 |
Państwo : Stany Zjednoczone/Czechy |
| Data urodzenia : 18.10.1956 | |
| Miejsce urodzenia : Praga, Czechosłowacja | |
| Wzrost : 173 cm | |
| Waga : 66 kg | |
| Gra : leworęczna/jednoręczny bekhend | |
| Status profesjonalny : 1975-2006 | |
| Rakieta : Yonex, Dunlop | |
| Najwyższe miejsce w rankingu singlowym : 1 (1978) | |
| Bilans spotkań singlowych : 1442-219 | |
| Bilans spotkań deblowych : 1044-183 | |
| Wygrane turnieje wielkoszlemowe w singlu : 18 | |
| Wygrane turnieje wielkoszlemowe w deblu : 31 | |
| Wygrane turnieje wielkoszlemowe w mikście : 10 | |
| Wygrane turnieje WTA w singlu : 167 | |
| Wygrane turnieje WTA w deblu : 177 | |
| Suma nagród pieniężnych : 21’626’089 $ |
Sylwetka :
Martina Navratilova urodziła się w Pradze, stolicy Czechosłowacji, jako Martina Subertova. Gdy miała 3 lata, jej rodzice rozwiedli się, a jej matka Jana przeniosła się do niewielkiej miejscowości Revnice, gdzie Martina spędziła resztę dzieciństwa. Jej ojciec Kamil nie utrzymywał z nią kontaktów, a w 1966 roku popełnił samobójstwo. Matka Martiny wyszła ponownie za mąż w 1962 roku za Miroslava Navratila, po którym Martina odziedziczyła obecne nazwisko. Rok później przyszła na świat jej jedyna siostra Jana, która obecnie mieszka w Szwecji. Gdy tylko Navratilova nauczyła się chodzić jej ulubioną zabawką stała się drewniana rakieta tenisowa, która kiedyś należała do jej babci Agnes Semanskiej, znanej Czechosłowackiej tenisistki. Navratilova całymi dniami odbijała piłkę o ścianę, a wieku 6 lat pojawiła się na miejscowym korcie tenisowym. Jej pierwszym trenerem został przybrany ojciec, który w przeszłości również grał w tenisa. Od początku uczył ją stylu „serw i wolej” i przepowiadał, że kiedyś wygra Wimbledon. Oprócz gry w tenisa, ulubionymi zajęciami młodej Navratilovej była jazda na nartach oraz gra w hokeja i piłkę nożną z kolegami z sąsiedztwa.
Po kilku latach treningów z ojczymem, Navratilova dostała się pod opiekę George’a Parmy, czołowego tenisisty w Czechosłowacji, który udzielał tenisowych lekcji na kortach w Pradze. W wieku 16 lat młoda zawodniczka wyjechała po raz pierwszy do Stanów Zjednoczonych. W 1975 roku podczas turnieju w Amelia Island otrzymała telegram od komunistycznych władz Czechosłowacji, w którym nakazano jej powrót do kraju, pod groźbą zakazu występów w Stanach Zjednoczonych. Kilka miesięcy później, po turnieju na kortach US Open, Navratilova postanowiła nie wracać do kraju i zwróciła się do amerykańskich władz o azyl polityczny. Po tym wydarzeniu władze Czechosłowacji ukarały ją odebraniem obywatelstwa, a także wprowadziły w kraju zakaz informowania o jej sukcesach w miejscowych mediach. Miesiąc po zakończeniu US Open, Navratilova otrzymała zieloną kartę, zezwalającą na tymczasowy pobyt w Stanach Zjednoczonych, a w 1981 roku została obywatelką tego kraju. Ze swoją rodziną spotkała się dopiero w 1979 roku, a w Czechosłowacji pojawiła się po raz pierwszy siedem lat później, jako członkini amerykańskiej drużyny w Pucharze Federacji. Podczas meczu rozegranego na korcie w Pradze, sędzia nie wymawiał jej nazwiska, tylko przedstawiał ją jako „zawodniczka amerykańska”.
Navratilova po otrzymaniu zielonej karty mieszkała początkowo w domu Mortona Wormsera, wielkiego entuzjasty tenisa. Wraz z pierwszymi sukcesami przeniosła się do własnej posiadłości w Forth Worth, a później do Aspen oraz Nokomis, gdzie mieszka do dzisiaj. Przez pierwsze lata pobytu w Stanach Zjednoczonych odżywiała się bardzo niezdrowo i wyraźnie przybrała na wadze, co znalazło odzwierciedlenie w jej gorszej grze. W 1981 roku nawiązała współpracę z byłą amerykańską koszykarką Nancy Lieberman, która zajęła się jej treningiem kondycyjnym i siłowym. Obie panie rozstały się w 1984 roku, a Navratilova od tego czasu słynęła z nienagannej sylwetki, którą posiada do dzisiaj. W latach 1983-1986 jej trenerem był amerykański tenisista Mike Estep, a w 1989 roku zatrudniła do pomocy byłą gwiazdę kobiecego tenisa Billie Jean King. Oprócz ciężkiej pracy na korcie i po zanim, Amerykanka zmieniła także swoją dietę, by w końcu zostać wegetarianką. W połowie lat 80-tych zaczęła mieć problemy ze wzrokiem i została zmuszona do gry w okularach.
Bezpośrednio po otrzymaniu amerykańskiego obywatelstwa, Navratilova ujawniła się oficjalnie jako lesbijka, chociaż jak sama przyznawała, uważała się za nią od 18 roku życia. W 1986 roku została opublikowana jej autobiografia, zatytułowana „Być sobą”, w której Navratilova opowiada między innymi o swojej orientacji. W latach 1983-1991 jej partnerką była amerykańska pisarka Judy Nelson, która odeszła dla niej od męża i dwójki dzieci. Ich związek zakończył się mocno nagłośnioną przez media sprawą w sądzie, gdzie Nelson domagała się bezskutecznie części majątku tenisistki.
Po zakończeniu kariery Navratilova zajęła się działalnością charytatywną i do dzisiaj uczestniczy w tenisowych spotkaniach pokazowych. Oprócz tego jest patronką wielu imprez sportowych dla dzieci, a także wspiera aktywnie akcje w obronie praw zwierząt i par homoseksualnych. Przy okazji spotkań wielkoszlemowych wciela się często w rolę komentatorki telewizyjnej. Zabiera także głos w sprawach politycznych, sprzeciwiając się między innymi komunizmowi na świecie i polityce prezydenta Stanów Zjednoczonych Goerge’a Busha. Z tego drugiego powodu postanowiła przyjąć obywatelstwo Czech, które otrzymała 9 marca 2008 roku. Wbrew przypuszczeniom prasy nie zrzekła się jednak amerykańskiego obywatelstwa.
Styl gry :
Amerykanka była typową przedstawicielką stylu „serw i wolej”. Najbardziej spektakularne sukcesy odnosiła na trawiastych kortach, ale świetnie radziła sobie także na wolniejszych nawierzchniach. Dysponowała bardzo mocnym, urozmaiconym serwisem, który pozwalał jej na uzyskiwanie przewagi przy własnym podaniu i umożliwiał częste wycieczki do siatki, szczególnie po pierwszym serwisie. Dodatkowym utrudnieniem dla rywalek był fakt, że Navratilova była jedną z niewielu tenisistek leworęcznych. Jej największym atutem była jednak wyśmienita gra przy siatce, gdzie popisywała się świetnym refleksem, znakomitą koordynacją wzrokowo-ruchową, umiejętnością przewidywania zagrań rywalek i nienaganną techniką wolejową. Dzięki temu wywierała na przeciwniczkach stałą presję, która prowadziła do częstych niewymuszonych błędów, w postaci nieudanych lobów i autowych zagrań mijających.
