Ostatni tydzień Karol Drzewiecki może zapisać do udanych, ponieważ na kortach Sopot Tenis Klubu osiągnął swój trzeci w karierze finał challengera w grze podwójnej. Po zwycięstwach w Szczecinie (w parze z Filipem Polaskiem w Słowacji) i we włoskiej Andrii (w parze z Szymonem Walkowem), przyszedł czas na finał Sopot Open, gdzie partnerował mu Mateusz Kowalczyk.
Taki występ u boku Mateusza Kowalczyka, mimo długoletniej znajomości, to chyba miłe przeżycie.
Karol Drzewiecki: Bardzo się cieszę, że mogłem zagrać w Sopocie z Mateuszem. Każdy mecz, jaki zagraliśmy wspólnie to była dla mnie czysta przyjemność, ponieważ cały czas się mogę od niego czegoś nauczyć. Jest starszy, grał na wielkich turniejach, w tym Wielkich Szlemach, więc jest to na pewno wartość dodana. Ponadto cieszę się, że mogłem grać w Polsce, ponieważ to są zdecydowanie inne turnieje. Wspaniały doping, świetna organizacja, generalnie zupełnie inna atmosfera. Motywacja rośnie trzykrotnie.
Może to jest jakaś recepta na sukces, żeby szukać partnera na ostatnią chwilę? W Szczecinie miałeś zagrać z Szymonem Walkowem, który jednak pojechał na Puchar Davisa i ostatecznie zagrałeś z Polaskiem, wygrywając cały turniej, a w Sopocie również start z Kowalczykiem zaplanowany rzutem na taśmę i finał.
– Czyli po prostu trzeba jechać na turniej i szukać partnera na ostatnią chwilę (śmiech). Całkowicie poważnie, to nie o to chodzi, po prostu w Polsce są bardzo dobre turnieje, człowiek jest bardzo zmotywowany. Na miejscu wspiera nas cała publiczność, w tym rodzina i przyjaciele, więc lepszy fundament do działania niż za granicą. Myślę, że ta teoria tak łatwo nie sprawdziłaby się poza Polską.
Wydawało się, że zwycięstwo w Szczecinie to idealna trampolina, żeby zrealizować wcześniejsze plany, czyli wspólne challengerowe występy z Szymonem Walkowem, który miał jeszcze wyższy ranking.
– Wszystko się zepsuło przez to, że na starych zasadach mieliśmy ranking 360, a po reformie 440-450, więc wspólna gra nie była możliwa do maja. Kombinowaliśmy i raz nam się udało szczęśliwie zagrać, ponieważ weszliśmy do drabinki jako pierwsi oczekujący, więc zagraliśmy tylko i wyłącznie dlatego, że ktoś się wycofał.
Finał w Sopocie to kolejny sukces w Polsce to na pewno miłe uczucie, ale patrząc z perspektywy zawodnika, to reforma ITF, nie ułatwiła życia takim zawodnikom jak ty.
– To jest dobre stwierdzenie, bo na zakończenie ubiegłego roku byłem 202. w rankingu deblowym, a w singlu w okolicach 800-tnego miejsca, co mi dawało dobrą drogę do głównej drabinki debla na challengerach, a od mniej więcej kwietnia lub maja do eliminacji singla. Plan miałem bardzo dobrze założony, ale tak naprawdę przez reformę to wszystko się zepsuło. Właściwie w turniejach mogłem startować dopiero od maja. Przez pół roku mogłem jedynie trenować, ponieważ granie mniejszych turniejów nie dawało mi większego sensu, bo musiałbym ich wygrać z dziesięć, żeby móc walczyć o miejsce w drabince z drugiego rankingu. Totalny bezsens, ale nic mogłem z tym zrobić. Trenowałem ciężko i teraz zbieram tego owoce, bo w tenisie nie wystarczy chwilę ciężko potrenować, żeby od razu wszystko przyszło. Gra mi się coraz lepiej, fajnie to zaczyna wyglądać i na pewno nie zapominam o singlu. Jak wróci jeden ranking to będę grać zarówno singla, jak i debla.
Myśląc o występach singlowych, to teraz się nadarza okazja, żeby powalczyć o punkty w polskich futuresach.
– Możliwie, że zagram u siebie w domu, w Poznaniu. Jeżeli chodzi o Bydgoszcz, to raczej nie, ponieważ jadę wtedy na challengera. Koszalin odpuściliśmy, gdyż z Szymonem występujemy w Augsburgu. Jest plan, żeby zagrać w Poznaniu, bo nie ukrywam, że tęsknię za singlem.
Porównując obiekty polskie, gdzie miałeś okazję odnosić sukcesy, to na której z polskich kortów najchętniej występujesz?
– Tak szczerze, to najlepsze wspomnienia mam w Sopocie, ponieważ tu się odbył mój pierwszy turniej, więc zawsze jest sentyment. W Szczecinie wygrałem swój pierwszy turniej w singlu i w deblu jak miałem 14 lat, więc również dobrze mi się kojarzy.
Patrząc na twoje sukcesy, zwłaszcza te w Polsce, to można odnieść wrażenie, że dobrze ci się wiedzie jak masz obok siebie doświadczonego partnera. Teraz w Sopocie Mateusz Kowalczyk, a w Szczecinie Filip Polasek (Słowacja). Może podświadomie szukasz mentora?
– Niekoniecznie, bo z Szymonem tworzymy fajny duet. Mieliśmy 3-4 mecze, gdzie zabrakło dosłownie 2-3 piłek, żeby zwycięstwo padło naszym łupem. Sporo spotkań mieliśmy na styk po dobrej grze, a takie porażki dodatkowo bolą, bo człowiek trenuje, jeździ, stara się na 200%, a czasami brakuje może więcej luzu w tym wszystkim. Może dobrze obrazuje to turniej w Sopocie, gdzie nie musieliśmy grać w takim napięciu. Wiadomo, to jest spowodowane budżetem i tym, że chce się wejść już szczebel wyżej, co tak nie idzie szybko i poza tym jest dużo mniejszych detali, które wpływają na to, że turniej nie kończy się rewelacyjnie.
Z drugiej strony, oglądając ciebie na korcie, ma się wrażenie, że mimo tego, że jest was dwóch na korcie, to ty mimo tego niezbyt często potrzebujesz radzić się z partnerem, a wolisz sobie coś dopowiedzieć pod nosem.
– Za każdym razem trochę przeżywam swój błąd. Myślę, że mogłem się minimalnie lepiej ustawić, lepiej zagrać, gdzieś piłka uciekła? Wiadomo, tenis to gra błędów, ale dążę do tego, żeby być perfekcjonistą w tym co robię, ale oczywiście to jest tenis i mam nadzieję, że uda mi się dojść do tego miejsca, że nie będę musiał mruczeć sobie pod nosem. Jeżeli chodzi o grę czy z Mateuszem, czy też z Szymonem, to znamy się na tyle długo, że nie potrzebujemy wielkiej komunikacji na korcie. Wiemy, co mamy robić na korcie. Ze 2-3 zdania przed meczem i możemy grać.
A jak to było z Filipem Polaskiem?
– To niewiele zmienia tak naprawdę, bo jak się gra tyle lat w tenisa, to nie trzeba nie wiadomo ile ze sobą rozmawiać. Można najważniejsze założenia ustalić w szatni przed meczem, a na korcie komunikacja wystarczy, żeby była bardzo skromna.
