Jeżeli już została zmuszona do uderzenia z bekhendu, to w większości wypadków używała slajsowanego zagrania, dzięki któremu piłka odbijała się nisko po drugiej stronie kortu, przez co rywalki miały trudności z wyprowadzeniem mocnego uderzenia atakującego. Niemka co jakiś czas zaskakiwała także przeciwniczki skutecznymi bekhendowymi skrótami. Do mijania rywalek znajdujących się przy siatce stosowała z kolei mocny, płaski bekhend lub atakujący lob. Jej serwis oprócz odpowiedniej siły, cechował się także dużą różnorodnością i należał do najpewniejszych punktów w jej grze.

Graf potrafiła dostosować swój tenis do każdej nawierzchni i do dzisiaj jest uznawana za najbardziej wszechstronną zawodniczką w historii. Najlepiej czuła się na kortach trawiastych, ale wspaniałe wyniki osiągała także na kortach ziemnych i twardych. Mimo dobrej gry przy siatce, Niemka wolała prowadzić grę zza końcowej linii i nie występowała regularnie w rywalizacji deblowej. Na korcie wyróżniała się dużą walecznością i nie odpuszczała żadnych piłek, zmuszając w ten sposób rywalki do ryzykownych zagrań blisko linii końcowej lub bocznej. Graf posiadała ponadto znakomitą kondycję oraz umiejętność przewidywania zagrań rywalek. Oprócz tego cechowała się mocną psychiką, która ujawniała się w kluczowych momentach spotkania, kiedy Niemka wspinała się na wyżyny umiejętności i grała swój najlepszy tenis.

Przebieg kariery :

Steffi Graf wygrała swój pierwszy turniej tenisowy w wieku 6 lat. W 1982 roku jako 12-latka zwyciężyła w mistrzostwach Europy w kategorii do 18 lat i do dzisiaj pozostaje najmłodszą zawodniczką, która dokonała tej sztuki. W tym samym roku uzyskała status zawodowej tenisistki i w wieku 13 lat i 4 miesięcy zadebiutowała pod koniec sezonu na turnieju WTA w Stuttgarcie, gdzie uległa w dwóch setach 20-letniej Amerykance Tracy Austin, rozstawionej w imprezie z numerem drugim. Po tym spotkaniu Austin orzekła, że w Stanach Zjednoczonych są setki rówieśniczek Graf prezentujących podobny poziom co Niemka. Co ciekawe obie zawodniczki spotkały się jeszcze tylko w 1994 roku i wtedy bez straty gema wygrała Niemka. Po porażce z Austin Graf znalazła na 124 miejscu w rankingu i do dzisiaj pozostaje drugą najmłodszą zawodniczką w historii, która została sklasyfikowana w rankingu WTA.

W 1983 roku Niemka rozpoczęła regularne występy w gronie zawodowych tenisistek. Po dwóch porażkach w pierwszych rundach na turniejach w Taranto i Bari, udało jej się dotrzeć do ćwierćfinału na ceglanych kortach w Warwickshi. W Wielkim Szlemie zadebiutowała na French Open, gdzie po pomyślnym przejściu kwalifikacji, odpadła w drugiej rundzie turnieju głównego. Kilkanaście dni po swoich 14-stych urodzinach pojawiła się na Wimbledonie, a swój udział w tym turnieju zakończyła na drugiej rundzie kwalifikacji. Na kortach US Open przegrała z kolei już w pierwszej rundzie kwalifikacji z rok starszą Amerykanką Melissą Brown, a na kończącym wielkoszlemowy sezon turnieju Australian Open, wystąpiła od razu w turnieju głównym i ponownie musiała uznać wyższość swojej rywalki już w pierwszym meczu. W ciągu całego sezonu Niemka wystąpiła łącznie w 15-stu tenisowych imprezach, a najlepszy wynik zanotowała we Freiburgu, gdzie udało jej się dotrzeć do półfinału. Rok zakończyła ostatecznie na 98 miejscu w rankingu, z bilansem 21 zwycięstw i 15 porażek.

