Za tzw. "moich czasów"
to do 18, a nawet 21, roku życia (to 21 to był taki chory twór przedłużenia juniorskości
) były stosowne zniżki, dofinansowania klubów itd. Jak klub miał renomę i był obrotny to i sprzęt był - piłki, naciągi, rakiety. Jakieś dofinansowania do wyjazdów.
Po 18-tce szlaban się zamykał, albo człowiek się bawił dalej na własny tylko rachunek, albo z kortu schodził - przechodził na rekreację, czy brał się za koszyk i sztundził.
Jak to jest dziś to w sumie nie wiem. Nie gadałem o tym z kumplami. Ale to co opisujesz Keicam to takie podejście na "wygaszanie".
Czyli im bliżej seniora to mniej dajemy bo już świadomość jest co dalej, a raczej, że nic dalej ... , i już się tak doić nie da ...
Natomiast robione nadzieje to insza inszość.
To jest biznes, chce się zarobić to się każdemu jeleniowi wciska jakie to jego dziecko ma talent.
I tylko od umiejętności bajerowania trenera i zaślepienia rodzica-jelenia (czy raczej dojnej krowy) zależy kiedy nastąpi otrzeźwienie.
Na początku wiadomo, można łykać kit jak młody pelikan, ale potem ostatecznie są turnieje i weryfikujące ten "prawdziwy talent" wyniki. Można dać ciała na 1-2 turniejach, ale ciągłe wylatywanie w 1 rundzie chyba daje do myślenia? Choć jak widuję nie ...
Uwierz mi że oczekiwanie na wolny kort dostaje wtedy nowego wymiaru!
... Tak czy siak, wydaje mi się, że ten opis można przyłożyć również do dzieciaków w innych dyscyplinach, a nie tylko do tenisa. Ale kończmy już z tą dygresją bo odchodzimy od tematu wątku. 
. Choć ze wszystkich dziwnych rzeczy wokół "zawodniczego" tenisa dzieciaków najbardziej zawsze mnie dziwi to kończenie turniejów w poniedziałki. Jakby rodzice w poniedziałek do roboty iść nie musieli...Ja rozumiem, że "kariera" pociechy wymaga wielu poświęceń, ale mimo wszystko czy nie dałoby się tego jakoś sensowniej zorganizować?
Speed Graphene MP