Podczas wymian Navratilova stała blisko linii końcowej i mocnymi uderzeniami z forhendu i bekhendu starała się zepchnąć rywalkę do głębokiej defensywy, umożliwiając sobie tym samym błyskawiczne dojście do siatki. Przez niemal całą karierę, nie licząc początku pobytu w Stanach Zjednoczonych, Amerykanka słynęła z bardzo dobrej kondycji i bez trudu wytrzymywała długie spotkania. Dodatkowo posiadała umiejętność szybkiego poruszania się po całym korcie i mocną psychikę, dzięki której potrafiła wznieść się na wyżyny umiejętności w kluczowych momentach spotkania. Znakomita gra przy siatce pomagała jej w odnoszeniu sukcesów także w rywalizacji deblowej. Szczególnie dobrze rozumiała się z praworęczną Amerykanką Pam Shriver, z którą stworzyła najlepszy debel w historii kobiecego tenisa.
Przebieg kariery :
Po serii udanych występów w turniejach juniorskich, Navratilova zadebiutowała w 1973 roku w zawodowych rozgrywkach. W całym sezonie wystąpiła w 15 turniejach i zdołała osiągnąć półfinały imprez w St. Petersburgu, Bratysławie, Toronto i Charlotte. W Wielkim Szlemie zadebiutowała na kortach French Open, gdzie odpadła w ćwierćfinale, po porażce z Australijką Evonne Goolagong, zwyciężczynią tego turnieju sprzed 2 lat. Na Wimbledonie Navratilova osiągnęła w debiucie trzecią rundę, a z trawiastymi kortami US Open pożegnała się już w pierwszej rundzie. W ciągu roku odniosła łącznie 23 zwycięstwa (w tym 6 w kwalifikacjach) i poniosła 15 porażek. W rywalizacji deblowej udało jej się wygrać pierwszy seniorski turniej, a dokonała tego na kortach w Bratysławie, wspólnie z rodaczką Renatą Tomanovą. Obie panie dotarły także do ćwierćfinału French Open, a na Wimbledonie odpadły w pierwszej rundzie.
W 1974 roku Navratilova wygrała swój pierwszy turniej singlowy, a dokonała tej sztuki na twardych kortach w Orlando, na których pokonała w finale Amerykankę Julie Heldman. Oprócz tego udało jej się awansować do finałów na kortach w Hamburgu i Rzymie. Na French Open Czechosłowaczka ponownie pożegnała się z turniejem w ćwierćfinale, na Wimbledonie odpadła tym razem w pierwszej rundzie, a na kortach US Open zdołała dotrzeć do trzeciej rundy. Na koniec sezonu wystąpiła po raz pierwszy w karierze w Mistrzostwach WTA, gdzie przegrała w ćwierćfinale z Brytyjką Virginią Wade. W całym roku zagrała łącznie w 20 turniejach, notując w nich 31 zwycięstw i 19 porażek. W rywalizacji deblowej udało jej się zwyciężyć w dwóch turniejach, a dokonała tego na kortach w Dallas (wspólnie z Isabel Fernandez) i Perth (razem z Olgą Morozovą). Dodatkowo na French Open, wspólnie z Kolumbijczykiem Ivanem Moliną, wywalczyła swój pierwszy tytuł wielkoszlemowy w rywalizacji miksta.
W kolejnym sezonie (1975) Czechosłowaczka uzyskała status zawodowej tenisistki i zadomowiła się w światowej czołówce, wygrywając turnieje w Waszyngtonie, Bostonie, Denver i Charlotte, a także osiągając finały na kortach Australian Open (porażka z Evonne Goolangong) oraz French Open (przegrana w trzech setach z Amerykanką Chris Evert). Na Wimbledonie udało jej się dotrzeć do ćwierćfinału, a na ceglanych kortach US Open pokonała ją w półfinale Chris Evert. Obie zawodniczki spotkały się wcześniej w finale Mistrzostw WTA i również na tym turnieju triumfowała Evert. Mimo zaciętej rywalizacji w singlu, obie tenisistki wywalczyły wspólnie tytuł deblowy na French Open, a w ciągu sezonu zanotowały także wygrane na kortach w Chicago, Rzymie, Nowym Jorku, Atlancie i Palm Springs. Do tego dorobku Navratilova dołożyła jeszcze triumf w Detroit, wspólnie z Australijką Lesley Hunt. W rankingu singlowym została sklasyfikowana na czwartym miejscu na koniec sezonu, z bilansem 86-21 w oficjalnych spotkaniach. Zanim straciła obywatelstwo Czechosłowacji, udało jej się zwyciężyć w Pucharze Federacji, wspólnie z koleżanką z reprezentacji Renatą Tomanovą.
W 1976 roku Navratilova wystąpiła w 17 turniejach, a jedyne zwycięstwa zanotowała na kortach w Houston i Sydney. Z powodu problemów z obywatelstwem nie zagrała w żadnym turnieju na kontynencie europejskim, a w Wielkim Szlemie wystąpiła jedynie na Wimbledonie oraz US Open. Na kortach w Londynie dotarła do półfinału, w którym uległa Chris Evert, a w Nowym Jorku przegrała nieoczekiwanie już w pierwszej rundzie z Amerykanką Janet Newberry. Na mistrzostwach WTA doznała z kolei porażki w czwartej rundzie z Evonne Goolagong. W rywalizacji deblowej udało jej się zwyciężyć na kortach Wimbledonu (wspólnie z Chris Evert), a do tej prestiżowej wygranej dołożyła jeszcze zwycięstwa w Palm Springs (razem z Evert), Sarasocie i Sydney (wspólnie z Holenderką Betty Stowe). W rankingu singlowym zajęła ponownie czwarte miejsce, a w całym roku zanotowała 39 zwycięstw i 15 porażek.
W sezonie 1977 Navratilova ponownie opuściła turnieje rozegrane na kontynencie europejskim i nie pojawiła się na French Open i Australian Open. Na kortach Wimbledonu przegrała w ćwierćfinale z Betty Stowe, a na US Open nie sprostała w półfinale Australijce Wendy Turnbull. Swój udział w mistrzostwach WTA zakończyła z kolei na półfinale, w którym uległa Sue Barker. W ciągu całego roku udało jej się jednak zwyciężyć na kortach w Waszyngtonie, Houston, Minnesocie, Detroit, Edynburgu i Charlotte. Wspólnie z Betty Stowe odniosła zwycięstwo na US Open i Mistrzostwach WTA, a także zaliczyła finał Wimbledonu. Obie tenisistki wygrały dodatkowo deblowe turnieje na kortach w Waszyngtonie, Los Angeles, Houston, Detroit, Dallas, Tokio, Charlotte, Atlancie i Arizonie, dzięki czemu otrzymały tytuł deblowej pary roku. Dodatkowo Navratilova zwyciężyła jeszcze w turnieju deblowym w Minnesocie, razem z Amerykanką Rosemary Casals. Na koniec sezonu została sklasyfikowana na trzecim miejscu w rankingu singlowym, z bilansem 67-14 w oficjalnych spotkaniach.
