Dla zrozumienia dalszej części artykułu wyjaśnijmy kluczowe pojęcia:
Bekhend (ang. Backhand) – uderzenie z lewej strony ciała jeśli jesteś praworęczny i z prawej strony ciała jeśli jesteś leworęczny.
Forhend (ang. Forehand) – uderzenie z prawej strony ciała przez zawodników praworęcznych; u osób leworęcznych uderzenie z lewej strony.
Powinieneś wybrać chwyt, który będzie sprzyjał Twojemu stylowi gry. Jeśli lubisz agresywną grę (jak Federer), wybierz chwyt, który pozwoli nadać piłce więcej tempa. Jeśli jesteś bardziej konsekwentnym zawodnikiem, wybierz chwyt, który pozwoli nadać piłce więcej rotacji (styl Nadala).
Patrząc na uchwyt rakiety widzimy, że ma on osiem płaszczyzn (ang. bevel).
Taki kształt pomaga w znalezieniu prawidłowego i pewnego chwytu rakiety.
W celu łatwiejszej identyfikacji ponumerujemy je od 1 do 8 w sposób jak na zdjęciu.
Płaszczyzna nr 1 to powierzchnia uchwytu, która koresponduje z zewnętrznym brzegiem ramy.
Płaszczyzna nr 3 koresponduje z „twarzą” rakiety, zatem numeracja przebiega od lewej do prawej dla graczy praworęcznych i w drugą stronę dla graczy leworęcznych.
Rodzaj chwytu określa ułożenie kostki stawu śródręczno-paliczkowego palca wskazującego dłoni (ang. index knuckle) i kłębuszka (poduszki) (ang. heel pad) małego palca na określonej płaszczyźnie.
Chwyty rakiety dzielimy na dwie grupy:Dawniej wykorzystywano jako wskaźnik określenia położenia dłoni na rakiecie literę „V” utworzoną przez kciuk i palec wskazujący dłoni. Metoda ta okazała się niezbyt dokładna.
Chwyt rakiety określano także przy pomocy położenia kłębuszka (poduszki) małego palca na określonej płaszczyźnie uchwytu rakiety. Metoda również mało dokładna.
Dopiero w wyniku połączenia dwóch elementów dłoni a mianowicie – kostki stawu palca wskazującego i kłębuszka (poduszki) małego palca jednocześnie na uchwycie rakiety umożliwia bardzo dokładne określenie rodzaju chwytu.
forhendowe
bekhendowe
Chwyty forhendowe (3 podstawowe):
chwyt wschodni (ang. eastern grip) (kostka stawu śródręczno-paliczkowego palca wskazującego powinna znajdować się na płaszczyźnie nr 3) – umożliwia granie płaskiej (szybkiej) piłki ale uniemożliwia nadanie dużej rotacji.
chwyt pół-zachodni (ang. semi-western grip) (kostka stawu palca wskazującego dłoni znajduje się na płaszczyźnie uchwytu nr 4) – umożliwia posłanie piłki z mniejszą prędkością niż chwyt wschodni i mniejszą rotacją niż chwyt zachodni.
chwyt zachodni (ang. western grip) (kostka stawu palca wskazującego dłoni znajduje się na płaszczyźnie nr 5) – umożliwia nadanie dużej rotacji ale dzieje się to kosztem szybkości.
Chwyty bekhendowe:
Niektórzy zawodnicy używają dwóch rąk do bekhendu. Inni używają jednej. Nie da się powiedzieć, że użycie jednej ręki jest lepsze niż dwóch i vice versa. Bekhend oburęczny daje Ci więcej stabilności. Jednoręczny bekhend daje Ci większy zasięg.
chwyt wschodni – oburęczny (ang. double-handed eastern backhand grip) – Prawa dłoń znajduje się u dołu uchwytu. Lewa powyżej prawej: (kostka stawu palca wskazującego prawej dłoni i kłębuszek małego palca znajdują się na płaszczyźnie nr 2 a lewa dłoń jest tzw. lustrzanym odbiciem forhendu – kostka stawu palca wskazującego lewej dłoni i kłębuszek małego palca znajdują się na płaszczyźnie nr 7).
chwyt wschodni – jednoręczny (ang. eastern backhand grip) – (kostka stawu palca wskazującego dłoni i kłębuszek małego palca znajduje się na płaszczyźnie nr 1) – zapewnia więcej siły ale mniej rotacji niż chwyt półzachodni.
chwyt pół–zachodni – jednoręczny (ang. semi-western backhand grip) – (kostka stawu palca wskazującego prawej dłoni i kłębuszek małego palca znajdują się na płaszczyźnie nr 8) – zapewnia mniej siły ale więcej rotacji niż chwyt wschodni.
Do chwytów zarówno forhendowych jak i bekhendowych można zaliczyć chwyt kontynentalny (uniwersalny) (ang. continental grip), który ma zastosowanie przy kilku uderzeniach – (kostka stawu śródręczno-paliczkowego palca wskazującego i kłębuszek małego palca powinny znajdować się na płaszczyźnie nr 2) – chwyt wykorzystywany przy serwisie, lobie, zagraniach z woleja oraz uderzeniach slajsowanych.
Początkujący tenisiści używają chwytu wschodniego do forhendu. Niektórzy nawet przekręcają rakietę bardziej w kierunku chwytu kontynentalnego. Większość zawodników światowej czołówki używa albo chwytu semi-westernowego albo chwytu pomiędzy eastern a semi-western (chwyt hybrydowy).
Przy pomocy chwytu easternowego jest łatwiej generować większą szybkość piłki, ale dużo trudniej generować wysoki top spin. Przy pomocy chwytu westernowego jest łatwiej generować wysoki top spin , ale trudniej generować większą szybkość piłki. Semi-western zapewnia większą równowagę pomiędzy szybkością a rotacją i oferuje szeroki wachlarz możliwości kreacji uderzeń.
Poza wymienionymi chwytami istnieją jeszcze inne kombinacje: oburęczny forhend (rzadko stosowany) i chwyty, które są usytuowane pomiędzy dwoma podstawowymi. Wraz z doświadczeniem, gdy opanujesz podstawowe chwyty, będziesz mógł używać tych pośrednich.
Zmian chwytów powinieneś dokonywać ciągle podczas gry, ponieważ niektóre są lepsze dla niektórych uderzeń. Jeśli przeciwnik zawsze uderzałby piłkę w ten sam sposób i w to samo miejsce, wówczas mógłbyś odpowiadać uderzeniem wykorzystując za każdym razem ten sam chwyt. Ale tenis nie jest taki. Nigdy nie wiesz co się wydarzy na korcie, więc musisz być przygotowany na zmianę chwytów.
UWAGA: Jeśli jesteś leworęczny, wykonuj te same instrukcje dla każdego chwytu używając lewej ręki (płaszczyzna gracza praworęcznego o nr 7 jest dla Ciebie nr 3)!