Piłka tenisowa musi spełniać następujące wymogi:
# musi mieć jednolitą powierzchnię zewnętrzną, w kolorze białym lub żółtym. Jakiekolwiek szwy nie mogą mieć ściegów zewnętrznych.
# waga piłki musi wynosić nie mniej niż 56 g i nie więcej niż 59,4 g.
# dopuszczalne są trzy typy piłek. Każda piłka opuszczona z wysokosci 2,54 m na betonowe podłoże musi mieć odskok nie mniejszy niż 134,62 cm i nie większy niż 147,32 cm. Piłka typu 1 (szybka) pod wpływem działania masy 8,165 kg musi mieć odkształcenie pierwotne nie mniejsze niż 0,495 cm i nie większe niż 0,597 cm o odkształcenie powrotne nie mniejsze niż 0,673 cm i nie większe niż 0.914 cm. Piłka typu 2 (średnia) i typu 3 (wolna) pod wpływem działania masy 8,165 kg musi mieć odkształcenie pierwotne nie mniejsze niż 0,559 cm i nie większe niż 0,737 cm o odkształcenie powrotne nie mniejsze niż 0,8 cm i nie większe niż 1,08 cm. Wartości tych dwóch odkształceń muszą stanowić przeciętną trzech pomiarów wykonanych wzdłuż trzech osi piłki. W każdym przypadku dwa pomiary nie mogą różnić się między sobą więcej niż 0,076 cm.
Tyle teorii, a jak jest w praktyce. Piłka piłce nierówna, to wie każdy tenisista (moja nienawiść do Dunlopów Pro jest chyba już powszechnie znana w środowisku amatorów grających w Piasecznie). Już w latach 80. Ivan Lendl mawiał, że łatwiej jest mu się przystosować do stylu gry przeciwnika niż do nowych piłek. Kilka lat temu (bodajże w roku 2000) International Tennis Federation postanowił utrudnić jeszcze bardziej życie tenisistom i podzielić piłki w zależności od nawierzchni na jakiej mają być zastosowane. W zamyśle chodziło o to, aby gra stała się bardziej widowiskowa, ponieważ wielogodzinne wymiany na kortach ceglastych i gra typu as za as na kortach szybkich stawały się coraz bardziej nużące dla kibiców. I tak stworzono nowe typy piłek do gry na cegle (piłka szybsza od standardowej) i do gry na nawierzchni twardej (ta sama waga, ale większa średnica piłki przez co leci ona wolniej). Nowością jest także piłka do grania na dużych wysokościach (standardową piłkę trudniej w takich warunkach skontrolować).
Nie są to jedyne parametry powodujące różnice jakie odczuwamy przestawiając się na inne piłki. Na pewno znaczenie ma także puszystość włosa na piłce. W angielskiej literaturze znalazłem taki oto podział piłek w zależności od tego parametru:
# piłki do gry na cegle: mniej puszyste, przez co szybsze od używanych na kortach twardych;
# piłki do gry na kortach twardych: bardziej puszyste, przez co wolniejsze od używanych na cegle;
# piłki do gry na trawie: podobne do używanych na cegle, ale bardziej odporne na przebarwienia.
Biorąc pod uwagę, że w zależności od zastosowanej w produkcji technologii (też rodzaju gumy) mamy piłki ciśnieniowe i bezciśnieniowe, w zależności od puszystości mamy trzy rodzaje piłek, a w zależności od odbicia cztery rodzaje, to wyjdzie nam, że typów piłek może być aż 24 (2 x 3 x 4 = 24). Narzekania tenisistów na piłki po przegranym meczu nabierają więc pod wpływem powyższych faktów na wiarygodności (a przecież nie brałem w tych rozważaniem w ogóle pod uwagę takiego czynnika jak jakość materiałów użytych do produkcji piłki – Dunlop np. różnicę pomiędzy piłką Fort a piłką Fort Plus tłumaczy właśnie jakością użytych materiałów).