 |
Państwo : Stany Zjednoczone |
| Data urodzenia : 12.08.1971 | |
| Miejsce urodzenia : Waszyngton | |
| Wzrost : 185 cm | |
| Waga : 77 kg | |
| Gra : praworęczny/jednoręczny bekhend | |
| Status profesjonalny : 1988-2002 | |
| Rakieta : Wilson | |
| Bilans spotkań singlowych : 762-222 | |
| Bilans spotkań deblowych : 64-70 | |
| Wygrane turnieje wielkoszlemowe: 14 | |
| Wygrane turnieje ATP w singlu : 64 | |
| Wygrane turnieje ATP w deblu : 2 | |
| Suma nagród pieniężnych : 43’280’489 $ | |
| Oficjalna strona : www.petesampras.com |
Sylwetka :
Amerykanin przyszedł na świat w stolicy Stanów Zjednoczonych jako trzecie dziecko greckich imigrantów – Sammy”ego i Georgii Samprasów. Jego ojciec pracował w departamencie obrony, oraz był współwłaścicielem sklepu delikatesowego. Któregoś dnia kilkuletni Pete znalazł w piwnicy swojego domu w Potomac rakietę tenisową i od tego czasu spędzał całe godziny na uderzaniu piłki tenisowej o drzwi garażu. W wieku 7 lat przeprowadził się wraz z rodziną do Pales Vardes na Florydzie, gdzie rodzice zapisali go do klubu tenisowego Peninsula Racquet Club. Sampras rozpoczął juniorską karierę w wieku 9 lat, a gdy miał 11 lat pokazywał niemałe już umiejętności i potrafił z powodzeniem grać systemem „serw i wolej”, czyli takim samym jak jego idol z dzieciństwa Australijczyk Rod Laver, którego mecze oglądał często na video i z którym miał okazję trenować na korcie. Duży wkład w jego styl gry miał Peter Fisher, pediatra i fan tenisa w jednej osobie, który stał się dla młodego zawodnika pierwszym mentorem i trenerem. Pomógł Samprasowi zmienić oburęczny bekhend na jednoręczny i trzymał pieczę nad jego dalszym rozwojem i treningiem do września 1989 roku. Po wygraniu swojego pierwszego turnieju wielkoszlemowego (US Open 1990), Amerykanin wskazał Fishera jako człowieka, który miał największy wkład w jego sukces.
W 1992 roku oficjalnym trenerem Samprasa został Tim Gullikson, który wcześniej współpracował m.in. z Martiną Navratilovą i Aaronem Kricksteinem (najmłodszym zwycięzcą turnieju ATP). Gullikson z powodu nowotworu mózgu musiał zrezygnować w 1995 roku z funkcji trenerskiej, a rok później zmarł. Sampras zadedykował mu w 1996 roku zwycięstwo na kortach US Open. Po Gulliksonie trenerem Amerykanina był jego rodak Paul Annacone, a w 2002 roku, brat bliźniak Tima Gulliksona, Tom. Oprócz nich Sampras współpracował także z Jose Higuerasem. Pierwszym menedżerem Amerykanina był jego starszy o 2 lata brat Gus, który później został dyrektorem turnieju ATP w Scotsdale, a od 2007 roku zajmuje się finansami i sprawami biznesowymi Pete”a. Młodsza siostra Marion jest z kolei nauczycielką w Los Angeles, a starsza Stella zajmuje się trenowaniem tenisistek na Uniwersytecie Kalifornijskim. Do 1993 roku Sampras grał w stroju firmy Sergio Tacchini, a w 1994 roku związał się z firmą Nike, której pozostał wierny do końca kariery.
Po zakończeniu kariery ulubionym zajęciem Samprasa stała się gra w golfa i oglądanie wyścigów formuły 1. Amerykanin jest również wiernym fanem drużyny koszykarskiej Los Angeles Lakers, występującej w lidze NBA i często gości na trybunach, podczas meczów tego zespołu. Przez całą karierę Sampras udzielał się w różnego rodzaju akcjach charytatywnych, co czyni także po dzień dzisiejszy. W 1997 roku założył specjalną fundację „Aces for Charity” i wspierał ją kwotą 100 $ za każdego zaserwowanego przez siebie asa. Od 2000 roku jego żoną jest znana amerykańska aktorka Bridgette Wilson, była miss Stanów Zjednoczonych nastolatek. W 2002 roku urodził im się pierwszy syn Christian Charles, a w 2005 roku drugi syn Ryan Nikolaos. Obecnie Sampras, wraz z rodziną, mieszka w swojej posiadłości w Los Angeles, w Kalifornii.