Sezon 1984 Graf rozpoczęła od porażki w pierwszej rundzie turnieju w Miami. Później pojawiła się jeszcze na 13 imprezach i udało jej się dotrzeć do finału w halowym turnieju w Stuttgarcie. Przygodę z French Open i Australian Open zakończyła na trzeciej rundzie, a na Wimbledonie udało jej się awansować do czwartej rundy. Najgorszy występ wielkoszlemowy zanotowała na US Open, gdzie odpadła już w pierwszej rundzie. Łącznie wygrała w całym roku 19 spotkań i poniosła 14 porażek, zajmując na koniec sezonu 22 miejsce w rankingu WTA. Oprócz występów w singlu Graf próbowała swoich sił w rywalizacji deblowej, ale w żadnym turnieju nie zdołała przebrnąć wraz ze swoimi partnerkami drugiej rundy. Swój największy sukces odniosła z kolei na igrzyskach olimpijskich w Los Angeles, gdzie tenis ziemny pełnił rolę sportu pokazowego. Zdołała tam bowiem wywalczyć złoty medal w rywalizacji singlowej, będąc najmłodszą uczestniczką całego turnieju.

W kolejnym roku (1985) Niemka przebiła się do czołówki światowej. W 16-stu turniejach w jakich wystąpiła zdołała trzykrotnie awansować do finału (Berlin, United Jersey, Maybelline), ale w decydujących spotkaniach przegrywała z bardziej doświadczonymi rywalkami. W imprezach wielkoszlemowych swój najlepszy występ zanotowała na US Open, gdzie dotarła do półfinału, w którym uległa Czechosłowaczce Martinie Navratilovej. Na French Open i Wimbledonie zdołała dotrzeć do czwartej rundy, a w Australian Open tym razem nie wystąpiła. W rywalizacji deblowej jej najlepszym wynikiem był finał w Berlinie, wspólnie z Francuzką Catherine Tanvier. W rankingu singlowym znalazła się na koniec roku na 6 miejscu, z bilansem 40 zwycięstw i 13 porażek.

W sezonie 1986 Graf awansowała w rankingu o kolejne trzy miejsca i została wybrana zawodniczką, która uczyniła największy postęp w swojej grze, w stosunku do poprzedniego roku. W całym sezonie wystąpiła w 14 turniejach i udało jej się zwyciężyć w ośmiu imprezach rozegranych na kortach w Hilton Head, Amelia Island, Indianapolis, Berlinie (4 zwycięstwa z rzędu), Mahwah, Tokio, Zurychu i Brighton (3 zwycięstwa z rzędu). Oprócz tego osiągnęła finały turniejów w Key Biscane i Boca Raton, gdzie przegrywała z Chris Evert, a także dotarła do finału mistrzostw WTA rozegranych w hali Madison Square Garden w Nowym Jorku, gdzie przegrała w trzech setach z Martiną Navratilovą. Obie zawodniczki spotkały się wcześniej w półfinale US Open i wtedy również lepsza była Czechosłowaczka, która obroniła w tym meczu 3 piłki meczowe. Graf pojawiła się w Wielkim Szlemie jeszcze tylko na French Open, gdzie przegrała w ćwierćfinale w trzech setach z Haną Mandlikovą. Warto jednak dodać, że Niemka zmagała się przed tym spotkaniem z wirusem, który wyeliminował ją później z gry na Wimbledonie. Ostatecznie osiągnęła bilans 63 wygranych spotkań i 6 porażek (dwie z Evert, trzy z Navratilovą i jedna z Mandlikovą) i w rankingu wyprzedziły ją jedynie Evert i Navratilova. Graf powiększyła także swój dorobek o zwycięstwa deblowe na turniejach w Indianapolis, Berlinie, Tokio, Zurychu i Brighton, a także osiągnęła finał na kortach Rolanda Garrosa, wspólnie z Argentynką Gabrielą Sabatini. W swoim rodzinnym kraju 17-letnia Niemka, jako pierwsza tenisistka w historii, wygrała plebiscyt na sportsmenkę roku.