W 1978 roku Navratilova wywalczyła swój pierwszy tytuł wielkoszlemowy, a dokonała tej sztuki na Wimbledonie, pokonując w finale Chris Evert w trzech setach. Na twardych kortach US Open przegrała z kolei w półfinale z Amerykanką Pam Shriver, a na French Open i Australian Open nie pojawiła się po raz kolejny, podobnie jak na turniejach rozegranych na kontynencie europejskim. Na mistrzostwach WTA udało jej się triumfować po raz pierwszy, po zwycięstwie w finale z Evonne Goolagong. Oprócz tego w pozostałych 17 turniejach zanotowała 9 zwycięstw (Waszyngton, Houston, Los Angeles, Chicago, Seattle, Detroit, Kansas City, Eastbourne oraz Phoenix) i na koniec sezonu znalazła się po raz pierwszy w karierze na pozycji liderki rankingu singlowego, z bilansem 80 zwycięstw i 9 porażek. Tytuł tenisistki sezonu, przyznawany przez Międzynarodową Federację Tenisa (ITF), otrzymała jednak Chris Evert. W rywalizacji deblowej Navratilovej udało się powiększyć kolekcję wielkoszlemowych tytułów o zwycięstwo na US Open, wspólnie z Billie Jean King. Obie tenisistki zwyciężyły także na kortach w Phoenix, Waszyngtonie, Houston, Detroit, Kansas City, Bostonie, Salt Lake City, Hilton Head oraz Palm Springs i na koniec sezonu zostały wybrane parą deblową roku. Navratilova zwyciężyła w trakcie sezonu także w Dallas i Clearwater, gdzie jej partnerką była Amerykanka Anne Smith.
Rok 1979 był bliźniaczo podobny do poprzedniego w wykonaniu Navratilovej. Udało jej się bowiem po raz drugi z rzędu triumfować na Wimbledonie, po zwycięstwie w finale z Chris Evert, a także obronić tytuł na Mistrzostwach WTA, dzięki finałowemu zwycięstwu z 16-letnią Amerykanką Tracy Austin. Obie zawodniczki spotkały się kilka miesięcy później w półfinale US Open i tym razem lepsza okazała się Austin, zwyciężając w dwóch setach. Navratilova wygrała w ciągu roku jeszcze 8 turniejów, a dokonała tego na kortach w Oakland, Houston, Chicago, Dallas, Richmond, Atlancie, Phoenix i Brighton. Dzięki tym wynikom udało jej się ponownie zająć pierwsze miejsce w rankingu singlowym, z bilansem 88-12 w oficjalnych spotkaniach, a także otrzymać po raz pierwszy tytuł tenisistki sezonu przyznawany przez władze ITF. W rywalizacji deblowej jej największym sukcesem był triumf na kortach Wimbledonu, wspólnie z Billie Jean King. Oprócz tego obie zawodniczki wygrały razem turnieje na kortach w Filderstadt (pierwsza wizyta Navratilovej na kontynencie europejskim od 4 lat) oraz Minneapolis i zostały wybrane po raz drugi z rzędu parą deblową roku. Navratilova do tych zwycięstw dołożyła jeszcze wygrane w Houston (z Janet Newberry), Dallas (z Anne Smith), Hilton Head i San Diego (oba tytuły z Rosemary Casals).
W kolejnym sezonie (1980) Navratilovej nie udało się wygrać żadnej ważnej imprezy. Na Wimbledonie przegrała w półfinale z Chris Evert, na US Open już w czwartej rundzie uległa Czechosłowaczce Hanie Mandlikovej, a na kortach Australian Open, na których pojawiła się po pięcioletniej przerwie, przegrała w półfinale z Wendy Turnbull. Na Mistrzostwach WTA po raz trzeci z rzędu zagrała w finale, ale tym razem uległa Tracy Austin w trzech setach. Oprócz tego wystąpiła jeszcze w 19 turniejach (wszystkie poza kontynentem europejskim) i udało jej się zwyciężyć na kortach w Waszyngtonie, Kansas City, Chicago, Los Angeles, Oakland, Dallas, Amelia Island, Orlando, Montrealu, Richmond i Tokio. Wyniki te nie wystarczyły jednak do obrony pierwszego miejsca w rankingu i ostatecznie Navratilova została sklasyfikowana na trzeciej pozycji, z bilansem 84 zwycięstw i 15 porażek. Bardziej udane występy zanotowała w rywalizacji deblowej, wygrywając US Open razem z Billie Jean King, a także triumfując po raz pierwszy na kortach Australian Open, razem z Amerykanką Betsy Nagelsen. Oprócz tego zwyciężyła jeszcze wspólnie z Billie Jean King w deblowych mistrzostwach WTA, a także na kortach w Kansas City, Chicago, Dallas, Tokio i Richmond. Do tego dołożyła jeszcze wygrane w Los Angeles (razem z Rosemary Casals) i Mahwah (wspólnie z Candy Reynolds), zamykając rok z 11 wygranymi turniejami deblowymi na koncie.
W 1981 roku Navratilova uzyskała obywatelstwo Stanów Zjednoczonych i po raz pierwszy od sześciu lat zagrała na French Open, gdzie udało jej się dotrzeć do ćwierćfinału, w którym pokonała ją Niemka Sylvia Hanika. Na kortach Wimbledonu odpadła z kolei w półfinale, po porażce z Haną Mandlikovą, a na US Open nie sprostała w finale Tracy Austin. Na trawiastych kortach Australian Open udało jej się jednak zwyciężyć po raz pierwszy, po finałowej wygranej z Chris Evert w trzech setach. Navratilova odniosła ponadto trzecie zwycięstwo na Mistrzostwach WTA, na których pokonała w finale 15-letnią Amerykankę Andreę Jaeger, a oprócz tego wygrała jeszcze turnieje na kortach w Cincinnati, Chicago, Los Angeles, Dallas, Orlando, Minneapolis, Tampie i Tokio. Wyniki te pozwoliły jej zająć po drugi z rzędu trzecie miejsce w rankingu, z bilansem 88-12 w oficjalnych meczach. W rywalizacji deblistek triumfowała ponadto na Wimbledonie, wspólnie z Pam Shriver, a obie tenisistki dotarły również do finału Australian Open, a także zwyciężyły w deblowych mistrzostwach WTA oraz w turniejach na kortach w Chicago, Dallas, Orlando, Eastbourne, Toronto, Sydney i East Rutherford. Dzięki tym sukcesom obie zawodniczki zdobyły tytuł deblowej pary roku. Navratilova wygrała dodatkowo imprezę w Filderstadt, wspólnie z Jugosłowianką Mimą Jausovec oraz turniej w Minneapolis, razem z Anne Smith.
Sezon 1982 był jednym z najlepszych w karierze Navratilovej. W całym roku wystąpiła w 18 turniejach i tylko w trzech nie udało jej się odnieść zwycięstwa. Pierwszą porażkę poniosła w finale Mistrzostwa WTA z Sylvią Haniką, drugą w ćwierćfinale US Open z Pam Shriver, a trzecią w finale Australian Open z Chris Evert. Warto podkreślić, że każde z tych spotkań było wyjątkowo zacięte i rozstrzygnęło się w trzech setach. Na French Open Navratilova zdobyła swój pierwszy tytuł, po finałowym zwycięstwie z Andreą Jaeger, a na Wimbledonie triumfowała już po raz trzeci, pokonując w finale Chris Evert. Oprócz tego zanotowała zwycięstwa na kortach w Waszyngtonie, Seattle, Chicago, Kansas City, Dallas, Hilton Head, Orlando, Eastbourne, Montrealu, Filderstadt, Brighton, Sydney i East Rutherford. Na koniec sezonu po raz drugi z rzędu, a czwarty raz w karierze, zajęła w rankingu singlowym pierwsze miejsce, notując bilans 90 zwycięstw i 3 porażek. W rywalizacji deblowej udało jej się zwyciężyć razem z Pam Shriver na French Open, Wimbledonie, Mistrzostwach WTA, a także w turniejach na kortach w Chicago, Dallas, Hilton Head, Fort Worth, Eastbourne, Filderstadt, Brighton, Sydney i East Rutherford. Do tych wygranych dołożyła jeszcze zwycięstwo w Australian Open razem z Anne Smith, a także wygraną w Montrealu, gdzie partnerowała jej rodaczka Candy Reynolds. Navratilova wystąpiła także po siedmiu latach przerwy w Pucharze Federacji i poprowadziła reprezentację Stanów Zjednoczonych do zwycięstwa w tych rozgrywkach, nie przegrywając żadnego spotkania singlowego i deblowego (podobnie jak w 1975 roku, gdy zdobywała to trofeum jako reprezentantka Czechosłowacji). Łącznie w całym roku wygrała w singlu oraz deblu 160 spotkań, a lepszym wynikiem może się poszczycić w Erze Open tylko Billie Jean King (192 wygrane spotkania w 1971 roku). Na koniec sezonu władze Międzynarodowej Federacji Tenisa przyznały jej po raz drugi tytuł tenisistki sezonu.