Styl gry :
Sampras był prawdziwym mistrzem stylu „serw i wolej”, który stosował z powodzeniem przez całą karierę na każdej nawierzchni. Niezwykle regularny pierwszy serwis, uderzany z dużą siłą (do 225 km/h) i precyzją, przynosił Amerykanowi masę punktów w postaci asów i wygrywających serwisów, szczególnie na szybkich nawierzchniach. Znakomity był także jego drugi serwis, uważany przez wielu fachowców za najlepszy w historii. Nieco tylko wolniejszy od pierwszego podania, ale równie precyzyjny, często kończył się asami, zaskakując takim obrotem sprawy przeciwników. Sampras serwował przy tym bardzo dynamicznie i potrafił do końca maskować kierunek serwisu. W większości przypadków, gdy nawet rywalowi udało się odebrać podanie Amerykanina, ten błyskawicznie przemieszczał się pod siatkę, gdzie popisywał się niesamowitym refleksem i dokładnymi wolejami z forhendu i bekhendu. Przelobowanie Samprasa również było bardzo trudne, a jego firmowym uderzeniem były smecze z wyskoku, które wykonywał z niezwykłą dynamiką. Także przy serwisie rywala, starał się go zepchnąć jednym dokładnym uderzeniem do głębokiej defensywy i przy każdej nadarzającej się okazji ruszał pod siatkę, gdzie zazwyczaj był nie do ominięcia. Szczególnie przy drugim serwisie przeciwnika, potrafił odpowiedzieć bardzo mocnym, dokładnym returnem. Gra przy końcowej linii również nie była mu obca, a jego najgroźniejszą bronią był atomowy i dokładny forhend, uderzany płasko i bez zbędnej rotacji. To właśnie dzięki potężnemu serwisowi i forhendowi zyskał przydomek „pistolet Pete” (ang. „Pistol Pete”).
Bardziej defensywny i mniej skuteczny bekhend, Sampras starał się w miarę możliwości obiegać i zagrywać piłkę odwrotnym forhendem. Amerykanin podczas wymian często zajmował miejsce po swojej lewej stronie (czyli po stronie bekhendowej), prowokując tym samym rywali do zagrania na jego forhend. Z tego też powodu często zmuszany był do zagrywania forhendu w pełnym biegu, co potrafił czynić jak nikt inny w historii. Sampras słynął również z mocnej psychiki, która objawiała się między innymi umiejętnością bronienia piłek na przełamanie asami z drugiego serwisu, oraz grą na swoim najwyższym poziomie w kluczowych momentach spotkania, m.in. w tie-breakach. Jak na zawodnika grającego typowo siłowy tenis, Amerykanin był wyjątkowo wytrzymały i przez całe spotkanie potrafił grać na równym, wysokim poziomie. Często przywoływane jest jego ćwierćfinałowe spotkanie na US Open w 1996 roku z Hiszpanem Alexem Corretją, podczas którego Sampras wymiotował na korcie z wycieńczenia, po czym wrócił do gry i zaserwował asa z drugiego serwisu, a później wygrał także cały mecz 7-6, 5-7, 5-7, 6-4, 7-6, po 4 godzinach i 9 minutach walki. Amerykanin podczas całej kariery miał jednak spore problemy z dostosowaniem swojej agresywnej gry do wolnej, ceglanej nawierzchni, gdzie jego serwis oraz forhend nie czyniły takiego spustoszenia w szeregach rywali, przez co rzadziej miał okazję na skuteczne akcje wolejowe przy siatce.
Przebieg kariery :
Sampras odnosił szereg sukcesów już w czasach juniorskich. W wieku 16 lat doszedł do finału Mistrzostw USA juniorów do lat 18, w którym przegrał z młodszym o rok Michaelem Changiem. Był też członkiem drużyny amerykańskiej w juniorskim Pucharze Davisa. W 1988 roku 17-letni Sampras porzucił naukę w szkole średniej i zadebiutował w gronie zawodowych tenisistów. Premierowe spotkanie w turnieju w Filadelfii, przegrał w dwóch setach z rodakiem Sammym Giammalvą. W kolejnym turnieju w Indian Wells, odpadł w III rundzie z Hiszpanem Emilio Sanchezem, notując wcześniej swoje pierwsze dwie wygrane w profesjonalnym tenisie, eliminując przy okazji dwóch zawodników z pierwszej 40-stki rankingu. Wynik ten pozwolił awansować Samprasowi z 893 miejsca w rankingu na 311 pozycję. W całym roku młody Amerykanin wziął udział w 13 turniejach i zanotował po 10 wygranych i porażek, zarabiając na kortach łącznie 41″190 $. Jego największym sukcesem był awans do półfinału imprezy w Schenectady, w stanie Nowy Jork. W ostatnim turnieju w jakim wystąpił (w amerykańskim Detroit), pokonał w 2 rundzie rodaka Tima Mayotte (8. ATP), notując tym samym swoje pierwsze zwycięstwo w karierze nad zawodnikiem z pierwszej dziesiątki rankingu. W debiucie na US Open odpadł w I rundzie z Peruwiańczykiem Jaimem Yzagą. Na koniec roku Sampras został sklasyfikowany na 97 miejscu w rankingu singlowym i 346 w rankingu deblowym.