W 1987 roku Graf rozpoczęła swoją dominację na światowych kortach. W ciągu całego sezonu pojawiła się na 13 turniejach i w każdym z nich awansowała do finału. Najpierw wygrała po kolei imprezy na kortach w Boca Raton, Key Biscane, Hilton Head, Amelia Island, Rzymie i Berlinie, a tą znakomitą serię zakończyła zwycięstwem na French Open, gdzie zdobyła swój pierwszy tytuł wielkoszlemowy, po wygranej w trzech setach z Martiną Navratilovą, w jednym z najlepszych i najbardziej zaciętych finałów w historii Wielkiego Szlema. Obie zawodniczki spotkały się następnie w finale Wimbledonu oraz US Open i w obu przypadkach lepsza w dwóch setach okazała się Czechosłowaczka. Dla Niemki jak się później okazało były to jedyne porażki w sezonie, gdyż na pozostałych turniejach, w których wystąpiła (Los Angeles, Hamburg, Zurych, Mistrzostwa WTA) żadna zawodniczka nie była wstanie jej pokonać. Do tych osiągnięć dołożyła, wspólnie z koleżankami z reprezentacji, triumf w Pucharze Federacji, gdzie wygrała wszystkie 5 spotkań singlowych i trzy mecze deblowe. Warto podkreślić, że był to pierwszy tytuł dla drużyny niemieckiej w tych rozgrywkach. Graf do swoich 11 tytułów singlowych w ciągu roku, dołożyła jeszcze zwycięstwo w deblu na turnieju w Amelia Island oraz finał French Open i półfinał US Open (wspólnie z Gabrielą Sabatini). Na koniec roku niemiecka tenisistka znalazła się po raz pierwszy w karierze na szczycie rankingu, z bilansem 74 zwycięstw i 2 porażek. Dodatkowo została wybrana po raz drugi z rzędu sportsmenką roku w Niemczech, a także tenisistką roku w plebiscycie Międzynarodowej Federacji Tenisa.

Sezon 1988 przeszedł za sprawą 19-letniej Niemki do historii tenisa. Zdołała ona bowiem wygrać wszystkie cztery turnieje wielkoszlemowe w jednym roku, co wcześniej udało się jedynie Amerykance Maureen Connolly (1953) i Australijce Margaret Court (1970). Warto jednak dodać, że w tamtych czasach zarówno US Open, jak i Australian Open były rozgrywane na nawierzchni trawiastej, a Niemce udało się zwyciężyć na czterech różnych nawierzchniach, co czyni jej osiągnięcie jeszcze bardziej wyjątkowym. Na kortach Australian Open Graf pokonała w finale w dwóch setach Chris Evert, na French Open bez straty gema pokonała w decydującym meczu Białorusinkę Natashę Zverevą (drugi finał wielkoszlemowy w historii zakończony wynikiem 6:0 6:0, a pierwszy od 1911 roku), na Wimbledonie zakończyła serię sześciu kolejnych zwycięstw Martiny Navratilovej pokonując ją w finale w trzech setach, a na US Open Niemka skompletowała Wielkiego Szlema po zwycięstwie nad koleżanką z debla Gabrielą Navratilovą. Graf wywalczyła dodatkowo złoty medal na igrzyskach olimpijskich w Seulu, a dziennikarze nazwali jej osiągnięcie Złotym Szlemem. Co ciekawe wśród panów jedynym tenisistą, który wygrał wszystkie cztery turnieje wielkoszlemowe i olimpiadę (ale nie w jednym roku) jest Andre Agassi, obecny mąż Steffi Graf. Do tych pięciu prestiżowych zwycięstw Niemka dołożyła jeszcze wygrane na kortach w San Antonio, Key Biscane, Berlinie, Hamburgu, Mahwah i Brighton. W całym sezonie przegrała jedynie dwukrotnie z Gabrielą Sabatini (finał w Boca Raton i półfinał w Amelia Island) i raz z Amerykanką Pam Shriver w półfinale mistrzostw WTA. W pozostałych 72 spotkaniach nie zaznała porażki i ponownie znalazła się na pierwszej pozycji w rankingu WTA na koniec sezonu. Na kortach Wimbledonu Niemka wywalczyła dodatkowo, wspólnie z Gabrielą Sabatini, tytuł w rywalizacji deblowej i był to dla niej jedyny wielkoszlemowy triumf deblowy. Oprócz tego obie zawodniczki zwyciężyły jeszcze na turnieju w Key Biscane, a Graf dołożyła do tych osiągnięć brązowy medal na igrzyskach w Seulu, razem z koleżanką z reprezentacji Claudią Kohde-Kilch. Na koniec sezonu Niemka po raz kolejny zdobyła tytuł tenisistki roku na świecie i miano sportsmenki roku w swoim kraju. Dodatkowo została wybrana przez stację BBC sportową postacią roku.

