Chris Evert

160
Chris Evert Państwo : Stany Zjednoczone
Data urodzenia : 21.12.1954
Miejsce urodzenia : Fort Lauderdale, Stany Zjednoczone
Wzrost : 168 cm
Waga : 57 kg
Gra : praworęczna/oburęczny bekhend
Status profesjonalny : 1972-1989
Rakieta : Wilson
Najwyższe miejsce w rankingu singlowym : 1 (1975)
Bilans spotkań singlowych : 1304-144
Bilans spotkań deblowych : 117-39
Wygrane turnieje wielkoszlemowe w singlu : 18
Wygrane turnieje wielkoszlemowe w deblu : 3
Wygrane turnieje WTA w singlu : 157
Wygrane turnieje WTA w deblu : 8
Suma nagród pieniężnych : 8’896’195 $

Sylwetka :

Christine „Chris” Evert urodziła się i wychowała w niewielkim amerykańskim mieście Fort Lauderdale. Jej ojciec Jimmy był w przeszłości zawodowym tenisistą, a jego największym sukcesem było zwycięstwo w Mistrzostwach Kanady w 1947 roku. Po zakończeniu kariery został trenerem tenisa ziemnego, a swoją wiedzę postanowił przekazać także własnym dzieciom. Chris Evert rozpoczęła treningi pod okiem ojca w wieku 5 lat, a w tenisa grał również jej starszy brat Drew, młodszy brat John oraz dwie młodsze siostry Jeanne i Claire. Z pośród nich jedynie Jeanne Evert została profesjonalną tenisistką i przez pewien czas znajdowała się nawet w czołowej dziesiątce najlepszych zawodniczek w Stanach Zjednoczonych. W wieku 10 lat Chris Evert miała okazję trenować pod okiem Maureen Connolly, byłej amerykańskiej tenisistki, która zdobyła w 1953 roku klasycznego Wielkiego Szlema. Jej stałym trenerem pozostał jednak ojciec, a matka Collette piastowała funkcję jej menedżerki.

Amerykanka przez pierwsze trzy lata swojej kariery seniorskiej nie przyjmowała nagród pieniężnych za zwycięstwa w turniejach. Postanowiła bowiem, że do momentu ukończenia 18 lat nie będzie się ubiegać o status zawodowej tenisistki, który zamknął by jej możliwość startów w turniejach juniorskich. Kilka dni po swoich osiemnastych urodzinach Evert uzyskała wspomniany status, a także podpisała profesjonalny kontrakt z firmą Wilson i używała rakiet tenisowych tej firmy do końca kariery. Amerykanka zanim wygrała swój pierwszy turniej wielkoszlemowy podpisała także kontrakt z firmą odzieżową Puritan Fashion Corporation. Prezes tej firmy, Carl Rosen, nazwał jej imieniem i nazwiskiem klacz wyścigową, która później zwyciężyła w kilku prestiżowych gonitwach, a w 1988 roku została uhonorowana miejscem w galerii sław amerykańskich wyścigów konnych (National Museum of Racing and Hall of Fame). W latach 1975-76 oraz 1983-1991 Evert piastowała funkcję prezydentowej związku zawodowych tenisistek (WTA). W 1982 roku na rynku wydawniczym pojawiła się jej autobiografia zatytułowana „Chrissie”. Siedem lat później Amerykanka założyła własną fundację charytatywną, która działa do dzisiaj. W 1996 roku w mieście Boca Raton, gdzie Evert mieszka obecnie, powstała akademia tenisowa im. Chris Evert, którą tenisistka założyła wspólnie z ojcem. Po zakończeniu kariery Amerykanka zajęła się między innymi komentowaniem meczów na turniejach wielkoszlemowych, a także udziałem w tenisowych spotkaniach charytatywnych.

W 1973 roku Evert zaczęła się spotykać z amerykańskim tenisistą Jimmym Connorsem. Rok później oboje triumfowali na Wimbledonie w turnieju singlowym, a w listopadzie zamierzali się pobrać. Ślub ostatecznie odwołano, a w 1976 roku para postanowiła się rozstać. Evert spotykała się następnie między innymi z amerykańskim tenisistą Vitasem Gerulaitisem, a także ze sławnym amerykańskim aktorem Burtem Reynoldsem oraz z Johnem Fordem, synem prezydenta Stanów Zjednoczonych. W kwietniu 1979 roku wyszła za mąż za brytyjskiego tenisistę Johna Lloyda i zmieniła nazwisko na Evert-Lloyd. Mąż został jej nowym trenerem, przejmując obowiązki szkoleniowe od jej ojca. W 1982 roku jej opiekunem został Dennis Ralston, który wcześniej był szkoleniowcem jej męża. W 1987 roku Evert i Lloyd rozwiedli się, a rok później Amerykanka wyszła za mąż za Andy’ego Milla, dwukrotnego uczestnika zimowych igrzysk olimpijskich. Oboje poznali się w Aspen, gdzie Mill pracował jako instruktor narciarstwa. Evert z kolei spędzała w tym mieście sylwestra razem z Martiną Navratilovą, która miała w tej miejscowości własną posiadłość. W 1991 roku na świat przyszedł pierwszy syn Amerykanki James Alexander, trzy lata później urodził się jej drugi syn Nicholas, a w 1996 roku Evert doczekała się trzeciego syna Jacka. W 2006 roku jej małżeństwo zakończyło się rozwodem, w wyniku którego musiała wypłacić Millowi 7 milionów dolarów w ramach podziału majątku. W czerwcu 2008 roku Amerykanka wyszła za mąż za australijskiego golfistę Grega Normana, którego poznała w drugiej połowie lat 70-tych.