Kolejny sezon (1989) rozpoczął od ćwierćfinału turnieju w Adelajdzie, oraz porażki w I rundzie na Australian Open. Na tym samym etapie zakończył swój udział na kortach Wimbledonu, a na turnieju French Open odpadł w 2 rundzie. Najlepiej w Wielkim Szlemie poszło mu na US Open gdzie dotarł do 4 rundy, eliminując po drodze Szweda Matsa Wilandera, sklasyfikowanego na 5 miejscu na świecie. W pozostałych turniejach ATP radził sobie w kratkę, a jego najlepszym wynikiem był ćwierćfinał w Indianapolis. Dużo lepiej szło mu w rywalizacji deblowej, w parze z rodakiem Jimmym Courierem. Wygrana w turnieju na ceglanych kortach w Rzymie, oraz niezłe występy w innych imprezach pozwoliły na awans do turnieju o Mistrzostwo ATP (obecnie Masters Cup), gdzie obaj odpadli po rundzie grupowej. Sampras zakończył rok na 81 miejscu w rankingu singlowym (z bilansem spotkań 18-19), oraz na 34 pozycji w rankingu deblowym. Łącznie zarobił na kortach 87″989 dolarów.
Rok 1990 to początek wielkich sukcesów Amerykanina. W styczniu osiągnął IV rundę Australian Open, w lutym półfinał w halowym turnieju w Mediolanie, a w marcu wygrał swój pierwszy turniej zawodowy triumfując w Filadelfii. Wygrana ta pozwoliła mu awansować po raz pierwszy do pierwszej 20-stki rankingu. Po kilku mniej udanych występach i absencji na French Open, w czerwcu wygrał swój drugi turniej na trawiastych kortach w Manchesterze. W następnym tygodniu odpadł już w I rundzie Wimbledonu, a w turniejach poprzedzających US Open zanotował m.in. półfinały w Toronto i Los Angeles. Do głównej imprezy przystąpił jako 12 zawodnik rankingu i w pierwszych trzech rundach nie stracił seta z niżej notowanymi rywalami. W IV rundzie poradził sobie z rozstawionym z nr 5 Austriakiem Thomasem Musterem w 4 setach, a w ćwierćfinale po zaciętym 5-setowym boju wyeliminował z dalszej gry Czechosłowaka z amerykańskim paszportem Ivana Lendla (nr 3 ATP), który w poprzednich ośmiu startach dochodził do finału US Open. W półfinale, po kolejnym 4-setowym pojedynku, pokonał rodaka Johna McEnroe, a w finale bez straty seta poradził sobie z rok starszym Andre Agassim, startującym w turnieju z nr 4. Sampras został tym samym, w wieku 19 lat i 28 dni, najmłodszym zwycięzcą US Open w historii. Po tym triumfie awansował na 5 miejsce w rankingu, co pozwoliło mu wystartować w Mistrzostwach ATP. Tam przegrał jednak w rundzie grupowej z Agassim, oraz z liderem rankingu Szwedem Stefanem Edbergiem i odpadł z dalszej rywalizacji. Niepowodzenie to zrekompensował sobie na Pucharze Wielkiego Szlema, który zakończył się jego zwycięstwem. Za wygraną w tym turnieju otrzymał czek na rekordową w historii kwotę 2″000″000 dolarów. Łącznie przez cały sezon Sampras zarobił prawie 3 miliony dolarów i zakończył rok na 5 miejscu w rankingu, z 4 wygranymi turniejami na koncie i bilansem spotkań 51-17. Przez władze ATP został dodatkowo uznany zawodnikiem, który poczynił największe postęp w stosunku do poprzedniego roku.
Kolejny sezon (1991) Amerykanin rozpoczął od finału w halowym turnieju w Filadelfii, w którym przegrał w 5-ciu setach z Ivanem Lendlem. W następnych turniejach radził sobie przeciętnie, odpadając m.in. w II rundzie French Open i Wimbledonu. Nie udało mu się obronić tytułu na turnieju w Manchesterze, gdzie przegrał w finale z Chorwatem Goranem Ivanisevicem. Lepiej wiodło mu się na amerykańskim betonie, gdzie wygrał dwa turnieje w Los Angeles i Indianapolis, oraz doszedł do finału imprezy w Cincinnati. Nie udało mu się jednak obronić tytułu na US Open, po porażce w ćwierćfinale z Jimem Courierem w 3 trzech setach. W kolejnych występach zanotował finał w halowej imprezie w Paryżu, oraz wygraną na turnieju w Lyonie. W finale Mistrzostw ATP we Frankfurcie, zrewanżował się Courierowi za porażkę w US Open, wygrywając z nim w czterech setach i zgarniając czek na milion dolarów. Po tym triumfie Sampras został powołany do reprezentacji Stanów Zjednoczonych na finał Pucharu Davisa z Francuzami. Przegrał jednak oba mecze singlowe, przyczyniając się do porażki Amerykanów 1:3. Na koniec roku został sklasyfikowany na 6 miejscu, a w całym sezonie wygrał łącznie 4 turnieje, zanotował bilans spotkań 52-19 i zarobił 1″908″413 dolarów.