W kolejnym sezonie (1989) Graf potwierdziła swoją dominację w światowym tenisie, osiągając po raz drugi z rzędu finały na wszystkich czterech turniejach wielkoszlemowych. W styczniu po raz drugi w karierze zwyciężyła na kortach Australian Open, pokonując w meczu o tytuł Czechosłowaczkę Helenę Sukovą. Później triumfowała kolejno w imprezach rozegranych w Waszyngtonie, San Antonio, Boca Raton i Hilton Head, a jej zwycięską serię przerwała dopiero Gabriela Sabatini w finale turnieju w Amelia Island. Po tej porażce Niemka bez straty seta wygrała turnieje w Hamburgu i Berlinie i na French Open jechała jako zdecydowana faworytka. Na kortach Rolanda Garrosa nie zdołała jednak obronić tytułu, po porażce w finale z 17-letnią Hiszpanką Arantxą Sanchez-Vicario. Niemka serwowała w trzecim secie przy stanie *5:3 po zwycięstwo w całej imprezie, ale została przełamana przez Hiszpankę do zera, a później zdołała wygrać jedynie trzy punkty. Dla Graf była to druga i ostatnia porażka w ciągu roku, a w dalszej części sezonu powiększyła swój dorobek o tytuły na Wimbledonie i US Open, pokonując w finale obu turniejów Martinę Navratilovą w trzech setach. Dzięki tym wynikom została w wieku 20 lat pierwszą zawodniczką w historii, która zdołała wygrać każdy turniej wielkoszlemowy co najmniej dwa razy z rzędu. Oprócz wspomnianych triumfów Graf zwyciężyła jeszcze w imprezach rozegranych na kortach w San Diego, Mahwah, Zurychu, Brighton, a sezon zakończyła triumfem w Nowym Jorku, gdzie pokonała w finale Mistrzostw WTA Martinę Navratilovą w czterech setach. Niemka zamknęła rok z 14 tytułami na koncie i bilansem 86-2. Lepszym stosunkiem spotkań w jednym sezonie może się pochwalić jedynie Navratilova, która w 1983 roku przegrała tylko jedno spotkanie, przy 86 zwycięstwach. Dodatkowo Graf straciła w całym sezonie jedynie 12 setów, w tym cztery z Gabrielą Sabatini i trzy z Navratilovą. W rywalizacji deblowej Niemka osiągnęła wspólnie z Sabatini półfinał Australian Open i US Open oraz finał Rolanda Garrosa, a razem z Pam Shriver wygrała turniej w Mahwah. Na koniec sezonu po raz trzeci z rzędu znalazła się na szczycie rankingu singlowego i ponownie została wybrana tenisistką roku przez Międzynarodową Federacją Tenisa, a także sportsmenką roku w Niemczech. Ten sam tytuł zdobyła w plebiscycie amerykańskiej agencji prasowej „Associated Press”.

Rok 1990 Niemka rozpoczęła od obrony tytułu na Australian Open, po zwycięstwie w finale z Amerykanką Mary Joe Fernandez. Dla Graf był to ósmy triumf wielkoszlemowy w ostatnich dziewięciu startach. Po tej wygranej udało jej się zwyciężyć w Tokio, Amelia Island i Hamburgu, a jej zwycięską serię przerwała w finale w Berlinie 17-letnia reprezentantka Jugosławii Monica Seles. Dla Niemki była to pierwsza porażka, po serii 66 wygranych spotkań z rzędu i lepszym wynikiem może się pochwalić jedynie Martina Navratilova, która zanotowała serię 74 zwycięstw z rzędu (1984). Po turnieju w Berlinie Graf spotkała się z Seles w finale French Open i ponownie lepsza okazała się w dwóch setach Jugosłowianka. Na Wimbledonie Niemka przegrała z kolei niespodziewanie w półfinale z Amerykanką Ziną Garrison w trzech setach. Garrison zakończyła jednocześnie rekordową serię Graf, która ostatecznie zatrzymała się na 13-stu finałach wielkoszlemowych z rzędu. Niemka nie zdołała także obronić tytułu na US Open, po porażce w finale z Gabrielą Sabatini w dwóch setach. Obie zawodniczki spotkały się także w półfinale Mistrzostw WTA i ponownie lepsza okazała się Argentynka. Wcześniej Graf odnosiła zwycięstwa w turniejach na kortach w Montrealu, San Diego, Lipsku, Zurychu, Brighton oraz Worcester, dzięki czemu zakończyła sezon z 10 tytułami singlowymi na koncie i zerowym dorobkiem w rywalizacji deblowej. Na koniec roku ponownie znalazła się na fotelu liderki rankingu i po raz czwarty z rzędu zdobyła tytuł tenisistki roku w plebiscycie Międzynarodowej Federacji Tenisa.