Styl gry :

Evert opierała swoją grę na mocnych, dokładnych zagraniach zza końcowej linii. Najlepsze wyniki osiągała na kortach ziemnych, ale bardzo dobrze radziła sobie także na kortach twardych i trawiastych. Była ponadto pierwszą tenisistką, która osiągnęła wielkie sukcesy, stosując oburęczny bekhend. Za jej czasów niemal wszystkie najlepsze tenisistki operowały jednoręcznym bekhendem, ale obecnie zdecydowana większość zawodniczek używa oburęcznego bekhendu i niewątpliwy wpływ na tą zmianę miała właśnie Evert. Amerykanka stosowała szeroki zamach rakiety, dzięki któremu zarówno z forhendu jak i bekhendu mogła wyprowadzać mocne uderzenia atakujące. Jej zagrania cechowały się niezwykłą precyzją, a piłki po jej uderzeniach lądowały zazwyczaj blisko linii końcowej lub bocznej. Dodatkowo zagrywane były pod różnymi kątami, przez co rywalki miały trudności z odczytaniem jej zamiarów. Evert popełniała przy tym bardzo mało niewymuszonych błędów i większość piłek zagranych przez przeciwniczki, wracała z powrotem na ich stronę kortu. Amerykanka słynęła także z bardzo dobrej kondycji, znakomitej szybkości w poruszaniu się po korcie oraz ze świetnej koordynacji wzrokowo-ruchowej. Posiadała ponadto jeden z najlepszych returnów w historii kobiecego tenisa, dzięki któremu potrafiła przejmować inicjatywę w grze również przy serwisie rywalek. Piłkę odbijała zaraz po jej odbiciu od kortu, przez co przeciwniczki miały nie wiele czasu na dojście do siatki. Evert nie posiadała wprawdzie najmocniejszego serwisu, ale to zagranie było w jej wykonaniu bardzo regularne i zróżnicowane. Mimo dobrej techniki wolejowej, nawet na kortach trawiastych nie udawała się pod siatkę, chyba że przeciwniczka ją do tego zmusiła, zagrywając krótką piłkę. Amerykanka potrafiła z kolei znakomicie mijać zawodniczki znajdujące się przy siatce, stosując do tego celu skuteczne loby oraz dokładne uderzenia wzdłuż linii lub w poprzek kortu.

Evert słynęła również z dużego spokoju i opanowania na korcie, a także z mocnej psychiki. Podczas gry koncentrowała się na wygraniu pojedynczego punktu i nie okazywała zdenerwowania nawet po kilku nieudanych zagraniach. Dziennikarze oraz fani nazywali ją „panną z lodu” i porównywali do Szweda Bjorna Borga, który także nie okazywał na korcie żadnych emocji. Amerykanka cechowała się również nieprzeciętną inteligencją, która pozwalała jej przewidywać zagrania rywalek, a także pomagała w wyborze najlepszych możliwych zagrań w danym momencie.

Przebieg kariery :

Evert osiągała spore sukcesy już w czasach juniorskich. W wieku 13 lat była sklasyfikowana na pierwszym miejscu w amerykańskim rankingu tenisistek do lat 14. W 1969 roku zadebiutowała w rozgrywkach seniorskich na turnieju w rodzinnym Fort Lauderdale, gdzie zdołała dotrzeć do półfinału. W tym samym roku zwyciężyła w prestiżowym turnieju juniorskim Orange Bowl w kategorii do 16 lat.

W 1970 roku Amerykanka zwyciężyła w kilku turniejach juniorskich (między innymi w Orange Bowl w kategorii do 18 lat), a w rywalizacji seniorek udało jej się dotrzeć do półfinału na kortach w Lighthouse Point, a także do finału turnieju w Charlotte, gdzie pokonała w półfinale Australijkę Margaret Court, świeżo upieczoną zdobywczynię Wielkiego Slzema.