Rok 1992 Sampras zakończył bez zwycięstwa w najważniejszych imprezach sezonu. Po raz kolejny nie wystąpił na Australian Open, w turnieju na kortach Rolanda Garrosa odpadł w ćwierćfinale z Agassim, na Wimbledonie przegrał w półfinale z Ivanisevicem, a na US Open uległ w czterech setach Edbergowi w finale. Na III rundzie zakończył swój udział w turnieju olimpijskim na ceglanych kortach w Barcelonie, a w imprezie o Mistrzostwo ATP musiał uznać w półfinale wyższość Couriera. Na tym samym etapie zakończył swój udział w Pucharze Wielkiego Szlema po porażce z Niemcem Michaelem Stichem. Więcej szczęścia miał w mniej prestiżowych imprezach, wygrywając turnieje w Filadelfii, Kitzbuhel (pierwsza wygrana na ceglanych kortach), Cincinnati, Indianapolis i Lyonie. Sampras pomógł również swojej reprezentacji wygrać Puchar Davisa, zdobywając ważne punkty w singlu w meczach z Argentyną i Czechosłowacją, oraz odnosząc zwycięstwa w deblu w parze z Johnem McEnroe w półfinale ze Szwecją i w finale ze Szwajcarią. Sezon zakończył po raz pierwszy na trzecim miejscu w rankingu, z 5 wygranymi turniejami na koncie, bilansem spotkań 72-19 i zarobkiem w wysokości 1″995″087 $.
Sezon 1993 to początek dominacji Samprasa na światowych kortach. Już w pierwszym występie wygrał turniej w Sydney, a na Australian Open odpadł dopiero w półfinale z Edbergiem. W okresie od marca do kwietnia wygrał trzy turnieje z rzędu na twardych kortach w Key Biscane, Tokio i Hongkongu. Podczas serii turniejów na kortach ceglanych, osiągnął półfinały imprez w Atlancie i Rzymie, oraz wygrał wszystkie cztery spotkania na drużynowym Pucharze Świata w Dusseldorfie. Na French Open po raz drugi z rzędu odpadł w ćwierćfinale, po porażce z późniejszym zwycięzcą Hiszpanem Sergi Bruguerą. Sampras był jednak bezkonkurencyjny na dwóch kolejnych turniejach wielkoszlemowych, wygrywając w finale Wimbledonu z Courierem w czterech setach, oraz pokonując w decydującym meczu na US Open Francuza Cedrica Pioline”a bez straty seta. Później wygrał jeszcze po raz trzeci z rzędu turniej w Lyonie, a także triumfował w imprezie w Antwerpii. W turniejach kończących rok doszedł do finału Mistrzostw ATP, gdzie przegrał ze Stichem, oraz do półfinału Pucharu Wielkiego Szlema, w którym lepszy okazał się Czech Petr Korda. W rankingu na koniec sezonu to właśnie Sampras znalazł się na szczycie, triumfując w ciągu roku w 8 turniejach i notując bilans spotkań 85-16. Dzięki sukcesom odnoszonym na kortach konto Amerykanina powiększyło się o kolejne 4,5 miliona dolarów. Sampras został ponadto pierwszym zawodnikiem w Erze Open, który zaserwował w ciągu jednego sezonu więcej jak 1000 asów (dokładnie 1011).