W sezonie 1991 Graf zdołała zwyciężyć w Wielkim Szlemie jedynie na Wimbledonie, gdzie pokonała w finale Gabrielę Sabatini, po niezwykle zaciętym trzysetowym spotkaniu. Z kortami Australian Open Niemka pożegnała się z kolei już w ćwierćfinale, przegrywając w trzech setach z Czeszką Janą Novotną. Tym samym dobiegła końca jej znakomita seria 16-stu półfinałów wielkoszlemowych z rzędu. Novotna okazała się lepsza od Graf także w ćwierćfinale Mistrzostw WTA. Na French Open Niemka odpadła tym razem w półfinale, w którym zdołała wygrać zaledwie dwa gemy z Arantxą Sanchez-Vicario. Również na US Open nie zdołała awansować do finału, po porażce w półfinale z Martiną Navratilovą w trzech setach. Nie licząc Wimbledonu Graf zwyciężała jeszcze w sześciu imprezach rozegranych na kortach w San Antonio, Hamburgu, Berlinie, Lipsku, Zurychu i Brighton, ale nie udało jej się powiększyć dorobku w rywalizacji deblowej. Ostatecznie osiągnęła bilans 65 zwycięstw i 8 porażek, a podczas turnieju w Lipsku odniosła 500 zwycięstwo singlowe w zawodowej karierze. Po serii słabszych występów na początku roku Niemka straciła prowadzenie w rankingu WTA na rzecz Seles, która przerwała tym samym jej serię 186 tygodni z rzędu na szczycie, co do dzisiaj pozostaje rekordem w kobiecym tenisie. Graf wracała w ciągu roku dwukrotnie na pierwsze miejsce, ale ostatecznie liderką na koniec sezonu została tenisistka pochodząca z Jugosławii.

W 1992 roku Niemka zdołała obronić tytuł na Wimbledonie, po finałowym zwycięstwie z Monicą Seles w dwóch setach. Obie tenisistki spotkały się trzy tygodnie wcześniej w finale French Open i po wspaniałym, trzysetowym pojedynku lepsza okazała się Jugosłowianka. Na Australian Open Graf nie wystąpiła z powodu choroby, a z turniejem US Open pożegnała się po ćwierćfinałowej porażce z Arantxą Sanchez-Vicario. Na igrzyskach olimpijskich w Barcelonie Niemka dotarła do finału, ale przegrała w nim z 16-letnią Amerykanką Jennifer Capriati i musiała zadowolić się srebrnym medalem. Udało jej się jednak zwyciężyć po raz drugi w karierze w Pucharze Federacji, wspólnie z koleżankami z reprezentacji Niemiec. Słabszy występ zanotowała z kolei na Mistrzostwach WTA, odpadając z tej imprezy już w pierwszej rundzie, po porażce z Amerykanką Lori McNeil. W ciągu sezonu zdołała jeszcze wygrać turnieje na kortach w Boca Raton, Hamburgu, Berlinie, Lipsku, Zurychu, Brighton i Filadelfii, a do tych zwycięstw dołożyła jeszcze wygraną w turnieju deblowym w Hamburgu, gdzie triumfowała wspólnie z Australijką Rennae Stubbs. Ostatecznie ukończyła rok na drugiej pozycji w rankingu singlowym, z bilansem 71 zwycięstw i 8 porażek.