W kolejnym sezonie (1971) Evert ponownie zwyciężyła w turnieju Orange Bowl w kategorii do 18 lat, a także okazała się najlepsza w juniorskich mistrzostwach Stanów Zjednoczonych. W rywalizacji seniorek udało jej się wygrać turnieje na kortach w Fort Lauderdale, St. Petersburgu, Columbus, Birmingham, Charlotte, Tulsie i South Orange. Warto odnotować, że na turniejach w Columbus i Birmingham pokonała w finale swoją młodszą o trzy lata siostrę Jeanne Evert. Amerykanka zadebiutowała ponadto na US Open, gdzie udało jej się dotrzeć do półfinału, w którym uległa rodaczce Billie Jean King. Evert przyczyniła się także do zwycięstwa drużyny Stanów Zjednoczonych nad reprezentacją Wielkiej Brytanii w tradycyjnym spotkaniu międzypaństwowym o Puchar Hazel Wightman.

W 1972 roku Amerykanka wystąpiła w jedenastu turniejach i udało jej się zwyciężyć na kortach w Fort Lauderdale, Londynie, Indianapolis oraz w Mistrzostwach WTA. Do tych wygranych dołożyła jeszcze triumf w Pucharze Wightman, wspólnie z koleżankami z reprezentacji Stanów Zjednoczonych. W Wielkim Szlemie Evert pojawiła się po raz pierwszy na Wimbledonie, gdzie udało jej się dotrzeć do półfinału, w którym przegrała z Australijką Evonne Goolagong. Na trawiastych kortach US Open także awansowała do półfinału, w którym uległa Australijce Kerry Reid. Na koniec roku Amerykanka znalazła się w czołówce klasyfikacji najlepszych tenisistek, z bilansem 45 zwycięstw i 6 porażek w oficjalnych spotkaniach.

W sezonie 1973 Evert osiągnęła finały na French Open i Wimbledonie. W Paryżu przegrała w decydującym o tytule spotkaniu z Margaret Court w trzech setach, a w Londynie musiała uznać wyższość Billie Jean King. Na US Open Amerykanka po raz trzeci z rzędu odpadła w półfinale, po porażce w trzech setach z Margaret Court. Pod koniec sezonu udało jej się jednak zwyciężyć po raz drugi z rzędu w Mistrzostwach WTA, a w ciągu roku okazała się najlepsza także na kortach w Fort Lauderdale, Akron, Nowym Jorku, Sarasocie, Miami, St. Petersburgu, Cleveland, Indianapolis, Atlantic City, Columbus i Johannesburgu. Evert zdobyła także po raz trzeci z rzędu Puchar Wightman, a jej partnerką w tych rozgrywkach była siostra Jeanne Evert. Amerykanka zakończyła ostatecznie rok z bilansem 80 zwycięstw i 8 porażek i ponownie została sklasyfikowana w czołówce najlepszych tenisistek sezonu.

Rok 1974 należał do najlepszych w karierze Evert. Udało jej się bowiem zwyciężyć na French Open i Wimbledonie, a w finałach obu tych turniejów pokonała w dwóch setach Rosjankę Olgę Morozovą. W debiucie na trawiastych kortach Australian Open Amerykanka dotarła do finału, w którym przegrała w trzech setach z Evonne Goolagong. Obie zawodniczki spotkały się także w półfinale US Open oraz w finale Mistrzostw WTA i także na tych turniejach lepsza okazała się Australijka. W Nowym Jorku Goolagong przerwała serię 55 zwycięstw z rzędu Amerykanki i ten wynik poprawiła dopiero 10 lat później Martina Navratilova, która wygrała 74 spotkania z rzędu. W ciągu roku Evert wystąpiła jeszcze w 18 turniejach i udało jej się zwyciężyć na kortach w Palm Springs, Fort Lauderdale, Indianapolis, Dallas, Sarasocie, St. Petersburgu, Hilton Head, Rzymie, Eastbourne, Indianapolis, Toronto, Newport, Houston i Tokio. Łącznie w ciągu roku wygrała 92 oficjalne spotkania oraz poniosła 7 porażek i ten bilans wystarczył jej do zajęcia drugiego miejsca w rankingu najlepszych tenisistek, zaraz za Billie Jean King. W trakcie sezonu Evert wygrała jeszcze 9 nieoficjalnych spotkań, dzięki czemu została trzecią zawodniczką w historii, która w jednym sezonie wygrała co najmniej 100 spotkań (obok Billie Jean King i Margaret Court). Do triumfów w singlu Evert dołożyła jeszcze zwycięstwo w turnieju deblowym na French Open (razem z Olgą Morozovą) oraz finał Wimbledonu w rywalizacji miksta, wspólnie z Jimmym Connorsem. Na koniec sezonu została dodatkowo wybrana sportsmenką roku przez amerykańską agencję prasową „Associated Press”.