W kolejnym roku (1994) Amerykanin kontynuował świetne występy. Najpierw wygrał turniej ATP w Sydney, a dwa tygodnie później wznosił puchar za zwycięstwo w Australian Open, gdzie ograł w finale rodaka Todda Martina. Sampras został tym samym pierwszym tenisistą od 25 lat, który wygrał trzy turnieje wielkoszlemowe z rzędu. Po porażce w pierwszej rundzie turnieju w Filadelfii, Amerykanin zanotował wspaniałą serię 27 wygranych spotkań z rzędu, która przełożyła się na zwycięstwa w turniejach na twardych kortach w Indian Wells, Key Biscayne, Osace i Tokio, oraz na ceglanej nawierzchni w Rzymie. Przegrał dopiero w drużynowym Pucharze Świata w Dusseldorfie z Michaelem Stichem, by później zajść po raz trzeci z rzędu do ćwierćfinału Rolanda Garrosa, gdzie nie dał rady Jimowi Courierowi. W kolejnym turnieju rozgrywanym na trawie w angielskim Queens, Sampras dotarł do finału, gdzie przegrał z Toddem Martinem. Zrewanżował mu się jednak w półfinale Wimbledonu, po czym obronił tytuł wywalczony przed rokiem, wygrywając w finale z Goranem Ivanisevicem w 3 setach. Niepowodzeniem zakończył się z kolei jego start w US Open, gdzie nieoczekiwanie odpadł już w IV rundzie, po porażce z Peruwiańczykiem Jaimem Yzagą. Sampras odnalazł jednak formę na koniec roku, wygrywając imprezę w Antwerpii i Mistrzostwa ATP, oraz dochodząc do finału Pucharu Wielkiego Szlema, gdzie przegrał ze Szwedem Magnusem Larssonem. Wcześniej doprowadził reprezentację USA do półfinału Pucharu Davisa, gdzie Amerykanie musieli uznać wyższość reprezentacji Szwecji 2:3. Sampras zdobył w tym meczu jeden punkt w spotkaniu z Larssonem, ale przegrał też ze Stefanem Edbergiem, kreczując po przegranym pierwszym secie. Przez cały sezon Amerykanin zajmował pierwsze miejsce w rankingu, co wcześniej udało się po raz ostatni Ivanowi Lendlowi w 1987 roku. Sampras wygrał łącznie w ciągu roku 10 turniejów, co nie udało się żadnemu zawodnikowi od 5 lat, oraz zanotował bilans spotkań 77-12, w tym 37-3 na nawierzchni asfaltowej. Dzięki grze na światowych kortach zarobił sumę 4″857″812 dolarów.
W sezonie 1995 ponownie awansował do finału Australian Open, ale nie udało mu się obronić tytułu, po porażce z Andre Agassim w czterech setach. Po dwóch słabszych występach w Memphis i Filadelfii, wygrał turniej w Indian Wells, gdzie zrewanżował się w finale Agassiemu za porażkę w Australii. W kolejnej imprezie w Key Biscane, górą w finale był znowu Agassi, który zastąpił Samprasa 2 tygodnie później na pozycji nr 1 rankingu, po 82 tygodniach jego obecności na szczycie. Występy na ceglanej nawierzchni nie były dla Samprasa udane i oprócz półfinału w Hamburgu, w pozostałych turniejach w Barcelonie, Monte Carlo, Rzymie i na French Open odpadał już w pierwszych rundach, po porażkach z dużo niżej notowanymi rywalami. Amerykanin nie miał sobie jednak równych na turniejach rozgrywanych na trawie. Najpierw wygrał turniej w Londynie na kortach Queen”s Clubu, by później po raz trzeci z rzędu sięgnąć po tytuł na Wimbledonie, gdzie w finale w czterech setach ograł Niemca Borisa Beckera. Bezkonkurencyjny okazał się także na US Open, gdzie w decydującym meczu pokonał po 4-setowym pojedynku Andre Agassiego, sięgając tym samym po swój siódmy wielkoszlemowy tytuł w karierze. Później wygrał jeszcze turniej w Paryżu, co pozwoliło mu powrócił na pierwsze miejsce w rankingu. Sampras pomógł także swojej reprezentacji wywalczyć Puchar Davisa, wygrywając oba spotkania singlowe i jedno deblowe (w parze z Toddem Martinem) w finałowej potyczce z Rosjanami w Moskwie, zakończonej wynikiem 3:2 dla Amerykanów. W Mistrzostwach ATP Samprasowi nie udało się obronić tytułu, po porażce w półfinale z rodakiem Michaelem Changiem. Z powodu kontuzji musiał się z kolei wycofać z udziału w Pucharze Wielkiego Szlema, po wygraniu jednego meczu z Patrickiem McEnroe. Na koniec roku Sampras po raz trzeci z rzędu znalazł się na szczycie. Łącznie wygrał 5 turniejów w singlu, jeden w deblu (Queens Club), a także zaliczył bilans spotkań 72-16 i jako pierwszy tenisista w historii przekroczył barierę 5 milionów dolarów zarobionych na kortach w jednym sezonie (5″415″066 $).