W sezonie 1993 Graf już po raz trzeci wystąpiła w finałach wszystkich czterech turniejów wielkoszlemowych, ustanawiając niepobity do dzisiaj rekord. Jedyną porażkę w Wielkim Szlemie poniosła na Australian Open, gdzie pokonała ją Monica Seles, po trzysetowym pojedynku. Po kwietniowym zamachu na Jugosłowiankę, który wyeliminował ją z gry na kolejne dwa lata, Graf zdołała zwyciężyć na French Open, Wimbledonie i US Open. W Paryżu pokonała w trzech setach Mary-Joe Fernandez, w Londynie ograła Janę Novotną (także w trzech setach), a w Nowym Jorku nie dała szans Helenie Sukovej. Na koniec sezonu udało jej się zdobyć Mistrzostwo WTA, po zwycięstwie w finale z Arantxą Sanchez-Vicario w czterech setach. Na początku roku triumfowała z kolei w Pucharze Hopmana, wspólnie z rodakiem Michaelem Stichem. Oprócz tego zdołała w ciągu roku zwyciężyć na kortach w Delray Beach, Hilton Head, Berlinie, San Diego, Toronto i Lipsku, a w Hamburgu wywalczyła dodatkowo swój 11 tytuł deblowy w karierze (razem z Rennae Stubbs) i jak się później okazało także ostatni. Prowadzenie w rankingu objęła w połowie sierpnia i nie oddała go już do końca roku, notując ostatecznie bilans 76-6 w oficjalnych spotkaniach i otrzymując po raz kolejny tytuł najlepszej tenisistki sezonu w plebiscycie Międzynarodowej Federacji Tenisa.

Rok 1994 Niemka rozpoczęła od triumfu bez straty seta w Australian Open, a jej finałowa rywalka Aranxta Sanchez-Vicario zdołała wygrać w całym meczu zaledwie dwa gemy. Graf zdobyła tym samym niekalendarzowego Wielkiego Szlema, a takim wyczynem mogą się pochwalić jedynie Martina Navratilova i Amerykanka Serena Williams. Niemka jest jednak jedyną tenisistką, której udało się zdobyć w karierze klasycznego i nieklasycznego Wielkiego Szlema. Serię triumfów Graf przerwała w półfinale Rolanda Garrosa 19-letnia Francuzka Mary Pierce, która pozwoliła wygrać Niemce w całym meczu zaledwie 4 gemy. Z wimbledońską publicznością Graf pożegnała się niespodziewanie już w pierwszej rundzie, po porażce z Lori McNeil w dwóch setach. Dla Niemki była to pierwsza przegrana w Wielkim Szlemie od 1985 roku, wcześniej niż w ćwierćfinale. Na US Open udało jej się dotrzeć bez straty seta do finału, ale w decydującym o tytule spotkaniu z Arantxą Sanchez-Vicario, po trzech zaciętych setach lepsza okazała się Hiszpanka. Graf zmagała się przez całą imprezę z kontuzją pleców, która zmusiła ją do przymusowej dziewięciotygodniowej przerwy w grze po zakończeniu turnieju. Niemka pojawiła się później jeszcze tylko na Mistrzostwach WTA, gdzie przegrała w ćwierćfinale z Mary Pierce. W ciągu roku udało jej się jednak powiększyć kolekcję tytułów o triumfy na kortach w Tokio, Indian Wells, Delray Beach, Key Biscane, Berlinie i San Diego. Dodatkowo na początku sezonu wygrała 54 sety z rzędu, a łącznie odniosła 58 zwycięstw i doznała sześciu porażek. Przez cały rok nie straciła pozycji liderki rankingu, ale najlepszą tenisistką sezonu została Arantxa Sanchez-Vicario.

W kolejnym sezonie (1995) Graf musiała opuścić z powodu kontuzji Australian Open, a łącznie wystąpiła w 11 turniejach i w dziewięciu z nich dotarła do finału. Sezon rozpoczęła od wygrania imprezy w Paryżu, a później triumfowała kolejno na kortach w Delray Beach, Key Biscane i Houston, a także nie znalazła pogromczyni na French Open i Wimbledonie. W finałach tych dwóch wielkoszlemowych turniejów udało jej się pokonać w trzech setach Arantxę Sanchez-Vicario. Zwycięską serię Niemki przerwała na turnieju w Toronto reprezentantka RPA Amanda Coatzer, która pokonała Graf już w pierwszej rundzie. Obie zawodniczki spotkały się także w pierwszej rundzie US Open i tym razem po trzysetowym meczu lepsza okazała się Niemka, która następnie pokonała bez problemów kolejne rywalki, a w finale potrzebowała trzech setów, aby uporać się z wracającą do gry po kontuzji Monicą Seles. Po tej imprezie Graf odpadła w pierwszej rundzie turnieju w Brighton, a następnie zwyciężyła na kortach w Filadelfii oraz w Mistrzostwach WTA, gdzie w finale pokonała rodaczkę Anke Huber w pięciu setach. W całym sezonie Niemka wygrała 47 spotkań i poniosła jedynie dwie porażki, co wystarczyło do zajęcia pierwszego miejsca w rankingu i otrzymania nagrody tenisistki roku. W trakcie sezonu przez kilka tygodni liderką rankingu była Sanchez-Vicario, ale po zwycięstwie na French Open Graf nie oddała prowadzenia już do końca sezonu.