W 1983 roku Navratilova zanotowała najlepszy bilans w historii tenisa, wygrywając w ciągu sezonu 86 spotkań i ponosząc zaledwie jedną porażkę z Amerykanką Kathleen Horvath w czwartej rundzie French Open. Turnieje na kortach Wimbledonu i US Open (pierwsze zwycięstwo i skompletowany życiowy Wielki Szlem) Navratilova wygrała bez straty seta, a na Australian Open tylko Brytyjka Jo Durie była w stanie w ćwierćfinale rozstrzygnąć jednego seta na swoją korzyść. Amerykanka zwyciężyła także w Mistrzostwach WTA, a oprócz tego wywalczyła tytuły na kortach w Waszyngtonie, Houston, Chicago, Dallas, Hilton Head, Orlando, Eastbourne, Los Angeles, Toronto, Tampie, Filderstadt i Tokio. W rankingu singlowym ponownie zajęła pierwsze miejsce, a w rywalizacji deblistek wygrała w parze z Chris Evert Wimbledon, US Open, Australian Open, Mistrzostwa WTA oraz imprezy na kortach w Waszyngtonie, Houston, Chicago, Dallas, Eastbourne, Los Angeles i Tampie. Oprócz tego zwyciężyła jeszcze na kortach w Hilton Head i Filderstadt, gdzie partnerowała jej Candy Raynolds. Łącznie w ciągu roku wywalczyła po raz drugi z rzędu 29 tytułów w singlu i deblu. Na koniec sezonu została wybrana sportsmenką roku przez amerykańską agencję prasową „Associated Press”, a także najlepszą tenisistką roku w plebiscycie Międzynarodowej Federacji Tenisa.
Kolejny sezon (1984) był dla Amerykanki jeszcze bardziej udany jak poprzedni. W singlu odniosła kolejne zwycięstwa na kortach French Open, Wimbledonu i US Open, dzięki czemu skompletowała niekalendarzowego Wielkiego Szlema, jako pierwsza zawodniczka w historii. Oprócz niej podobnym wyczynem mogą się pochwalić jeszcze tylko Niemka Steffi Graf i Amerykanka Serena Williams. Dla Navratilovej triumf w US Open był szóstym zwycięstwem singlowym z rzędu w Wielkim Szlemie, co do tej pory udało się jeszcze tylko Margaret Smith Court i Maureen Connolly. Na kortach Australian Open Navratilova stanęła przed szansą skompletowania klasycznego Wielkiego Szlema, ale w półfinale tej imprezy uległa w trzech setach Czechosłowaczce Helenie Sukovej. Dla Amerykanki była to druga i ostatnia porażka w sezonie, a wcześniej uległa jedynie Hanie Mandlikovej w finale turnieju w Oakland. Między tymi dwoma porażkami Navratilova zanotowała serię 74 zwycięstw z rzędu i do dzisiaj jest to rekordowy wynik w kobiecym i męskim tenisie. Amerykanka triumfowała także na Mistrzostwach WTA, na których pokonała Chris Evert bez straty seta. Warto podkreślić, że był to pierwszy oficjalny mecz w kobiecych rozgrywkach od 83 lat, rozgrywany do trzech wygranych setów. Za to zwycięstwo Navratilova odebrała czek na 125 tysięcy dolarów, co było ówcześnie największą jednorazową nagrodą pieniężną w historii kobiecego tenisa. Amerykanka zwyciężyła jeszcze w ciągu roku na kortach w East Hanover, Amelia Island, Orlando, Eastbourne, Newport, Mahwah, Fort Lauderdale, Nowym Orleanie oraz Sydney i po raz czwarty z rzędu zakończyła rok na pozycji liderki rankingu, z bilansem 82 zwycięstw i dwóch porażek. Dodatkowo została wybrana tenisistką roku przez Międzynarodową Federację Tenisa. W rywalizacji deblistek udało jej się zdobyć razem z Pam Shriver klasycznego Wielkiego Szlema i obie tenisistki pozostają do dzisiaj jedyną parą deblową, której się udała ta sztuka (Maria Bueno i Martina Hingis również zwyciężyły w jednym roku w czterech wielkoszlemowych turniejach deblowych, ale uczyniły to z różnymi partnerkami). Navratilova wspólnie ze Shriver wygrały również deblowe Mistrzostwach WTA, a także okazały się najlepsze na kortach w Oakland, East Hanover, Eastbourne, Mahwah, Nowym Orleanie i Brisbane, a Navratilova dołożyła do tego zwycięstwo na turnieju w Fort Lauderdale, gdzie triumfowała wspólnie z Australijką Elizabeth Sayers. Na koniec sezonu zajęła pierwsze miejsce także w rankingu deblowym, zostając pierwszą zawodniczką, która dokonała tej sztuki.
W 1985 roku Navratilova wystąpiła w finałach wszystkich czterech turniejów wielkoszlemowych, ale zwycięstwa odniosła jedynie na trawiastych kortach Wimbledonu i Australian Open, pokonując w finałach obu turniejów Chris Evert w trzech setach. Obie tenisistki spotkały się wcześniej w finale French Open, w którym lepsza okazała się Evert. Na US Open Navratilova uległa z kolei w decydującym spotkaniu Hanie Mandlikovej, a na Mistrzostwach WTA zdobyła swój szósty tytuł, pokonując w finale Helenę Sukovą bez straty seta. Amerykanka wygrała także w ciągu roku turnieje na kortach w Waszyngtonie, Delray Beach, Dallas, Orlando, Houston, Eastbourne, Fort Lauderdale, Brisbane i Sydney, co pozwoliło jej obronić pierwsze miejsce w rankingu na koniec sezonu, w których łącznie zanotowała 84 zwycięstwa i 5 porażek. W czerwcu straciła jednak na cztery miesiące prowadzenie w rankingu na rzecz Chris Evert, po rekordowej serii 156 tygodni z rzędu na pozycji liderki. Wynik ten zdołała jedynie poprawić Steffi Graf, która przewodziła w rankingu przez 186 tygodni z rzędu. W rywalizacji deblowej udało jej się razem z Pam Shriver zwyciężyć na French Open, Australian Open, Mistrzostwach WTA oraz w turniejach na kortach w Princeton, Orlando, Eastbourne i Brisbane. Obie zawodniczki przegrały z kolei w finale Wimbledonu i była to ich pierwsza wspólna porażka po rekordowej serii 109 zwycięstw z rzędu, którą rozpoczęły w 1983 roku na turnieju w Eastbourne. Navratilova wygrała dodatkowo w ciągu roku deblowe imprezy w Waszyngtonie, Delray Beach i Toronto, gdzie jej partnerką była Amerykanka Gigi Fernandez, a swój dorobek powiększyła jeszcze o zwycięstwo w Houston, gdzie wystąpiła razem z rodaczką Elise Burgin. Na koniec sezonu została dodatkowo wybrana tenisistką roku przez Międzynarodową Federację Tenisa.