Rok 1996 rozpoczął się dla Amerykanina gorzej niż poprzedni, bowiem zakończył swój udział w Australian Open już na 3 rundzie, po porażce z zawodnikiem gospodarzy Markiem Philippoussisem w trzech setach. Po tym występie spadł w rankingu na 3 miejsce, ale po trzech tygodniach odzyskał prowadzenie po wygranych w turniejach w San Jose (finał z Agassim) i Memphis (finał z Martinem). Słabsza postawa w imprezach w Rotterdamie (ćwierćfinał), Indian Wells (2 runda) i Key Biscane (półfinał), kosztowały go ponowną utratę pozycji lidera rankingu, ale szybko ją odzyskał wygrywając turnieje w Hongkongu i Tokio. Podczas okresu gry na kortach ziemnych, wystąpił jedynie w drużynowym Pucharze Świata, gdzie przegrał oba spotkania, oraz na turnieju Rolanda Garrosa, gdzie doszedł najdalej w karierze, odpadając w półfinale z późniejszym zwycięzcą Rosjaninem Yevgenym Kafelnikovem. Słabiej poszło mu na Wimbledonie, gdzie poniósł pierwszą porażkę od 1992 roku, odpadając w ćwierćfinale z Holendrem Richardem Krajickiem, który wygrał później cały turniej. Na amerykańskich kortach Sampras osiągnął ćwierćfinał w Cincinnati i wygrał turnieje w Indianapolis i Nowym Jorku (US Open), gdzie w finale pokonał Michaela Changa bez straty seta. Na koniec roku wygrał jeszcze imprezę w Bazylei i osiągnął finał turnieju w Stuttgarcie, gdzie przegrał w pięciu setach z Borisem Beckerem. Zrewanżował mu się jednak w finale Mistrzostw ATP, wygrywając z Niemcem po czterech godzinach gry 3-6 7-6(5) 7-6(4) 6-7(11) 6-4. W rankingu zamykającym sezon Sampras zajął ponownie pierwsze miejsce, a jego konto powiększyło się o 8 wygranych turniejów i sumę 3″702″919 dolarów. Zanotował ponadto bilans spotkań 65-11, w tym 45-4 na kortach twardych
Sezon 1997 jest uznawany za najlepszy w karierze Samprasa. Amerykanin zdołał utrzymać się na szczycie rankingu przez cały rok, dołączając jednocześnie do rodaka Jimmiego Connorsa, który wcześniej jako jedyny tenisista kończył sezon na pierwszym miejscu w rankingu przez pięć lat z rzędu (1974-78). W całym roku Sampras wygrał 8 turniejów i nie przegrał żadnego finału, w którym wystąpił. Podczas wielkoszlemowych występów zanotował drugą w karierze wygraną na Australian Open, pokonując w finale w trzech setach Hiszpana Carlosa Moye, oraz czwartą wygraną na Wimbledonie, gdzie ograł w finale Francuza Cedrica Pioline”a, również bez straty seta. Gorzej wiodło mu się na French Open (3 runda) i US Open, gdzie w czwartej rundzie po zaciętym 5-setowym pojedynku uległ Czechowi Petrowi Kordzie. Nie pomógł także reprezentacji w przegranym 0:5 finale Pucharu Davisa ze Szwecją, kreczując w spotkaniu singlowym z Magnusem Larssonem. Sampras był jednak bezkonkurencyjny na dwóch imprezach kończących sezon, czyli Mistrzostwach ATP i Pucharze Wielkiego Szlema (50-ty wygrany turniej w karierze), co wcześniej nie udało się w jednym roku żadnemu innemu zawodnikowi. Oprócz tego wygrał turnieje w San Jose, Filadelfii, Cincinatti i Paryżu, a rok zakończył z bilansem 55-12, w tym 13-1 z zawodnikami z pierwszej dziesiątki rankingu. Łącznie zarobił na kortach rekordową kwotę 6″498″311 dolarów, a także otrzymał, jako pierwszy tenisista w historii, tytuł najlepszego sportowca roku, przyznawany przez amerykański Komitet Olimpijski. W plebiscycie zorganizowanym w ciągu roku, w którym wzięła udział setka byłych i obecnych tenisistów, Sampras został wybrany najlepszym tenisistą w historii.
W kolejnym roku (1998) Sampras wygrał na kortach Wimbledonu swój jedenasty turniej wielkoszlemowy, pokonując w finale Ivanisevica w pięciu setach. Na Australian Open przegrał w ćwierćfinale ze Słowakiem Karolem Kucerą, na French Open już w II rundzie ograł go Paragwajczyk Ramon Delgado, a na US Open nie dał rady w 5-setowym półfinale Australijczykowi Patrickowi Rafterowi, który wygrał później cały turniej. W mistrzostwach ATP musiał z kolei uznać wyższość Corretji w półfinale. Oprócz Wimbledonu wygrał w ciągu roku turnieje w Filadelfii, Atlancie i Wiedniu, a także zaliczyć finały w San Jose (porażka z Agassim), Cincinnati (przegrana z Rafterem) i Paryżu (porażka z Brytyjczykiem Gregiem Rusedskim). Wyniki te wystarczyły Samprasowi do zajęcia po raz szósty z rzędu pierwszego miejsca w rankingu na koniec sezonu, co nie udało się wcześniej żadnemu innemu tenisiście w historii. W całym roku Amerykanin wygrał łącznie 61 spotkań i zaliczył 17 porażek, zarabiając w sumie 3″931″497 $ za swoje występy na kortach.