Rok 1996 był dla Niemki bliźniaczo podobny do poprzedniego. Po raz kolejny bowiem kontuzja wyeliminowała ją z gry w Australian Open, a później, tak jak przed rokiem, udało jej się pokonać Arantxę Sanchez-Vicario w finałach French Open i Wimbledonu. Szczególnie zacięty i emocjonujący był finał Rolanda Garrosa, w którym Graf obroniła kilka piłek meczowych, zanim zdołała przechylić szalę zwycięstwa na swoją korzyść. Mecz ten do dzisiaj jest uważany za jeden z najlepszych w historii kobiecego tenisa. Także na US Open Niemka zagrała ponownie w meczu o tytuł z Monicą Seles, ale tym razem udało jej się pokonać rywalkę bez straty seta. Graf zwyciężyła tym samym, już po raz piąty w karierze, w co najmniej trzech turniejach wielkoszlemowych w ciągu roku. Niemka okazała się najlepsza także na Mistrzostwach WTA, na których pokonała w finale 16-letnią Szwajcarkę Martinę Hingis w pięciu setach. Dla Graf był to piąty tytuł w tej imprezie i lepszym wynikiem może się pochwalić jedynie Martina Navratilova. W ciągu sezonu Niemka zwyciężyła także na kortach w Indian Wells, Key Biscane i Berlinie, gdzie triumfowała już po raz dziewiąty w karierze, a po raz jedenasty dotarła do finału. Graf wystąpiła także po raz ostatni w rozgrywkach o Puchar Federacji i przyczyniła się do porażki swojej drużyny z reprezentacją Japonii, przegrywając spotkanie singlowe z Kimiko Date oraz mecz deblowy w parze z Anke Huber. Ostatecznie Niemka zakończyła występy w Pucharze Federacji z bilansem singlowym 20-2 oraz deblowym 8-2. W całym sezonie wygrała z kolei 54 spotkania i doznała 4 porażek. Z powodu kontuzji kolana, musiała zrezygnować z występu na igrzyskach olimpijskich w Atlancie. Przez cały rok nie oddała jednak prowadzenia w rankingu i po raz ósmy w karierze ukończyła sezon na pozycji liderki, co do dzisiaj pozostaje rekordowym wynikiem. Oprócz tego po raz siódmy w karierze została wybrana przez władze Międzynarodowej Federacji Tenisa najlepszą zawodniczką roku i takim wynikiem nie może się pochwalić żaden tenisista i tenisistka w historii tego plebiscytu (od 1978 roku).

W kolejnym sezonie (1997) Graf zmagała się z licznymi kontuzjami, które wyeliminowały ją z gry w drugiej połowie roku. Łącznie wzięła udział w zaledwie pięciu turniejach, a jedyny triumf zaliczyła na kortach w Strasburgu i po raz pierwszy od 1986 roku nie zdołała zwyciężyć w ciągu sezonu w co najmniej siedmiu tenisowych imprezach. Dodatkowo po raz pierwszy od 1987 roku nie udało jej się wywalczyć tytułu w Wielkim Szlemie, gdyż na kortach Australian Open odpadła w czwartej rundzie, a na French Open udało jej się dotrzeć jedynie do ćwierćfinału. W obu turniejach przegrywała z Amandą Coatzer, a po porażce w Paryżu Niemka nie pojawiła się już więcej na kortach. W rankingu na koniec sezonu Graf zajęła 28 miejsce, z bilansem 16 zwycięstw i 3 porażek. Pod koniec marca straciła pierwsze miejsce w rankingu, na którym spędziła łącznie 377 tygodni, co do dzisiaj pozostaje rekordem wśród pań i panów. W czerwcu, po raz pierwszy od 10 lat i 3 miesięcy, znalazła się poza czołową dwójką rankingu singlowego. W całej historii kobiecych rozgrywek żadna zawodniczka nie utrzymywała się tak długo na jednym z dwóch pierwszych miejsc w klasyfikacji WTA.