Sezon 1975 był dla Amerykanki równie udany jak poprzedni. Ponownie udało jej się zwyciężyć w dwóch turniejach wielkoszlemowych, a dokonała tej sztuki na French Open i US Open. Na kortach Rolanda Garrosa pokonała w finale Martinę Navratilovą w trzech setach, a w Nowym Jorku wygrała w decydującym meczu z Evonne Goolagong. Warto odnotować, że US Open rozegrano po raz pierwszy na kortach ceglanych, na których Evert czuła się najlepiej. Na Wimbledonie Amerykanka odpadła w półfinale, po porażce w trzech setach z Billie Jean King, a na Mistrzostwach WTA udało jej się zdobyć trzeci tytuł, po finałowym zwycięstwie z Martiną Navratilovą. W ciągu roku Evert wygrała także imprezy na kortach w San Francisco, Akron, Houston, Amelia Island, Austin, Rzymie, Indianapolis, Rye, Atlancie, Palm Springs, Orlando, Hilton Head oraz Tokio, dzięki czemu po raz drugi z rzędu zakończyła rok z szesnastoma turniejowymi zwycięstwami na koncie. Oprócz tego wywalczyła tytuł deblowy na French Open, gdzie partnerowała jej Martina Navratilova. Łącznie w ciągu sezonu Amerykanka zanotowała bilans 79 zwycięstw i 9 porażek, a pod koniec sezonu została pierwszą liderką rankingu WTA, który zadebiutował w kobiecych rozgrywkach. Oprócz tego została wybrana po raz drugi z rzędu sportsmenką roku przez amerykańską agencję prasową „Associated Press”.

W 1976 roku Evert zrezygnowała z występów na Australian Open i French Open, ale nie przeszkodziło jej to w wygraniu po raz trzeci z rzędu dwóch turniejów wielkoszlemowych w jednym sezonie. Amerykanka zanotowała bowiem triumfy na kortach Wimbledonu i US Open, po finałowych zwycięstwach z Evonne Goolagong. Obie zawodniczki spotkały się także w finale Mistrzostw WTA i w tym spotkaniu lepsza okazała się Australijka. Evert wygrała jeszcze w ciągu sezonu turnieje na kortach w Austin, Waszyngtonie, Detroit, Sarasocie, San Francisco, Amelia Island, Eastbourne, Phoenix, Mission Hills i Tokio, a także zdobyła Puchar Wightman razem z koleżankami z reprezentacji. Dzięki tym wynikom Amerykanka ponownie ukończyła rok na pierwszym miejscu w rankingu singlowym, z bilansem 54 zwycięstw i 5 porażek. W rywalizacji deblowej zdobyła dodatkowo swój trzeci i ostatni tytuł wielkoszlemowy, a dokonała tej sztuki na Wimbledonie, gdzie jej partnerką była Martina Navratilova. Na koniec sezonu Evert została wybrana sportsmenką roku przez prestiżowy magazyn „Sports Illustrated”, a w jego trakcie, jako pierwsza zawodniczka w historii, przekroczyła granicę miliona dolarów zarobionych za grę na zawodowych kortach.

W kolejnym sezonie (1977) Amerykanka ponownie pojawiła się w Wielkim Szlemie jedynie na Wimbledonie i US Open. W Londynie nie udało jej się jednak obronić tytułu, po porażce w półfinale z Brytyjką Virginią Wade. Na kortach w Nowym Jorku Evert była już bezkonkurencyjna i w całym turnieju nie straciła ani jednego seta, w tym w finale z Australijką Wendy Turnbull. Amerykanka zwyciężyła także po raz czwarty i ostatni w karierze w Mistrzostwach WTA, pokonując w finale tej imprezy Brytyjkę Sue Berker. W całym sezonie Evert zanotowała jeszcze zwycięstwa na kortach w Hollywood, Seattle, Chicago, Los Angeles, Filadelfii, Hilton Head, Tucson, Atlancie i Palm Springs. Do tych wygranych dołożyła kolejny triumf w Pucharze Wightman, a także pierwsze zwycięstwo w Pucharze Federacji, w którym wystąpiła po raz pierwszy w karierze. Na koniec sezonu Amerykanka po raz trzeci z rzędu znalazła się na pierwszej pozycji w rankingu, z bilansem 70 zwycięstw i 4 porażek, a amerykańska agencja prasowa „Associated Press” nagrodziła ją po raz trzeci tytułem sportsmenki roku.

