Korty twarde

Szybkość gry

Korty twarde są szybsze od kortów ziemnych i nieco wolniejsze od trawiastych, przez co są uważane za najbardziej uniwersalne. W zależności od podłoża mogą być betonowe lub asfaltowe. Obecnie obok kortów ceglanych są najczęściej spotykane. Piłka w wyniku kontaktu z tego typu kortem traci ok. 33% swojej prędkości. Oznacza to w praktyce, że jeżeli piłka zostanie uderzona z prędkością 100 km/h to po odbiciu od kortu zwolni do prędkości 67 km/h. Piłka odbija się od podłoża wyżej niż na kortach trawiastych, ale niżej niż na ceglanych (średnio na wysokość pasa zawodnika). Oba te czynniki sprawiają, że wymiany na kortach twardych trwają dłużej niż na kortach trawiastych i nieco krócej niż na kortach ziemnych. Tak jak w przypadku nawierzchni trawiastej dużo zależy od serwisu, który zazwyczaj ustawia wymianę. Jeżeli jest mocny i precyzyjny to zazwyczaj zawodnik serwujący bez trudu wygrywa swoje podanie. W przypadku słabszego serwisu (szczególnie w przypadku drugiego podania, które jest zazwyczaj bardziej asekuracyjne) odbierający może przejąć inicjatywę w wymianie i może ona potrwać dłużej.

Budowa i konserwacja kortu

Korty twarde wzięły swoją nazwę od tego, że są praktycznie pozbawione elastyczności, a także są odporne na normalne oddziaływania, jakim jest poddawany kort tenisowy podczas gry. Zaletą twardych kortów są stosunkowo niskie koszty budowy i praktycznie zerowe koszty późniejszego konserwowania. Na uprzednio ubitą ziemię wylewa się kilkucentymetrową warstwę betonu lub asfaltu, która po wyschnięciu jest pokrywana zazwyczaj tworzywami sztucznymi, które nie przepuszczają powietrza ani wody. Dzięki temu korty twarde wysychają dużo szybciej niż korty ziemne czy trawiaste. Na zwykłych osiedlowych boiskach korty twarde są często przykrywane tartanem, ale równie dobrze korty mogą być pozbawione pokrycia i gra odbywa się wtedy bezpośrednio na betonie lub asfalcie. Linie malowane są ekologicznymi, wodoodpornymi farbami i zazwyczaj nie wymagają regularnego odświeżania, gdyż są odporne na ścieranie.

W Ameryce Północnej (m.in. na turnieju US Open) do pokrycia kortów używa się głównie krzemionki, gumy oraz specjalnej farby akrylowej (tzw. nawierzchnia DecoTurf). Im grubsza warstwa akrylowa tym wolniejszy staje się kort. Sporo zależy także od proporcji każdego z pozostałych podkładów. W Australii do niedawna popularne były korty typu Rebound Ace, do pokrycia których używano tworzyw syntetycznych. Kolejnymi warstwami są tutaj m.in. włókno szklane i guma poliuretanowa. Korty te są nieco wolniejsze od amerykańskich i również tutaj sposób odbicia się piłki od kortu zależy od proporcji poszczególnych składników. Od 2008 roku na turnieju Australian Open i niektórych imprezach poprzedzających ten turniej, używa się nawierzchni typu Plexicushion o zbliżonych właściwościach do nawierzchni DecoTurf używanej na US Open.

Korty twarde w przeciwieństwie do nawierzchni naturalnych (ceglanych i trawiastych) nie wymagają przykrywania plandekami podczas deszczu i nie praktykuje się tego typu działań na żadnym turnieju rozgrywanym na nawierzchni twardej. Dzieje się tak między innymi dlatego, że po przykryciu kortu, z powodu różnic temperatur, pod plandeką następuje zjawisko skraplania pary wodnej zawartej w powietrzu, w wyniku czego na powierzchni kortu powstają krople wody, które po usunięciu plandeki i tak trzeba usunąć. Z kolei plandeki umożliwiające odpowiednią cyrkulację powietrza są wyjątkowo kosztowne i nawet na Wimbledonie używa się ich tylko na głównych kortach. Dodatkowo decyzja o zaprzestaniu gry jest zazwyczaj podejmowana w momencie, gdy opady deszczu już się rozpoczęły, a przed nałożeniem na kort plandeki trzeba jeszcze opuścić siatkę oraz usunąć krzesełko sędziowskie, ławki dla zawodników i inne przedmioty znajdujące się w pobliżu kortu. Zanim więc kort zostanie w całości przykryty plandeką, jest on już i tak pokryty kroplami wody i będzie wymagał osuszenia po usunięciu nakrycia. Po ustaniu opadów woda z kortów jest usuwana za pomocą szczotek, a gdy kort jest już w miarę suchy, to do usunięcia resztek wody używa się ręczników.