W sezonie 1986 Navratilova ponownie wygrała dwa turnieje wielkoszlemowe. Na kortach Wimbledonu pokonała w finale Hanę Mandlikovą, a na US Open wygrała decydujące spotkanie z Heleną Sukovą. Amerykanka osiągnęła również finał French Open, w którym nie sprostała w trzech setach Chris Evert. Z powodu przeniesienia Australian Open z grudnia na styczeń, turniej ten nie odbył się w 1986 roku. Mistrzostwa WTA rozegrano z kolei dwukrotnie (w kwietniu i listopadzie) i obie imprezy wygrała Navratilova, pokonując w kwietniowym finale Hanę Mandlikovą oraz Steffi Graf w edycji listopadowej. Dla Amerykanki były to zwycięstwa numer siedem oraz osiem, dzięki czemu ustanowiła nie pobity do dzisiaj rekord w ilości triumfów w tym turnieju. Navratilova jest też rekordzistką w ilości osiągniętych finałów z rzędu w tej imprezie (10 finałów). W ciągu roku Amerykanka zdołała jeszcze wygrać turnieje na kortach w Waszyngtonie, Princeton, Dallas, Eastbourne, Los Angeles, Nowym Orleanie, Filderstadt, Chicago oraz dwukrotnie w Worcester i po raz dziesiąty z rzędu wywalczyła w ciągu roku co najmniej 10 tytułów. W całym sezonie zanotowała łącznie 89 zwycięstw i tylko 3 przegrane, a w ciągu ostatnich pięciu lat wygrała 431 spotkań i poniosła zaledwie 14 porażek. W rankingu singlowym po raz siódmy i ostatni w karierze zajęła pierwsze miejsce, a lepszym wynikiem może się pochwalić jedynie Steffi Graf, która ośmiokrotnie kończyła sezon na pozycji liderki. Dla Navratilovej był to jednocześnie piąty rok z rzędu zakończony na pierwszym miejscu i ten wynik pozostaje do dzisiaj rekordowy. W rywalizacji deblistek Amerykanka wygrała wspólnie z Węgierką Andreą Temesvari turniej French Open i imprezę na kortach w Marco Island, a także triumfowała razem z Pam Shriver na Wimbledonie, US Open, Mistrzostwach WTA (listopad) oraz w turniejach na kortach w Waszyngtonie, Eastbourne, Los Angeles, Filderstadt i dwukrotnie w Worcester. Łącznie wywalczyła w ciągu sezonu 25 tytułów w singlu i deblu i po raz szósty i ostatni w karierze zanotowała co najmniej 20 turniejowych zwycięstw w jednym sezonie. Lepszym wynikiem nie może się pochwalić żadna inna tenisistka w historii zawodowych rozgrywek. Po 4 latach przerwy Navratilova wystąpiła ponownie w Pucharze Federacji i po raz trzeci wywalczyła tytuł w tych rozgrywkach, nie przegrywając po raz kolejny żadnego spotkania singlowego i deblowego. Na koniec sezonu po raz drugi w karierze została wybrana sportsmenką roku przez amerykańską agencję prasową „Associated Press”, a także po raz szósty i ostatni otrzymała tytuł tenisistki roku, przyznawany przez władze Międzynarodowej Federacji Tenisa.
W 1987 roku Navratilova po raz trzeci z rzędu osiągnęła finały we wszystkich turniejach wielkoszlemowych rozegranych w ciągu roku. Na Australian Open przegrała w decydującym o tytule spotkaniu z Haną Mandlikovą w dwóch setach, a po niezwykle zaciętym finale French Open musiała uznać wyższość Steffi Graf. W finale Wimbledonu obie tenisistki spotkały się ponownie i tym razem górą była Navratilova, która wygrała w Londynie już po raz szósty z rzędu, ustanawiając nie pobity do dzisiaj rekord (Helen Wills Moody wygrała osiem razy z rzędu, ale nie startowała co roku). Na kortach US Open doszło do trzeciego z rzędu finału wielkoszlemowego z udziałem tych dwóch tenisistek i ponownie lepsza okazała się Amerykanka, zwyciężając w dwóch setach. W ciągu roku Navratilova wystąpiła jeszcze w ośmiu turniejach i udało jej się odnieść zwycięstwa na kortach w Chicago i Filderstadt. Na turnieju o Mistrzostwo WTA przegrała w ćwierćfinale z Gabrielą Sabatini, a rok ukończyła ostatecznie na drugim miejscu w rankingu, z bilansem 56 zwycięstw i ośmiu porażek. Po raz ostatni była liderką rankingu w połowie sierpnia, a łącznie zajmowała pierwsze miejsce przez 331 tygodni. Wynik ten poprawiła jedynie Steffi Graf, która spędziła na fotelu liderki 377 tygodni. W rywalizacji deblistek triumfowała wspólnie z Pam Shriver na kortach Australian Open, French Open i US Open, a także na Mistrzostwach WTA oraz w turniejach rozegranych na kortach w Key Biscane, Los Angeles i Filderstadt. Do tych triumfów dołożyła jeszcze tytuły wywalczone w Houston (razem z rodaczką Kathy Hordan) i Rzymie (wspólnie z Gabrielą Sabatini), a także zwycięstwo na US Open w rywalizacji miksta, w parze z Hiszpanem Emilio Sanchezem. Warto odnotować, że po triumfie na kortach Rolanda Garrosa Navratilova po raz trzeci zdobyła z Pam Shriver niekalendarzowego Wielkiego Szlema, a takim wynikiem nie może się poszczycić żadna inna para deblowa.
W kolejnym sezonie (1988) Amerykanka po raz pierwszy od 7 lat nie wygrała w singlu żadnego turnieju wielkoszlemowego, a wszystkie tytuły wywalczyła Steffi Graf, kompletując tym samym Wielkiego Szlema. Obie tenisistki spotkały się w finale Wimbledonu, w którym Niemka przerwała rekordową serię sześciu kolejnych zwycięstw Navratilovej w Londynie i 47 zwycięstw singlowych z rzędu (Helen Wills Moody wygrała 50 spotkań z rzędu, ale nie startowała co roku). Na Australian Open Amerykanka nie sprostała w półfinale Chris Evert, która przerwała tym samym serię 11 kolejnych finałów wielkoszlemowych Navratilowej z rzędu. Lepszym wynikiem może się pochwalić jedynie Steffi Graf, która zaliczyła 13 finałów z rzędu. Na French Open Navratilova przegrała w czwartej rundzie z Białorusinką Natashą Zverevą, a na US Open nie sprostała w ćwierćfinale rodaczce Zinie Garrison. Na mistrzostwach WTA Amerykanka przegrała z kolei w ćwierćfinale z Heleną Sukovą, a w ciągu roku udało jej się zwyciężyć w turniejach na kortach w Dallas, Oakland, Waszyngtonie, Hilton Head, Amelia Island, Eastbourne, Filderstadt, Worcester i Chicago. W rankingu singlowym ponownie zajęła drugie miejsce, z bilansem 70 zwycięstw i 7 porażek. W deblu zanotowała wspólnie z Pam Shriver wygrane na Australian Open, French Open i Mistrzostwach WTA, a także w turniejach na kortach w Waszyngtonie i Worcester. Obie zawodniczki po raz ósmy z rzędu otrzymały tytuł deblowej pary roku, ustanawiając niepobity do dzisiaj rekord. Navratilova z kolei otrzymała to wyróżnienie już po raz jedenasty, co również jest rekordowym osiągnięciem w kobiecym tenisie. Amerykanka jest ponadto rekordzistką w ilości tygodni spędzonych na pozycji liderki rankingu deblowego (237 tygodni). Oprócz zwycięstw z Pam Shriver, w ciągu sezonu triumfowała jeszcze na kortach w Oakland (razem z Rosemary Casals), Hilton Head (wspólnie z Lori McNeil) i Filderstadt (w parze z Polką Iwoną Kuczyńską).
