Pierwsza edycja Roland Garros odbyła się w 1891r. Turniej nosił nazwę Championnat de France. Początkowo grano na nawierzchni trawiastej, którą w 1912 roku zastąpiono mączką. W latach 1925-27 powrócono na chwilę do rywalizacji na murawie. W turnieju w latach 1891-1924 mogli uczestniczyć wyłącznie zawodnicy mieszkający na stałe we Francji i grający w miejscowych klubach. Pierwszym triumfatorem został Brytyjczyk Henry Briggs (mieszkaniec Paryża). W 1892 i 1897 w finałach poległo dwóch jego rodaków. Przed I. wojną światową najwięcej triumfów (8) zaliczył Francuz Max Decugis. Osiągnął łącznie 10 finałów singlowych.
Od 1925 w turnieju mogli grać obcokrajowcy. Finał był sprawą francuską (Lacoste pokonał Borotrę). W półfinale zameldowało się dwóch zawodników zagranicznych Belg Jean Washer (nr 2) i Brytyjczyk Sydney Jacob (nr 8). Co ciekawe w tej edycji wziął udział Polak Edward Kleinadel (odpadł w 2. rundzie). Pierwszym obcokrajowcem, który dotarł do finału był znany Bill Tilden (w 1927 uległ w pięciu setach Rene Lacostowi). Hegemonię Francuzów przerwał w 1933 Australijczyk Jack Crawford. Pokonał Henriego Cocheta w trzech setach. W 1934 roku po raz pierwszy w finale zabrakło Francuzów.
W latach 1924-1932 monopol na wygrane posiadało trio muszkieterów: Lacoste, Cochet, Borotra. W latach trzydziestych najwięcej triumfów (3) zanotował Niemiec Gottfried von Cramm. Turniej wygrywały też takie sławy jak: Fred Perry i Don Budge. W latach 1941-1945 rozgrywano kadłubowe zawody, w których zwyciężali wyłącznie Francuzi.
Ostatnim triumfatorem gospodarzy przed nastaniem Ery Open był Marcel Bernard (1946). W finale pokonał w pięciu setach późniejszego dwukrotnego zwycięzcę imprezy (1951-52), Czecha Jaroslava Drobnego. W 1947 wygraną odniósł jedyny Węgier József Asbóth. W latach 1948-50 triumfowali Amerykanie: Frank Parker (1948-49) i Budge Patty (1950).
W 1953 roku jako dziewiętnastolatek zwyciężył znany Australijczyk Ken Rosewall. Przed Erą Open jeszcze kilku zawodników z kraju kangurów święciło triumfy: Lew Hoad, Mervyn Rose, Rod Laver, Roy Emerson, Fred Stolle. Pierwszym szwedzkim zwycięzcą RG był Sven Davidsson, który jedyną wiktorię (1957) odniósł w trzecim kolejny finale.
W latach 60. po dwa zwycięstwa odnieśli Nicola Pietrangeli (Włochy) i Manuel Santana (Hiszpania). Co ciekawe Hiszpan dwukrotnie pokonywał Włocha w finałach. Ostatnim zawodnikiem gospodarzy, który dotarł do finału przed erą open był urodzony w Tunezji Pierre Darmon (w 1963 uległ Roy’owi Emersonowi).
W 1968 roku (pierwsza edycja w erze otwartej) na starcie stawiło się kilku dawnych mistrzów, którzy od lat brali udział w turniejach zawodowych. Należeli do nich: 34-letni Rosewall, 40-letni Pancho Gonzales (zaliczył półfinał), 34-letni Lew Hoad. Turniej wygrał po raz drugi po piętnastu latach Ken Rosewall, który pokonał w finale rodaka Roda Lavera. W kolejnym roku obaj spotkali się ponownie, tym razem triumfował Laver, który przez cały rok pozostał niepokonany w turniejach wielkoszlemowych.
Kontynuatorem sukcesów Drobnego był jego krajan Jan Kodeš (zwycięzca z lat 1970-1971). Na uwagę zasługują niewątpliwe sukcesy Chorwatów, którzy reprezentowali Jugosławię. Finały osiągnęli Željko Franulović (1970) oraz Nikola Pilić (1973). Pierwszym reprezentantem gospodarzy w erze open, który doszedł do finału został Patrick Proisy (przegrał w 1972 z Andrés Gimeno). W latach 70. French Open wygrywali ponadto Ilie Nastase (1973), Björn Borg (1974-75, 1978-79), Adriano Panatta (1976), Guillermo Vilas (1977 – pierwszy triumfator rodem z Argentyny).
W latach 1980-1981 tytuł padł łupem Borga. Szwedzkie tradycje kontynuował 18-letni Mats Wilander (triumf w 1982). W 1983 roku po 37 latach zwycięstwo odniósł Francuz (Yannik Noah). Rok później niezwyciężonego od początku roku Johna McEnroe’a pokonał Ivan Lendl. Ostatnim finalistą, który reprezentował barwy trójkolorowych był Herni Leconte (1988). W 1989 niespodziankę sprawił niespełna 17-letni Amerykanin Michael Chang, który w finale pokonał Stefana Edberga.
Edycja z roku 1990 była szczęśliwa dla Ekwadorczyka Andrésa Gómeza, który ograł młodego Agassiego. W 1991 roku Paryż był świadkiem pierwszego od 52 lat pojedynku Amerykanów. Courier wygrał w pięciu setach z Agassim. W 1995 jedyny raz puchar Muszkieterów podniósł Thomas Muster. Dwa lata później niespodziankę sprawił młody Brazylijczyk Gustavo Kuerten (wygrał w finale z dwukrotnym mistrzem RG Sergim Bruguerą). Kuerten na paryskiej mączce triumfował jeszcze dwukrotnie (2000-01). W 1999 roku wreszcie zwyciężył Andre Agassi. Ukrainiec Medwediew prowadził już 2-0, jednak doświadczony Amerykanin potrafił wygrać spotkanie w pięciu setach. Agassi zdobył tym samym karierowego Wielkiego Szlema.
W 2003 Juan Carlos Ferrero pobił w trzech gładkich setach pierwszego holenderskiego finalistę Martina Verkerka. Rok później zmagający się z kontuzją Guillermo Coria musiał uznać wyższość rodaka Gastona Gaudio.
W latach 2005-08 miała miejsce dominacja Rafaela Nadala. W 2009 Hiszpan miał szansę pobić rekord Borga (4 zwycięstwa z rzędu), jednak na jego drodze stanął Robin Söderling, który wyeliminował Nadala w 4. rundzie. Puchar w górę podniósł Roger Federer, który nie bez problemów doszedł do finału.