Charakterystyka nawierzchni

Piłka po odbiciu od twardego kortu nie zostawia praktycznie żadnych śladów i gracze skazani są w przypadku spornych piłek na decyzję sędziego. Na niektórych turniejach jest jednak stosowana technologia sokolego oka, dzięki której gracze mogą poprosić o sprawdzenie, gdzie dokładnie odbiła się piłka co najmniej trzy razy w każdym secie.

Poruszanie się po kortach twardych najbardziej obciąża stawy w porównaniu z innymi kortami, a upadki bywają dość bolesne i mogą się zakończyć stłuczeniami lub obtarciem skóry. Ślizganie się po twardej nawierzchni (o ile jest sucha) jest mocno utrudnione i próby tego typu manewrów często kończą się kontuzjami stawu skokowego. Mimo, że każdy kto miał styczność z kortami twardymi, zdaje sobie z tego sprawę to często gracze wychowani na ziemnych kortach o tym zapominają. Kort staje się ponadto bardzo śliski po opadach deszczu i warto wstrzymać się z grą aż do pełnego wyschnięcia kortu, aby uniknąć niepotrzebnej kontuzji. Jeśli chodzi o piłki tenisowe to właśnie na twardych kortach zużywają się najszybciej.

Technika gry

Na kortach twardych, z racji ich właściwości, powinni się odnaleźć gracze preferujący tenis zarówno defensywny jak i ofensywny. Wszystko zależy jednak od konkretnego kortu, gdyż niektóre twarde nawierzchnie bywają równie szybkie co trawiaste, a innym jest z kolei bliżej do kortów ziemnych. Przeważnie jednak bez mocnego, precyzyjnego serwisu oraz dobrej gry z bekhendu i forhendu się nie obejdzie. Warto również opanować grę zarówno przy siatce jak i z głębi kortu. Wymiany na kortach twardych zwykle ograniczają się do kilku uderzeń, ale zdarzają się również regularnie dłuższe wymiany, szczególnie po słabszym serwisie podającego. Zawodnicy grający zza końcowej linii, z racji niskiego odbicia się piłki, często zmuszani są do zagrywania piłki slajsem. Uderzenia z rotacją awansującą nie przynoszą większych korzyści i z pewnością lepszym rozwiązaniem jest posyłanie mocnych, płaskich piłek.

Dużo łatwiej zdobyć punkt na twardych kortach kończącym uderzeniem niż na ziemnych kortach, ale można także liczyć na błędy rywala. Należy się jednak starać podczas wymiany zagrywać piłkę jak najbliżej linii końcowej, co utrudni przeciwnikowi jej odbicie. Posłanie piłki w połowę kortu, może się bowiem skończyć zabójczą kontrą ze strony rywala. Po dobrym serwisie warto od czasu do czasu udać się pod siatkę i spróbować zdobyć punkt uderzeniem wolejowym. Taktyka „serw i wolej” przez całe spotkanie może jednak nie przynieść tylu korzyści co na kortach trawiastych. Co do warunków fizycznych, to w grze na twardych kortach powinni się sprawdzić gracze zarówno niscy jak i wysocy, z lekką przewagą tych drugich. Analogicznie wygląda sytuacja w przypadku graczy słabszych fizycznie i tych potrafiących bardzo mocno uderzyć piłkę.

Najlepsi gracze i lokalizacja kortów twardych

Twarde korty są rozsiane po całym świecie, ale największą popularnością cieszą się w Ameryce Północnej oraz w Azji i Australii. Na tych trzech kontynentach rozgrywane są praktycznie wszystkie zawodowe turnieje tenisowe na kortach twardych. W styczniu najlepsi tenisiści i tenisistki rywalizują w Azji oraz Australii, w lutym przenoszą się na niecałe dwa miesiące do Stanów Zjednoczonych i Azji, by wrócić do Ameryki Północnej w połowie lipca. Z końcem września gracze wracają jeszcze na trzy tygodnie do Azji. Jeśli chodzi o zawodników najlepiej sobie radzących na twardych kortach to prym wiodą głównie Amerykanie oraz Europejczycy, z pośród których wyróżniają się Rosjanie oraz Francuzi. Słabiej radzą sobie natomiast tenisiści wychowani na kortach ziemnych, czyli Hiszpanie, Włosi i zawodnicy z Ameryki Południowej (poza nielicznymi przypadkami).