W 1989 roku Navratilova po raz pierwszy od ośmiu lat opuściła French Open, a na Australian Open odpadła w ćwierćfinale, po porażce w trzech setach z Heleną Sukovą. Na Wimbledonie i US Open udało jej się z kolei awansować do finałów, w których przegrywała w trzech setach z Steffi Graf. Obie zawodniczki spotkały się także w finale Mistrzostw WTA i ponownie lepsza okazała się Niemka, zwyciężając w czterech setach. W ciągu całego sezonu Navratilova wygrała turnieje w Sydney, Tokio, Birmingham, Eastbourne, Los Angeles, Toronto, Dallas i Worcester, co pozwoliło jej zająć po raz trzeci z rzędu drugie miejsce w rankingu WTA, z bilansem 73-8 w oficjalnych spotkaniach. W rywalizacji deblistek Amerykance udało się triumfować na kortach Australian Open po raz siódmy z rzędu i był to dla niej ostatni wielkoszlemowy tytuł w parze z Pam Shriver. Ostatecznie obie zawodniczki wygrały wspólnie 20 deblowych turniejów i do dzisiaj pozostają razem z Louis Brough i Margaret Osborne najbardziej utytułowaną parą deblową w historii Wielkiego Szlema. Navratilova zanotowała także zwycięstwo deblowe na US Open razem z Haną Mandlikovą, a także wygraną w Mistrzostwach WTA, wspólnie z Pam Shriver, z którą triumfowała również na turniejach w Sydney i Worcester. Oprócz tego Amerykanka zwyciężyła jeszcze w Hilton Head (razem z Mandlikovą) i Los Angeles (wspólnie z Wendy Turnbull), a także poprowadziła reprezentację Stanów Zjednoczonych do triumfu w Pucharze Federacji. Dla Navratilovej był to czwarty i ostatni triumf w tych międzynarodowych rozgrywkach. W całym sezonie łącznie zwyciężyła w singlu i deblu w 122 spotkaniach i po raz dwunasty w karierze zaliczyła co najmniej sto wygranych meczów w jednym sezonie, co do dzisiaj pozostaje rekordowym osiągnięciem w kobiecym tenisie.
W sezonie 1990 Amerykanka zanotował ostatnie zwycięstwo w Wielkim Szlemie, a dokonała tej sztuki na kortach Wimbledonu, gdzie triumfowała po raz dziewiąty w karierze i osiągnęła dziewiąty finał z rzędu, ustanawiając niepobite do dzisiaj rekordy tej imprezy w obu klasyfikacjach. W całym turnieju 34-letnia Navratilova nie straciła ani jednego seta, a w finale pokonała rodaczkę Zinę Garrison. Ostatecznie Amerykanka wygrała w karierze 18 turniejów wielkoszlemowych i na liście wszechczasów wyprzedzają ją jedynie Margaret Smith Court (24 tytuły), Steffi Graf (22 zwycięstwa) i Helen Wills Moody (19 tytułów), a tyle samo tytułów singlowych ma w swojej kolekcji Chris Evert. Navratilova wystąpiła w Wielkim Szlemie jeszcze tylko na US Open, gdzie odpadła w ćwierćfinale, po porażce z Bułgarką Manuelą Maleevą. Amerykanka z powodu kontuzji nie wystąpiła po raz pierwszy od szesnastu lat na Mistrzostwach WTA, a w ciągu roku udało jej się wygrać turnieje na kortach w Chicago, Waszyngtonie, Indian Wells i Eastbourne. Ostatecznie została sklasyfikowana na trzecim miejscu w rankingu WTA, z bilansem 52 zwycięstw i 7 porażek. Na kortach US Open, razem z Gigi Fernandez, wywalczyła swój trzydziesty pierwszy i ostatni triumf deblowy, dzięki czemu na liście wszechczasów zajmuje zdecydowanie pierwsze miejsce, wyprzedzając kolejne zawodniczki (Louis Brough, Margaret Osborne i Pam Shriver) o dziesięć tytułów. Amerykanka wygrała także w ciągu roku turnieje deblowe na kortach w Chicago (razem z Anne Smith), Waszyngtonie (w parze z Ziną Garrison), Hilton Head (wspólnie z Hiszpanką Arantxą Sanchez-Vicario) i Hamburgu (razem z Gigi Fernandez).
W 1991 roku Navratilova wystąpiła w 14 turniejach i udało jej się triumfować na kortach w Chicago, Palm Springs, Birmingham, Eastbourne i Oakland. W Wielkim Szlemie wystąpiła na Wimbledonie, gdzie przegrała w ćwierćfinale z 15-letnią rodaczką Jennifer Capriati, a także na kortach US Open, na których dotarła do finału, w którym uległa w dwóch setach Jugosłowiance Monice Seles. Obie zawodniczki spotkały się także w finale Mistrzostw WTA i ponownie lepsza okazała się Seles, która zwyciężyła w czterech setach. Navratilova osiągnęła ostatecznie bilans 53 zwycięstw i 9 porażek, co pozwoliło jej zająć czwarte miejsce w rankingu na koniec sezonu. W deblu wywalczyła razem z Pam Shriver swój dwunasty i ostatni tytuł na Mistrzostwach WTA, co do dzisiaj pozostaje rekordowym wynikiem na tym turnieju. Amerykanka wygrała w ciągu roku jeszcze turnieje na kortach w Barcelonie, gdzie partnerowała jej Arantxa Sanchez-Vicario, a także w Filderstadt, gdzie triumfowała wspólnie z Czechosłowaczką Janą Novotną.
Sezon 1992 był dla Amerykanki całkiem udany. Łącznie zagrała w 12 turniejach i odniosła zwycięstwa w Chicago, San Antonio, Los Angeles i Filderstadt. Na kortach w Chicago wygrała już po raz dwunasty i do dzisiaj jest to rekord w ilości triumfów na tym samym turnieju. Na Wimbledonie udało jej się dotrzeć do półfinału, w którym lepsza okazała się w trzech setach Monica Seles. Gorzej powiodło się Navratilovej na US Open, gdzie przegrała w drugiej rundzie z Bułgarką Magdaleną Maleevą. Na Australian Open i French Open Amerykanka ponownie nie wystąpiła, a na Mistrzostwach WTA przegrała w decydującym o tytule spotkaniu z Monicą Seles w trzech setach. Dla Navratilovej był to czternasty finał w tym turnieju i do dzisiaj żadna zawodniczka nie zdołała poprawić tego osiągnięcia. W całym sezonie Amerykanka zanotowała bilans 38-8 w oficjalnych spotkaniach i ostatecznie została sklasyfikowana na piątym miejscu w rankingu. W deblu udało jej się jeszcze zwyciężyć w turniejach na kortach w Chicago oraz San Antonio i były to jej ostatnie tytuły wywalczone wspólnie z Pam Shriver. Obie tenisistki wygrały wspólnie 79 turniejów deblowych i ustanowiły tym samym niepobity do dzisiaj rekord. Navratilova zagrała także w Las Vegas w pokazowym meczu z 40-letnim Amerykaninem Jimmym Connorsem, rekordzistą w ilości wygranych turniejów singlowych wśród mężczyzn (109 tytułów). W spotkaniu tym Connors miał do dyspozycji tylko jeden serwis w każdym punkcie przy swoim podaniu i mógł trafiać podczas gry jedynie w pole singlowe. Navratilova z kolei mogła dodatkowo uderzać w korytarz deblowy. Mecz zakończył się ostatecznie zwycięstwem Connorsa i wynikiem 7:5 6:2 w setach.