W 1998 roku Niemka z powodu kłopotów zdrowotnych opuściła Australian Open i French Open. Na Wimbledonie przegrała w trzeciej rundzie z Białorusinką Natashą Zverevą i była to jej pierwsza porażka z tą zawodniczką po serii 18 zwycięstw z rzędu. Na kortach US Open Graf dotarła z kolei do czwartej rundy, w której uległa Szwajcarce Patty Schnyder. Oprócz tego zagrała jeszcze w 11 turniejach i udało jej się odnieść zwycięstwa na kortach w New Haven, Lipsku i Filadelfii. Na koniec sezonu wystąpiła po raz 12-ty w karierze w Mistrzostwach WTA, gdzie przegrała w półfinale z Amerykanką Lindsay Davenport. Ostatecznie zajęła w rankingu singlowym 9 miejsce, z bilansem 33 zwycięstw i 9 porażek.

W sezonie 1999 Graf zwyciężyła po raz ostatni w Wielkim Szlemie. W finale Rolanda Garrosa pokonała liderkę rankingu Martinę Hingis w trzech setach i po raz szósty sięgnęła po tytuł w Paryżu, co do dzisiaj pozostaje drugim najlepszym wynikiem w historii tego turnieju, zaraz za Chris Evert, która może się pochwalić 7 tytułami. Niemka jest jednak rekordzistką w ilości finałów French Open (9 spotkań o tytuł). Triumf w Paryżu był dla niej jednocześnie 22 wygranym turniejem wielkoszlemowym w singlu i na liście wszechczasów wyprzedza ją jedynie Australijka Margaret Court, która zwyciężyła łącznie w 24 turniejach. Graf jest jednak jedyną tenisistką, która triumfowała co najmniej czterokrotnie w każdej wielkoszlemowej imprezie. W pamiętnym finale Hingis wygrała pierwszego seta i serwowała na mecz w drugim secie, ale ostatecznie lepsza okazała się Niemka, która została jednocześnie pierwszą zawodniczką w historii, która ograła na jednym turnieju wielkoszlemowym trzy najwyżej rozstawione zawodniczki (oprócz Hingis, także Davenport w ćwierćfinale i Seles w półfinale). Na Wimbledonie Graf także awansowała do finału, w którym uległa Lindsay Davenport w dwóch setach. Dla Niemki był to 31 finał wielkoszlemowy i lepszym wynikiem mogą się poszczycić jedynie Chris Evert (34 finały) i Martina Navratilova (32 finały). Po Wimbledonie Graf zagrała jeszcze tylko na turnieju w San Diego, gdzie przegrała w pierwszej rundzie z Amerykanką Amy Frazier, kreczując w trzecim secie z powodu kontuzji. Krótko po tym spotkaniu Graf obwieściła zakończenie kariery, będąc w tym momencie trzecią zawodniczką w rankingu. Ostatecznie osiągnęła bilans w singlu 902-115, co stawia ją na trzecim miejscu w historii pod względem ilości zwycięstw. Dodatkowo jako jedyna tenisistka miała pozytywny lub remisowy bilans z każdą najgroźniejszą rywalką (m.in. 9-9 z Navratilovą, 7-6 z Evert, 28-8 z Sanchez-Vicario, 10-5 z Seles, 29-11 z Sabatini, 8-6 z Davenport, 7-2 z Hingis). W ciągu całej swojej kariery zarobiła na kortach 21’895’277 dolarów i ten wynik poprawiła dopiero w 2008 roku Lindsay Davenport. Triumf na French Open był jej 107 zwycięstwem turniejowym i lepszym wynikiem mogą się pochwalić tylko Martina Navratilova (167 tytułów) i Chris Evert (158 tytułów). Na koniec roku Graf została wybrana po raz piąty w karierze sportsmenką roku w Niemczech, co do dzisiaj pozostaje rekordem w tym plebiscycie. Dodatkowo amerykańska agencja prasowa „Assiociated Press” wybrała ją najlepszą tenisistką XX wieku, a w 2004 roku Międzynarodowa Federacja Tenisa uhonorowała ją miejscem w Tenisowej Galerii Sław.