W 1999 roku z powodu kontuzji nie wystąpił w Australian Open, a na French Open po raz drugi z rzędu zakończył swój występ na II rundzie, po porażce z późniejszym finalistą Ukraińcem Andreiem Medvedevem. Pierwszy turniej wygrał dopiero w czerwcu na trawiastych kortach londyńskiego Queens”s Clubu. Trzy tygodnie później po raz szósty triumfował na Wimbledonie, pokonując w finale Agassiego bez straty seta. Dla Samprasa była to 12 wygrana w turnieju wielkoszlemowym, dzięki czemu zrównał się w ilości triumfów z Australijczykiem Royem Emersonem. Na koniec roku Amerykanin po raz piąty zwyciężył w Mistrzostwach ATP, pokonując w finale Agassiego i wyrównując tym samym rekord Ivana Lendla, który wygrywał ten turniej pięciokrotnie w latach 80″tych. Więcej triumfów ma na koncie tylko Roger Federer, który w 2011 roku zanotował szósty tirumf na tej imprezie. W ciągu całego roku Sampras triumfował jeszcze w turniejach w Los Angeles i Cincinatti, oraz zagrał w deblu w parze z Alexem O”Brienem, w przegranym meczu z Australią w ćwierćfinale Pucharu Davisa. Amerykanin zakończył sezon na 3 miejscu w rankingu, a przed Mistrzostwami ATP, które wygrał, był nawet przez tydzień na siódmej pozycji. Łącznie zarobił na kortach 2″816″406 $ i zanotował bilans spotkań 40-8.
Sezon 2000 Sampras rozpoczął od przegranej w półfinale Australian Open z Andre Agassim w 5-setach. Na kortach Rolanda Garrosa zakończył swoją przygodę już w pierwszej rundzie, przegrywając w 5-ciu setach z Philippoussisem. Później doszedł do finału turnieju w Queens Club (porażka z Australijczykiem Lleytonem Hewittem), oraz wygrał po raz siódmy Wimbledon, wyrównując tym samym rekordowe osiągnięcie Brytyjczyka Williama Renshawa, który zwycięstwa na wimbledońskich kortach odnosił pod koniec XIX wieku. Sampras został ponadto drugim zawodnikiem w historii (obok Bjorna Borga), który przez osiem lat z rzędu wygrywał w sezonie co najmniej jeden turniej wielkoszlemowy. Na kortach US Open również dotarł do finału, ale przegrał w nim w trzech setach z młodym Rosjaninem Maratem Safinem. W mistrzostwach ATP, przemianowanych na turniej Masters Cup, Amerykanin odpadł w półfinale, po porażce z Brazylijczykiem Gustavo Kuertenem. W całym roku, nie licząc Wimbledonu, Sampras wygrał jeszcze tylko turniej z cyklu Masters Series w Miami. Sezon zakończył ponownie na trzecim miejscu, z bilansem 42 wygranych spotkań i 13 porażek, oraz zarobioną sumą w wysokości 2″254″598 $.
W 2001 roku Amerykanin po raz pierwszy od 11 lat nie wygrał żadnego turnieju i nie zakwalifikował się do imprezy Masters Cup. W Wielkim Szlemie najlepiej wypadł na US Open, gdzie dotarł ponownie do finału, przegrywając w nim z wschodzącą gwiazdą tenisa Lleytonem Hewittem. Na Wimbledonie poniósł pierwszą porażkę od 1996 roku, odpadając w IV rundzie ze Szwajcarem Rogerem Federerem (nr 15 ATP), po zaciętym 5-setowym pojedynku. Jak się później okazało był to jedyny oficjalny pojedynek tych dwóch wielkich tenisistów. Również na czwartej rundzie Sampras zakończył swój występ na Australian Open (porażka z Toddem Martinem). Na French Open odpadł z kolei już w II rundzie, po porażce z Hiszpanem Galo Blanco. W pozostałych turniejach jego najlepszym osiągnięciem były finały turniejów w Indian Wells, Los Angeles (porażki z Agassim) i Long Island (przegrana z Niemcem Tommym Haasem). Sampras ukończył sezon na 10 miejscu, z bilansem meczów 35-16 i sumą 994″331 $ zarobionych na korcie.