W 1993 roku Navratilova wystąpiła w 13 turniejach i udało jej się zwyciężyć na kortach w Tokio, Paryżu, Eastbourne, Los Angeles i Oakland. Dodatkowo w Chicago wystąpiła po raz czternasty w finale, ustanawiając nie pobity do dzisiaj rekord w ilości finałów na tym samym turnieju. W Paryżu wygrała z kolei w finale z Monicą Seles i została w ten sposób najstarszą zawodniczką w historii, która pokonała aktualną liderkę rankingu, a dokonała tej sztuki w wieku 36 lat i 4 miesięcy. Na Wimbledonie Amerykanka dotarła do półfinału, w którym przegrała z Janą Novotną, a na US Open odpadła w czwartej rundzie, po porażce z Heleną Sukovą. Na Mistrzostwach WTA osiągnęła z kolei ćwierćfinał, w którym uległa Francuzce Mary Pierce. Ostatecznie zakończyła rok z bilansem 46 zwycięstw i 8 porażek, co pozwoliło jej zająć trzecie miejsce w rankingu. Łącznie Navratilova przez 19 lat z rzędu kończyła sezon w czołowej piątce rankingu, czym ustanowiła niepobity do dzisiaj rekord. W rywalizacji deblowej wystąpiła w czterech turniejach i w każdym awansowała do finału, a udało jej się zwyciężyć na kortach w Tokio (razem z Heleną Sukovą), Birmingham (wspólnie z Lori McNeil) i Zurychu (w parze z Ziną Garrison). Na US Open wywalczyła dodatkowo swój szósty tytuł wielkoszlemowy w rywalizacji miksta, wspólnie z Australijczykiem Markiem Woodfordem. Warto dodać, że na kortach w Tokio triumfowała po raz ostatni w singlu i deblu na jednym turnieju, a łącznie ma na swoim koncie 84 podwójne zwycięstwa na jednej imprezie, co również jest rekordowym osiągnięciem w historii tenisa.
W kolejnym sezonie (1994) Amerykanka awansowała po raz ostatni do finału wielkoszlemowego turnieju, a dokonała tego na kortach Wimbledonu, gdzie już po raz dwunasty wystąpiła w meczu o tytuł, ustanawiając niepobity do dzisiaj rekord tego turnieju. W finale pokonała ją w trzech setach Arantxa Sanchez-Vicario, a Navratilova została dodatkowo najstarszą finalistką Wimbledonu, w wieku 37 lat i 9 miesięcy. Łącznie Amerykanka wystąpiła w 32 wielkoszlemowych finałach i lepszym wynikiem mogą się pochwalić jedynie Chris Evert, która 34 razy grała w meczu o tytuł. W Wielkim Szlemie Navratilova wystąpiła jeszcze tylko na French Open, gdzie odpadła już w pierwszej rundzie, po porażce z Holenderką Miriam Oremans. W całym sezonie Amerykanka zagrała jeszcze w trzynastu turniejach, a jedyne zwycięstwo odniosła na kortach w Paryżu, zdobywając swój 177 tytuł singlowy i ustanawiając nie pobity do dzisiaj rekord w ilości triumfów. Najwięcej zwycięstw zanotowała na turniejach rozgrywanych na nawierzchni dywanowej (88 tytułów – rekord kobiecych rozgrywek), ale w całej karierze odnosiła triumfy także na kortach trawiastych (32 wygrane), twardych (29 zwycięstw) i ceglanych (18 triumfów). Dzięki zwycięstwu w Paryżu, Navratilova po raz 21 z rzędu zakończyła sezon z co najmniej jednym tytułem singlowym i to również jest rekordowe osiągnięcie w kobiecym tenisie. Pod koniec roku Amerykanka wystąpiła w finale turnieju w Oakland i był to dla niej 239 finał singlowy w karierze, czym ustanowiła kolejny rekord. Na koniec sezonu Navratilova zakwalifikowała się po raz 21 z rzędu do Mistrzostw WTA (rekord), gdzie przegrała w pierwszej rundzie z Gabrielą Sabatini. Po tym spotkaniu ogłosiła oficjalnie zakończenie kariery singlowej. W deblu udało jej się zwyciężyć w turniejach na kortach w Houston i Zurychu, a w obu imprezach partnerowała jej Holenderka Manon Bollegraf.
W 1995 roku Navratilova wystąpiła w dwóch turniejach deblowych (Eastbourne i US Open) i na obu z nich nie udało jej się przebrnąć drugiej rundy. W Pucharze Federacji wystąpiła w wygranym spotkaniu deblowym (razem z Gigi Fernandez) przeciwko Austriaczkom, przyczyniając się do awansu Amerykanek do półfinału. W latach 1996-1999 Navratilova nie pojawiła się ani razu na zawodowych kortach, a w 1997 roku pełniła funkcję kapitana reprezentacji Stanów Zjednoczonych w Pucharze Federacji. W 2000 roku wystąpiła z kolei w siedmiu turniejach deblowych, ale w żadnym nie udało jej się zajść dalej niż do półfinału. W 2001 roku Amerykanka zagrała w dwunastu turniejach, a jedyny finał osiągnęła na kortach w Amelia Island, wspólnie z Arantxą Sanchez-Vicario.
W 2002 roku Amerykanka wystąpiła na kortach w Eastbourne w rywalizacji singlowej i udało jej się pokonać w pierwsze rundzie Rosjankę Tatianę Panovą. W kolejnym meczu uległa jednak w trzech setach Słowaczce Danieli Hantuchovej i odpadła z turnieju. W rywalizacji deblowej Navratilova zwyciężyła na kortach w Madrycie, wspólnie z Białorusinką Natashą Zverevą, a w pozostałych trzynastu turniejach, w których wystąpiła, nie udało jej się dotrzeć do finału.
W sezonie 2003 Navratilova pojawiła się na 24 turniejach deblowych i udało jej się powiększyć kolekcję tytułów o wygrane na kortach w Gold Coast, Dubaju, Rzymie, Toronto, Lipsku, Filadelfii (wszystkie zwycięstwa razem z Rosjanką Svetlaną Kuznetsovą) i Sarasocie (wspólnie z reprezentantką RPA Liezel Huber). Dodatkowo w rywalizacji miksta zwyciężyła razem z Hindusem Leanderem Paesem na Australian Open i Wimbledonie. Dzięki zwycięstwu w Londynie Amerykanka zrównała się w ilości tytułów w singlu, deblu i mikście na Wimbledonie z dotychczasową liderką tej klasyfikacji, Billie Jean King (obie po 20 tytułów). Z kolei tytuł na Australian Open pozwolił jej uzyskać Szlemowy Komplet (zwycięstwa na każdym turnieju wielkoszlemowych w singlu, deblu i mikście), a takim osiągnięciem mogą się pochwalić jeszcze tylko Doris Hart i Margaret Smith Court. Navratilova zagrała także w finale debla na US Open (razem z Kuznetsovą) i był to dla niej 37 wielkoszlemowy finał kobiecego debla, co także jest rekordowym osiągnięciem. Navratilova wystąpiła również w Pucharze Federacji, gdzie razem z Lisą Raymond wygrała spotkanie deblowe w półfinale z Belgią i finale z Francuzkami, który zakończył się porażką reprezentacji Stanów Zjednoczonych.