W 1978 roku Evert wystąpiła w 11 turniejach i tylko w jednym nie zdołała dotrzeć do finału. Na US Open (rozgrywanym po raz pierwszy na twardych kortach) udało jej się zwyciężyć po raz czwarty z rzędu, po finałowym zwycięstwie z rodaczką Pam Shriver w dwóch setach. Na Wimbledonie Amerykanka także awansowała do finału, ale w nim lepsza okazała się Martina Navratilova. W pozostałych dwóch turniejach wielkoszlemowych Evert nie wystąpiła, a oprócz tego opuściła jeszcze Mistrzostwa WTA. W ciągu całego sezonu udało jej się jednak triumfować w imprezach na kortach w Filadelfii, Hilton Head, Atlancie, Bloomington, Palm Springs i Tokio, a do tych zwycięstw dołożyła jeszcze wygraną w Pucharze Federacji, wspólnie z koleżankami z reprezentacji. Na koniec roku Amerykanka zanotowała bilans 56 zwycięstw oraz 3 porażek i ten wynik pozwolił jej zająć drugie miejsce w rankingu, zaraz za Martiną Navratilovą. To jednak Evert została wybrana zawodniczką roku w plebiscycie Międzynarodowej Federacji Tenisa (ITF).

Sezon 1979 okazał się dla Amerykanki podobny do poprzedniego. Ponownie bowiem zwyciężyła w jednym turnieju wielkoszlemowym, a dokonała tej sztuki na kortach Rolanda Garrosa, po finałowej wygranej z Wendy Turnbull w dwóch setach. Evert dotarła także do finałów na Wimbledonie i US Open, ale w Londynie musiała uznać wyższość Martiny Navratilovej, a w Nowym Jorku lepsza od niej okazała się jej rodaczka Tracy Austin. Ta sama zawodniczka pokonała ją w półfinale turnieju w Berlinie, przerywając w ten sposób jej serię 125 zwycięstw z rzędu na nawierzchni ceglanej. Żadna zawodniczka nie może się pochwalić dłuższą serią zwycięstw na jednej nawierzchni. W trakcie tej serii Amerykanka straciła zaledwie 7 setów i wygrała 24 turnieje z rzędu. Na Mistrzostwach WTA Evert odpadła po rundzie grupowej, a w ciągu roku udało jej się triumfować na kortach w Seattle, Los Angeles, La Coście, Wiedniu, Eastbourne, Indianapolis i Mahwah. Oprócz tego po raz kolejny zwyciężyła w Pucharze Wightman i Pucharze Federacji, razem z koleżankami z reprezentacji. Na koniec sezonu Amerykanka została sklasyfikowana ponownie na drugim miejscu w rankingu, z bilansem 89 zwycięstw i 13 porażek. Kilkukrotnie jednak obejmowała pierwszą pozycję, zamieniając się na kilka tygodni miejscami z Martiną Navratilovą.

W 1980 roku Evert po raz drugi z rzędu wystąpiła w finałach trzech turniejów wielkoszlemowych. Na French Open udało jej się obronić tytuł, po finałowym zwycięstwie z Rumunką Virginią Ruzici w dwóch setach, na kortach Wimbledonu nie sprostała w spotkaniu o tytuł Evonne Goolagong, a na US Open po raz piąty w karierze była bezkonkurencyjna, wygrywając w finale z Czechosłowaczką Haną Mandlikovą. Amerykanka nie wystąpiła z kolei na Australian Open i Mistrzostwach WTA, a w ciągu roku powiększyła swoją kolekcję tytułów o zwycięstwa na kortach w Rzymie, Chichester, Indianapolis, Toronto, Deerfield Beach i Brighton. Do tych triumfów dołożyła kolejne wygrane w Pucharze Wightman i Pucharze Federacji, wspólnie z koleżankami z reprezentacji. Na koniec roku Evert osiągnęła bilans 70 zwycięstw i 7 porażek, co wystarczyło jej do zajęcia pierwszego miejsca w rankingu WTA i otrzymania tytułu najlepszej tenisistki roku w plebiscycie Międzynarodowej Federacji Tenisa. Dodatkowo po raz czwarty i ostatni w karierze otrzymała tytuł sportsmenki roku, przyznawany przez amerykańską agencję prasową „Associated Press”.

