Tenis w wydaniu olimpijskim wraca do Londynu po 104 latach. Po raz czternasty (siódmy w erze open) najlepsi tenisiści będą rywalizować o tytuł mistrza igrzysk. Miejscem rozgrywania turnieju będą trawiaste korty Wimbledonu. Zawody trwają od 28 lipca do 5 sierpnia. Turniej organizują Międzynarodowy Komitet Olimpijski (MKOL), Międzynarodowa Federacja Tenisowa (ITF), All England Lawn Tennis and Croquet Club oraz Londyński Komitet Organizacyjny Igrzysk Olimpijskich i Paraolimpijskich 2012. Zawody olimpijskie w odróżnieniu od pozostałych imprez cyklu ATP nie posiadają puli nagród. Podczas igrzysk zawodnicy mogę pozwolić sobie na odrobinę ekstrawagancji w kwestii doboru kolorów (białe stroje nie są obowiązkowe).
Od czasu igrzysk w Atenach w 2004 r. zawodnicy otrzymują punkty do rankingu ATP. Niestety ich liczba nie jest adekwatna do rangi imprezy (zwycięzca dostaje zaledwie 750 punktów). W turnieju wystąpi 56 najlepszych zawodników w rankingu ATP z 12 czerwca 2012 (maksymalnie 4 z jednego kraju). Pozostałe 8 wolnych miejsc rozdzieliło ITF. Mecze są rozgrywane do dwóch wygranych setów. Wyjątek stanowi finał, gdzie zawodnicy grają do trzech wygranych partii. W decydującym secie zwycięża ten, który osiągnie dwa gemy przewagi.
Pierwsze zawody tenisowe odbyły się podczas igrzysk w Atenach w 1896 r. Turniej był rozgrywany na kortach ziemnych. Wzięło w nich udział zaledwie 13 tenisistów z 6 państw. Pierwszym mistrzem olimpijskim został Irlandczyk reprezentujący Wielką Brytanię John Boland. Drugie igrzyska rozegrano w Paryżu 1900. Wystartowało 15 zawodników z trzech krajów: Wielkiej Brytanii, Francji i Stanów Zjednoczonych. Triumfatorem został pięciokrotny mistrz Wimbledonu, Brytyjczyk Lawrence Doherty. Pozostałe miejsca na podium obsadzili jego rodacy (brąz zdobył starszy brat Lawrence?a, Reginald). Kolejny turniej odbył się w St. Louis. Obsada była kadłubowa, startowało 25 Amerykanów i jeden Niemiec. Zwycięzcą okazał się Beals Wright, który rok poźniej triumfował w US Open.
W 1908 rywalizacja toczyła się w Londynie. Co ciekawe w singlu rozegrano dwie konkurencje. Osobne zawody odbyły się na kortach trawaistych oraz w hali. Na trawie wygrał Brytyjczyk Josiah Ritchie, natomiast zwycięzcą rozgrywek halowych został Arthur Gore, który w momencie triumfu miał ponad 40 lat (najstarszy mistrz olimpijski w singlu). Cztery lata później w Sztokholmie również odbyły się dwie konkurencje. Na otwartej przestrzeni zawodnicy rywalizowali na kortach ziemnych. Tytuł mistrza olimpijskiego zdobył reprezentant Południowej Afryki Charles Winslow. W hali najlepszy okazał się Francuz Andre Gobert.
Po ośmioletniej przerwie spowodowanej I wojną światową tenisiści walyczyli na kortach trawiastych tylko w jednej konkurencji. Zwycięzcą został Luis Raymond z Południowej Afryki. W finale pokonał Japończyka Ichiyę Kumagai?ego. W 1924 r. zawodnicy po raz drugi konkurowali w Paryżu. Mistrzem olimpijskim został 21-letni Amerykanin Vincent Richards (siedmiokrotny zwycięzca wielkoszlemowy), który pokonał faworyta gospodarzy Henriego Cocheta. Niestety po tych zawodach tenis miał na dłużej zniknać z olimpijskiej sceny. Przyczyną był konflikt pomiędzy ITF, a MKOL.
Dopiero po 64 latach tenis ponownie zagościł na olimpijskich salonach. Warto dodać, że podczas igrzysk w Meksyku w 1968 oraz Los Angeles 1984 znalazł się programie jako dyscyplina pokazowa. W 1988 roku tenis oficjalnie wrócił do rodziny sportów olimpijskich. Zawody odbyły się w Seulu, gdzie rywalizowano na nawierzchni twardej. Zwycięzcą został rozstawiony z trójką Słowak w barwach Czechsłowacji Miroslav Mecir. W imprezie uczestniczył także Polak Wojciech Kowalski, jednak przegrał w 1. rundzie z Nigeryjczykiem Mmohem. Cztery lata później turniej odbył się na kortach ziemnych w Barcelonie. Turniej wygrał nierozstawiony Marc Rosset ze Szwajcarii. W 1996 tenis w wydaniu olimpijskim po 92 latach powrócił do Stanów Zjednoczonych. Ku radości gospodarzy w Atlancie zwyciężył Andre Agassi. Kolejna odsłona tenisowej rywalizacji odbyła się w Sydeny. Zwycięzcą igrzysk został rozstawiony z nr. 5 Jewgienij Kafelnikow. Blisko podium był młody Roger Federer, który w meczu o brąz uległ Aranudowi di Pasquale. W 2004 r. zawodnicy po raz drugi rywalizowali w Atenach. Triumfatorem został niespodziewanie Chilijczyk Nicolas Massu, który w finale ograł Mardego Fisha. W Pekinie nie było mocnych na Rafaela Nadala. W finale Hiszpan wygrał z Fernando Gonzalezem.
Głównym faworytem olimpijskich zmagań będzie oczywiście Roger Federer. Wygrana w tegorocznym Wimbledonie, brak Rafaela Nadala, sprzyjająca drabinka oraz wielka motywacja stanowią poważne argumenty przemawiające za sukcesem Szwajcara. Należy jednak pamiętać, że Helwet nie jest w stanie grać na wysokim poziomie całego turnieju i jeden słabszy dzień może oznaczać pożegnanie z marzeniami o złocie. Nie należy zapominać o czającym się za plecami Federera Novaku Djokoviciu. Mimo słabszej formy i braku miłości do trawy, Serb marzy o zdobyciu tytułu mistrza olimpijskiego. Kto wie, może Novak znajdzie patent na Federera podczas igrzysk. Nie można zapomnieć także o wielkiej nadziei Brytyjczyków Andym Murrayu. Otwarte pozostaje pytanie czy wytrzyma wielkie ciśnienie potęgowane przez brytyjskie media i rządnych sukcesu kibiców. Kto może zagrozić wielkiej trójce faworytów? Naturalnym kandydatem na czarnego konia wydaje się być Jo Wilfried Tsonga. Francuz lubi i umie grać na trawie, jest głodny pierwszego triumfu na tej nawierzchni. Tsonga jeśli będzie w formie może ograć Djokovicia, lecz na Wimbledonie przekonał się jak ciężko gra mu się z Murrayem.