Rok 2002 to ostatni sezon występów Amerykanina w zawodowych turniejach. Rozpoczął go od występu w Australian Open, gdzie odpadł w czwartej rundzie, po porażce z Maratem Safinem w 4 setach. Później zaliczył jeszcze półfinał w Indian Wells (porażka z Hewittem) i finał na kortach ziemnych w Houston (porażka z młodym rodakiem Andy Roddickiem). W swoim ostatnim występie na French Open odpadł już w I rundzie z Włochem Andreą Gaudenzim. Samprasowi nie udało się tym samym wygrać w karierze wszystkich czterech turniejów wielkoszlemowych i do tego osiągnięcia zabrakło mu właśnie triumfu na kortach Rolanda Garrosa. Spory zawód przeżył także na Wimbledonie, gdzie odpadł już w 2 rundzie ze Szwajcarem Georgiem Bastlem (145. ATP), po pięciosetowym pojedynku. W całej historii swoich występów na Wimbledonie zaliczył bilans 63-7, w tym 40-2 na korcie centralnym. Na ostatni turniej wielkoszlemowy (US Open) Sampras pojechał jako 17 zawodnik w rankingu. Po zaciętym 5-setowym pojedynku z Gregiem Rusedskim w III rundzie, jego rywal powiedział, że Amerykanin odpadnie z turnieju po następnym spotkaniu. Sampras wygrał jednak kolejno mecze z Haasem, Roddickiem, Schalkenem oraz z Agassim w finale i zdobył tym samym swój 14-ty wielkoszlemowy tytuł. Rekord ten poprawił dopiero Roger Federer w 2009 roku. Dla Amerykanina był to ponadto 18-ty finał wielkoszlemowy i na liście wszechczasów wyprzedza go jedynie Ivan Lendl, który wystąpił w 19 finałach (11 z nich przegrał) oraz Roger Federer (22 finały). Ostatecznie Sampras zakończył sezon na 13 miejscu w rankingu z bilansem 27-17 i kwotą 1″222″999 $ zarobioną na korcie. Przez następny rok nie wystąpił w żadnym turnieju, a decyzję o zakończeniu kariery, ogłosił oficjalnie w dniu inauguracji US Open w 2003 roku, w wieku 32 lat.
Podsumowanie kariery :
Sampras wygrał w karierze łącznie 64 turnieje zawodowe, w tym 14 imprez wielkoszlemowych (plus 4 finały), 5 turniejów o Mistrzostwo ATP (plus jeden finał), 2 Puchary Wielkiego Szlema (plus jeden finał), 11 turniejów z cyklu Masters Series (plus 8 finałów i jeden turniej deblowy), oraz 32 turnieje z cyklu ATP Tour (plus 10 finałów i jeden turniej deblowy). 36 zwycięstw odniósł na twardej nawierzchni, 15 turniejów wygrał na nawierzchni dywanowej, 10 na nawierzchni trawiastej i 3 na nawierzchni ziemnej. 28 imprez wygrał w Europie, 26 w Stanach Zjednoczonych, 6 w Azji i 4 w Australii. Więcej turniejów singlowych w Erze Open (od 1968 roku) wygrali jedynie Jimmy Connors (109 tytułów), Ivan Lendl (94 tytuły) i John McEnroe (77 triumfów). Sampras jest jednak rekordzistą, jeśli chodzi o tytuły tenisisty roku, przyznawane przez Międzynarodową Federację Tenisa, z 6 wygranymi w tym plebiscycie (1993-98). Dodatkowo przez kolejnych 12 lat (1990-2001) był sklasyfikowany w pierwszej dziesiątce rankingu światowego. Między 1990 a 2000 rokiem, za każdym razem wygrywał co najmniej 2 turnieje w sezonie. Amerykanin spędził ponadto najwięcej tygodni na pierwszym miejscu w rankingu ATP (286 tygodni) i ten wynik w najbliższych latach może poprawić tylko Roger Federer. Sampras zarobił łącznie na kortach 43″280″489 $ i ten wynik zdołał poprawić jak narazie jedynie Federer oraz Hiszpan Rafael Nadal. W latach 1993-2000 wygrywał w sezonie co najmniej jeden turniej wielkoszlemowy, a na Wimbledonie przegrał w ciągu tych 8 lat zaledwie jedno spotkanie (z Richardem Krajickiem w 1996 roku). Między 1992 a 2002 rokiem występował w co najmniej jednym finale wielkoszlemowej imprezy. Oprócz niego jeszcze tylko Australijczyk Ken Rosewall, wygrywał turniej wielkoszlemowy jako nastolatek, oraz po ukończeniu 20-tego i 30-tego roku życia. W 2007 roku Sampras został uhonorowany miejscem w Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sław (International Tennis Hall of Fame).
W czasie swojej kariery zawodowej Sampras spotkał się na korcie z 297 tenisistami i tylko 31 z nich posiada dodatni bilans spotkań z Amerykaninem, a 186 zawodników nie wygrało z nim ani jednego meczu. Spośród tenisistów, którzy rozegrali z Samprasem co najmniej 5 spotkań, dodatnim bilansem mogą się pochwalić tylko Richard Krajicek (6-4), Michael Stich (5-4), Lleyton Hewitt (5-4), Marat Safin (4-3) i Sergi Bruguera (3-2). Sampras był z kolei lepszy w bezpośrednich starciach z takimi rywalami jak Andre Agassi (20-14), Boris Becker (12-7), Michael Chang (12-8), Jim Courier (16-4), Goran Ivanisevic (12-7), Stefan Edberg (8-6), Patrick Rafter (12-4), Ivan Lendl (5-3), John McEnroe (3-0), Jimmy Connors (2-0), czy Mats Wilander (2-1). Z pośród zawodników, którzy nie wygrali żadnego spotkania z Samprasem, najwięcej porażek zaliczył Francuz Cedric Pioline (bilans 0-9).
Autor : Goget (Tennisbios.com)