W kolejnym sezonie (1981) Amerykanka po raz drugi w karierze pojawiła się na wszystkich czterech turniejach wielkoszlemowych. W swoim szóstym starcie na French Open po raz pierwszy nie zdołała awansować do finału, po porażce w półfinale z Haną Mandlikovą w trzech setach. Czechosłowaczka przerwała tym samym jej serię 72 zwycięstw z rzędu na nawierzchni ceglanej. Przed tą porażką Amerykanka rozegrała na kortach ziemnych 198 spotkań i tylko raz schodziła z kortu pokonana (z Tracy Austin w 1979 roku). Evert spotkała się z Mandlikovą także w finale Wimbledonu i tym razem górą była Amerykanka, dla której był to trzeci i ostatni tytuł na kortach w Londynie. Na US Open Evert nie zdołała obronić tytułu, po porażce w półfinale z Martiną Navratilovą w trzech setach. Na Australian Open obie zawodniczki spotkały się w finale i ponownie lepsza okazała się Navratilova. W ciągu roku Evert odniosła jeszcze zwycięstwa na kortach w Bostonie, Carlsbad, Hilton Head, Amelia Island, Perugii, Lugano, Deerfield Beach oraz Sydney, a także triumfowała w Pucharze Wightman i Pucharze Federacji, wspólnie z koleżankami z reprezentacji. Amerykanka ukończyła ostatecznie sezon na pierwszym miejscu w rankingu, z bilansem 73 zwycięstw i 6 porażek. Dodatkowo po raz trzeci i ostatni w karierze została wybrana najlepszą tenisistką sezonu przez władze Międzynarodowej Federacji Tenisa.

Rok 1982 był dla Evert jeszcze bardziej udany niż poprzedni. Udało jej się bowiem odnieść dwa zwycięstwa w Wielkim Szlemie, a dokonała tej sztuki na US Open, gdzie pokonała w finale Hanę Mandlikovą, a także na kortach Australian Open, na których ograła w meczu o tytuł Martinę Navratilovą w trzech setach. Obie tenisistki wystąpiły także w finale Wimbledonu i tym razem zwycięsko z tego pojedynku wyszła Navratilova. Evert nie zdołała awansować do finału jedynie na French Open, gdzie przegrała w półfinale z rodaczką Andreą Jagger w dwóch setach. W ciągu całego sezonu udało jej się jeszcze triumfować na kortach w Palm Beach, Amelia Island, Perugii, Lugano, Atlancie, Deerfield Beach, Palm Harbour i Tokio, a także w Pucharze Wightman i Pucharze Federacji. Łącznie w całym roku zanotowała 75 zwycięstw oraz 6 porażek i ten bilans wystarczył jej do zajęcia drugiego miejsca w rankingu na koniec sezonu.

W sezonie 1983 Amerykanka zrezygnowała z występu w Australian Open, a jedyne zwycięstwo w Wielkim Szlemie odniosła na French Open, pokonując w finale tego turnieju Jugosłowiankę Mimę Jausovec w dwóch setach. Na Wimbledonie Evert zmagała się z zatruciem pokarmowym, które przyczyniło się do jej porażki z Kathy Jordan w trzeciej rundzie. Dla Amerykanki była to pierwsza porażka w turnieju wielkoszlemowym, wcześniej niż w półfinale. Od początku kariery udało jej się bowiem zaliczyć 34 półfinały wielkoszlemowe z rzędu, co do dzisiaj pozostaje rekordowym rezultatem. Na kortach US Open Evert awansowała do finału, w którym uległa Martinie Navratilovej w trzech setach. Obie zawodniczki spotkały się ze sobą także w finale Mistrzostw WTA i ponownie lepsza okazała się Navratilova. W ciągu roku Evert zdołała jeszcze odnieść zwycięstwa na kortach w Palm Beach, Amelia Island, Berlinie, Brighton oraz Deerfield Beach, dzięki czemu ponownie znalazła się na koniec sezonu na drugim miejscu w rankingu, z bilansem 57 zwycięstw i 9 porażek (w tym sześciu z Martiną Navratilovą).

W 1984 roku Evert wystąpiła po raz pierwszy w karierze w finałach wszystkich czterech turniejów wielkoszlemowych, a jedyne zwycięstwo odniosła na kortach Australian Open, pokonując w spotkaniu o tytuł Czechosłowaczkę Helenę Sukovą w trzech setach. Z kolei na French Open, Wimbledonie, US Open oraz w Mistrzostwach WTA Amerykanka przegrywała w finałach z Martiną Navratilovą. W pozostałych turniejach udało jej się zwyciężyć na kortach w Palm Beach, Hilton Head, Durbanie, Montrealu i Los Angeles, a także w Pucharze Wightman. Łącznie w ciągu roku Evert zanotowała 70 zwycięstw i 8 porażek (w tym pięć z Martiną Navratilovą) i po raz trzeci z rzędu zajęła drugie miejsce w rankingu WTA. Dodatkowo udało jej się przekroczyć w trakcie sezonu, jako pierwszej zawodniczce w historii, granicę 1000 wygranych spotkań w karierze.

