Agassi na dopingu ...

[Aurelius]

W piątek zakupiłem sobie tę książkę i już ją chłonnę. Fajnie jest sobie niektóre mecze, sytuacje z tych spotkań, które Andre opisywał, obejrzeć np. na Youtube. Nabierają zupełnie nowego znaczenia
Ja dzisiaj np. z ciekawością obejrzałem dokładnie ten fragment meczu Andre z Connorsem (jest na Youtube) na USO 1988, o którym pisze w książce. To rzucanie przez Connorsa piłki jakiemuś kibicowi, który próbuje zagrzać jeszcze do walki Connorsa w dość niewybredny sposób. Albo mecz z USO 2006 z Baghdatisem.

[hohvar]

Ja też po przeczytaniu uderzyłem do You Tube`a i pooglądałem sobie trochę historii. Największe wrażenie, w sensie ludzkim, zrobiło na mnie wideo z ostatniego meczu w karierze, na US Open, mecz z Beckerem ("co za ironia, że ten facet tak się nazywa") Agassi miał łzy w oczach przed serwisem przeciwnika, potem przez 3 minuty słuchał płacząc owacji na stojąco ze strony publiczności, o której przecież w książce pisał, powiedzmy, różnie...

[Aurelius]

W sumie można powiedzieć, ża Agassi w swoich przewidywaniach dwukrotnie dość istotnie pomylił się, co do osoby Samprasa. Bezpośrednio i pośrednio. Z książki wynika, że

SPOILER:

pierwszy raz, kiedy w 1989 roku obserwując razem z Bollettieri'm trenującego Pete'a Samprasa stwierdził, że Pete nie poradzi sobie w trasie. Po wygranym w tym roku łatwo z nim meczu zawyrokował, że nawet już go na pewno nigdy nie spotka na swojej trasie. Okazało się, jak wiadomo zupełnie inaczej.

Drugi raz ponownie pomylił, kiedy przegrywając z Federerem na USO w 2005 rok, stwierdził, że żal mu młodych zawodników, którzy będą musieli z Fedkiem zmierzyć się. Żal dlatego, że będą zawsze w roli Agassiego, grając przeciwko Samprasowi. Jak wiadomo, to Federer szybko wcielił się w rolę Agassiego i znalazł swojego Samprasa .

[ekba]

Dopiero przedwczoraj książka trafiła w moje ręce.. Po przeczytaniu paru stron byłem zachwycony! Teraz po 300 stronach już trochę czuje się zniesmaczony ta postawą Agassiego. Przestaje wierzyć w to co pisze. Wydaje mi się, że na siłę i nie do końca zgodnie z prawdą ukazuje siebie jako wiecznie zagubionego pogrążonego w ciągłej depresji młodzieńca.. Wierząc jego książce (do 300 strony) tylko raz chciał naprawdę wygrać...
Wszystkie wybryki czy jakieś skandalizujące sytuacje (ubiór/zachowania,wygląd) tłumaczy swoim buntem i zagubieniem. Odbieram to trochę jako fałszywe usprawiedliwienie.