W 2004 roku Amerykanka zagrała w pięciu turniejach singlowych i po porażkach w pierwszych rundach na kortach w Amelia Island, Charleston i Paryżu (French Open), udało jej się zwyciężyć w Eastbourne z Włoszką Marą Santangelo. W drugiej rundzie przegrała jednak w dwóch setach z Rosjanką Eleną Lichovtsevą, a jej ostatnim singlowym występem był turniej wimbledoński, gdzie mogła wystąpić dzięki dzikiej karcie przyznanej przez organizatorów. W pierwszym meczu Navratilova ograła Kolumbijkę Catalinę Castano i w wieku 47 lat i 8 miesięcy została najstarszą zwyciężczynią meczu w Wielkim Szlemie, a także w zawodowym turnieju w Erze Open (od 1968 roku). W drugiej rundzie Amerykanka przegrała w trzech setach z Argentynką Giselą Dulko i tym meczem oficjalnie zakończyła karierę singlową w Wielkim Szlemie. Łącznie na Wimbledonie wygrała w singlu 119 spotkań i do dzisiaj jest to rekord tej imprezy. W rywalizacji deblowej Navratilova wystąpiła w siedemnastu turniejach i udało jej się zwyciężyć na kortach w Wiedniu, wspólnie z rodaczką Lisą Raymond. Obie tenisistki osiągnęły ponadto półfinały na French Open i Wimbledonie, a Navratilova wystąpiła jeszcze w finale miksta na Australian Open, wspólnie z Leanderem Paesem. Amerykanka pojawiła się również po raz ostatni w Pucharze Federacji, gdzie zanotowała zwycięstwo deblowe (wspólnie z Raymond) przeciwko Słowenkom, a także porażkę w spotkaniu deblowym przeciwko Austriaczkom (razem z Jill Craybas). Dla Amerykanki była to jedyna porażka w całej historii jej występów w Pucharze Federacji (bilans w singlu 20-0 i 20-1 w deblu).
W kolejnym sezonie (2005) Navratilova wystąpiła na turnieju w Hertogenbosch, gdzie przegrała w pierwszej rundzie z reprezentantką Luksemburga Claudine Schaul w trzech setach. Dla Amerykanki był to ostatni występ singlowy w karierze, a łącznie zagrała w 390 turniejach singlowych, ustanawiając kolejny rekord. W deblu Amerykanka pojawiła się na piętnastu turniejach, a jedyny triumf zanotowała na kortach w Toronto, wspólnie z Niemką Anną Groenefeld. Oprócz tego obie tenisistki osiągnęły półfinał Wimbledonu i US Open, a Navratilova dotarła dodatkowo do finału miksta na French Open, gdzie jej partnerem był Leander Paes.
W 2006 roku Amerykanka po raz ostatni pojawiła się na zawodowych kortach, łącznie występując w dwunastu turniejach deblowych. Wspólnie z Liezel Huber triumfowała na kortach w Strasburgu, a razem z Rosjanką Nadią Petrovą zwyciężyła w Montrealu i był to jej ostatni wygrany turniej deblowy w karierze. Łącznie Navratilova wywalczyła w deblu 177 tytułów i na liście wszechczasów wyprzedza kolejną zawodniczkę (Pam Shriver) o 61 tytułów. Amerykanka triumfując w Montrealu została dodatkowo najstarszą zawodniczką, która wygrała turniej deblowy (w wieku 49 lat i 9 miesięcy). Navratilova pojawiła się także po raz ostatni na Wimbledonie, gdzie osiągnęła razem z Liezel Huber ćwierćfinał debla. Amerykanka pozostaje do dzisiaj rekordzistką wimbledońskiego turnieju w ilości zwycięstw deblowych (80 wygranych spotkań) i ilości zwycięstw w singlu, deblu i mikście (łącznie 243 wygrane spotkania). Ostatni występ deblowy zaliczyła w przegranym ćwierćfinale US Open, w parze z Nadią Petrovą. W całej karierze Navratilova wygrała najwięcej spotkań w historii (1044 zwycięstwa), a także wystąpiła w największej ilości oficjalnych spotkań deblowych (1227 występów). Ostatnie oficjalne spotkanie Amerykanka rozegrała w finale miksta na US Open, gdzie udało jej się triumfować, wspólnie z rodakiem Bobem Bryanem. Navratilova w wieku 49 lat i 11 miesięcy została najstarszą zwyciężczynią w Wielkim Szlemie, a rekord ten ustanowiła już wcześniej w 2003 roku. Łącznie Amerykanka posiada w swojej kolekcji 59 wielkoszlemowych tytułów (18 w singlu, 31 w deblu i 10 w mikście) i na liście wszechczasów wyprzeda ją jedynie Margaret Smith Court, która zanotowała 62 zwycięstwa w Wielkim Szlemie (24 w singlu, 19 w deblu i 19 w mikście). W całej swojej karierze Navratilova wywalczyła w zawodowych rozgrywkach łącznie 354 tytułów w singlu, deblu i mikście, co czyni ją najbardziej utytułowaną zawodniczką w historii tenisa.
W 2000 roku Martina Navratilova została uhonorowana miejscem w tenisowej galerii sław (Tennis Hall of Fame). Prestiżowy magazyn „Sports Illustrated” umieścił ją na liście 40-stu największych sportowców wszechczasów, a redaktorzy „Tennis Magazine” wybrali ją najlepszą tenisistką w latach 1965-2005. Steve Flink w swojej książce „najlepsze tenisowe spotkania XX wieku” umieścił ją na drugim miejscu na liście wszechczasów, zaraz za Steffi Graf. W swojej karierze Amerykanka grała najczęściej z Chris Evert, z którą zmierzyła się łącznie w 80 spotkaniach. W zawodowych rozgrywkach żadne zawodniczki nie grały ze sobą tak często. Dodatkowo obie tenisistki aż 59 razy rywalizowały ze sobą w finałach i to także jest rekordowy wynik w kobiecych rozgrywkach. W szczytowym okresie Evert prowadziła w bezpośrednich pojedynkach 21-4, ale ostatecznie więcej spotkań wygrała Navratilova, która triumfowała w 43 meczach, a 37 razy schodziła z kortu pokonana. Obie tenisistki aż 14 razy grały między sobą w finałach wielkoszlemowych turniejów i w tych pojedynkach również górą była Navratilova, która zwyciężyła 10 razy. Amerykanka zagrała także 18 razy ze Steffi Graf i ostatecznie obie tenisistki wygrały po 9 spotkań. Co ciekawe nigdy nie spotkały się wcześniej niż w półfinale. Navratilova osiągnęła ponadto pozytywny bilans spotkań z takimi zawodniczkami jak Billie Jean King (9-5), Tracy Austin (21-13), Evonne Goolagong (15-12), Hana Mandlikova (30-7), Andrea Jeager (11-4), Gabriela Sabatini (15-6), Jana Novotna (6-1) czy Arantxa Sanchez Vicario (12-3). Pozytywny bilans spotkań z Amerykanką zanotowała Monica Seles (10-7), ale obie zawodniczki spotkały się po raz pierwszy w 1989 roku, kiedy Navratilova miała już 33 lata, a Seles rozpoczynała dopiero karierę. W całej swojej karierze Navratilova zarobiła na zawodowych kortach 21’626’089 dolarów i lepszym wynikiem mogą się poszczycić jedynie Amerykanka Lindsay Davenport oraz Steffi Graf.