Sezon 1985 był dla Amerykanki niemal równie udany jak poprzedni. W Wielkim Szlemie dotarła do finałów na French Open, Wimbledonie oraz Australian Open i w każdym z nich zmierzyła się z Martiną Navratilovą, z którą udało jej się wygrać jedynie na kortach Rolanda Garrosa. Na US Open Evert odpadła z kolei w półfinale, po porażce z Haną Mandlikovą w trzech setach, a na Mistrzostwach WTA uległa już w pierwszej rundzie Kathy Jordan. W pozostałych turniejach udało jej się zwyciężyć w Key Biscane, gdzie pokonała Martinę Navratilovą po serii 13 porażek z rzędu z tą zawodniczką, a także w Palm Beach, Hilton Head, Berlinie, Newport, Toronto, Nowym Orleanie, Brighton, Osace oraz w Pucharze Wightman, w którym triumfowała po raz jedenasty i ostatni w karierze (na 13 startów). Łącznie w tych rozgrywkach nie przegrała żadnego z 26 spotkań singlowych z brytyjskimi rywalkami. Na koniec roku Evert po raz kolejny zajęła drugie miejsce w rankingu, z bilansem 81 zwycięstw i 8 porażek. W ciągu sezonu Amerykanka przez 22 tygodnie zajmowała pozycję liderki rankingu, a łącznie w karierze spędziła na pierwszym miejscu 260 tygodni. Lepszym wynikiem mogą się pochwalić jedynie Niemka Steffi Graf (377 tygodni) i Martina Navratilova (331 tygodni).

W kolejnym roku (1986) Evert obroniła tytuł na French Open, po zwycięstwie w finale z Martiną Navratilovą w trzech setach. Dla Amerykanki był to osiemnasty triumf w Wielkim Szlemie i lepszym osiągnięciem mogą się pochwalić jedynie Margaret Court (24 tytuły), Steffi Graf (22 tytuły) oraz Hellen Wills Moody (19 tytułów). Żadna zawodniczka nie potrafiła jednak przez 13 lat z rzędu zwyciężać w co najmniej jednym turnieju wielkoszlemowym w ciągu roku. Triumf na kortach Rolanda Garrosa był dla Evert siódmym zwycięstwo w Paryżu i do dzisiaj żadnej tenisistce nie udało się poprawić tego osiągnięcia. Na US Open Amerykanka uległa z kolei w półfinale Helenie Sukovej, a na Wimbledonie i Mistrzostwach WTA, w tej samej fazie rywalizacji przegrywała z Haną Mandlikovą. Evert zdobyła ponadto Puchar Federacji, wspólnie z koleżankami z reprezentacji, a także triumfowała w imprezach na kortach w Key Biscane, Boca Raton, Oakland, Marco Island oraz Houston. Na koniec roku już po raz piąty z rzędu zajęła w rankingu drugie miejsce, z bilansem 59 zwycięstw i 7 porażek. Warto podkreślić, że Evert przez trzynaście ostatnich lat ani razu nie znalazła się w rankingu poniżej drugiego miejsca na koniec roku.

W sezonie 1987 Amerykanka po raz pierwszy od 14 lat nie zdołała osiągnąć finału na żadnym turnieju wielkoszlemowym. Na French Open i Wimbledonie przegrała w półfinale z Martiną Navratilovą, a na US Open nie sprostała w ćwierćfinale rodaczce Lori McNeil. Warto podkreślić, że we wcześniejszych 49 występach w Wielkim Szlemie Amerykanka tylko raz nie awansowała co najmniej do półfinału (na Wimbledonie w 1983 roku), a na US Open zdarzyło jej się to pierwszy raz. Na Mistrzostwach WTA Evert przegrała w pierwszej rundzie z Niemką Sylvią Haniką, a w pozostałych turniejach udało jej się triumfować na kortach w Dallas, Houston, Tampie, Genewie i Nowym Orleanie. Amerykanka pomogła także awansować swojej reprezentacji do finału Pucharu Federacji, w którym lepsze okazały się Niemki. Dla Evert był to pierwszy występ w tych rozgrywkach, który nie zakończył się końcowym zwycięstwem drużyny Stanów Zjednoczonych. Na koniec sezonu Amerykanka zanotowała bilans 72 zwycięstw i 13 porażek, co pozwoliło jej zająć trzecią pozycję w rankingu.

W 1988 roku Evert po raz szósty w karierze wystąpiła na czterech turniejach wielkoszlemowych, a najlepszy występ zanotowała na Australian Open, gdzie przegrała dopiero w finale ze Steffi Graf. Dla Amerykanki był to 34 wielkoszlemowy finał i do dzisiaj żadna zawodniczka nie może się pochwalić podobnym wynikiem. Warto podkreślić, że na Australian Open wystąpiła po raz szósty w karierze i za każdym razem awansowała do finału. Evert osiągnęła ponadto trzecią rundę na French Open, a także półfinały na Wimbledonie i US Open. W Paryżu przegrała z Hiszpanką Arantxą Sanchez, w Londynie lepsza od niej okazała się Martina Navratilova, a w Nowym Jorku Amerykanka z powodu choroby nie przystąpiła do meczu ze Steffi Graf. Na Mistrzostwach WTA Evert przegrała z kolei w ćwierćfinale z Pam Shriver, a w ciągu całego sezonu udało jej się zwyciężyć na kortach w Tampie, Houston, Los Angeles i Nowym Orleanie. Rok zakończyła ostatecznie na trzecim miejscu w rankingu, z bilansem 61 zwycięstw i 11 porażek.

Sezon 1989 był ostatnim w karierze Amerykanki, a także pierwszym od 1971 roku, w którym nie wygrała żadnego turnieju. Na Wimbledonie udało jej się awansować do półfinału, w którym przegrała ze Steffi Graf, a w swoim ostatnim występie na US Open uległa w ćwierćfinale rodaczce Zinie Garrison. Łącznie na kortach w Nowym Jorku Evert odniosła 101 zwycięstw i do dzisiaj żadna zawodniczka nie zdołała poprawić tego osiągnięcia. Z kolei w całej historii występów w Wielkim Szlemie Amerykanka zanotowała bilans 297 zwycięstw i 38 porażek, osiągając najlepszy procent wygranych spotkań w Erze Open (88,7%). W ciągu roku Amerykanka wystąpiła jeszcze w ośmiu turniejach i udało jej się awansować do finałów na kortach w Boca Raton, Key Biscane oraz Houston. Łącznie w karierze wystąpiła w 229 finałach (bilans 157-72) i lepszym wynikiem może się pochwalić jedynie Martina Navratilova (239 finałów). Evert pojawiła się po raz ostatni na zawodowych kortach w finale Pucharu Federacji, a karierę zakończyła zwycięstwem z Hiszpanką Conchitą Martinez, przyczyniając się do wygranej Amerykanek w całych rozgrywkach. Evert triumfowała łącznie w Pucharze Federacji osiem razy i żadna zawodniczka nie może się pochwalić lepszym osiągnięciem. Warto dodać, że w 42 spotkaniach singlowych w ramach tych rozgrywek Amerykanka poniosła zaledwie dwie porażki, a w latach 1977-86 wygrała 29 spotkań z rzędu, ustanawiając niepobity do dzisiaj rekord. W całej karierze Evert odniosła łącznie 1309 zwycięstw i 146 porażek w oficjalnych spotkaniach i do dzisiaj żadna zawodniczka nie może się pochwalić lepszym procentem wygranych spotkań w Erze Open (90%). Dodatkowo jedynie Martina Navratilova wygrała w karierze więcej oficjalnych spotkań (1440 meczów). Na koniec sezonu Evert zajęła 10 miejsce w rankingu, z bilansem 32 zwycięstw i 9 porażek. Dodatkowo po raz dziewiętnasty znalazła się w czołowej dziesiątce rankingu amerykańskich tenisistek i takim wynikiem nie może się pochwalić żadna inna zawodniczka. W 1995 roku Evert została uhonorowana miejscem w Tenisowej Galerii Sław (Tennis Hall of Fame), a w 2005 roku prestiżowy magazyn tenisowy „Tennis Magazine” umieścił ją na czwartym miejscu na liście najlepszych tenisistów i tenisistek w Erze Open (za Petem Samprasem, Martiną Navratilovą i Steffi Graf).

Na zawodowych kortach Amerykanka spotykała się najczęściej z Martiną Navratilovą, z którą łącznie zmierzyła się 80 razy w oficjalnych spotkaniach. Warto podkreślić, że żadne zawodniczki nie grały ze sobą tak często w historii kobiecych rozgrywek. Evert prowadziła z Navratilovą już 21-4 w bezpośrednich pojedynkach, ale ostatecznie zakończyła rywalizację ze sławną rywalką z bilansem 37 zwycięstw i 43 porażek. Obie tenisistki aż 59 razy spotykały się ze sobą w finałach (w tym 14 razy w Wielkim Szlemie) i to także jest rekordowy wynik w kobiecym tenisie. Evert była również gorsza w bezpośrednich pojedynkach ze Steffi Graf, z którą wygrała najpierw 6 spotkań z rzędu, a kolejne osiem przegrała. Amerykanka zanotowała z kolei pozytywny bilans spotkań z takimi zawodniczkami jak Billie Jean King (19-7), Margaret Court (9-4), Evonne Goolagong (26-13), Wendy Turnbull (20-1), Hana Mandlikova (21-7), Pam Shriver (19-3), Helena Sukova (17-2), Andrea Jaeger (17-3), Virginia Wade (40-6), Virginia Ruzici (24-0), Sue Barker (23-1), Betty Stowe (22-0), Rosie Casals (22-1), Manuela Maleeva (17-2), Mary Joe Fernandez (7-0), Gabriela Sabatini (6-3), czy Monica Seles (2-1).