Bjorn Borg

	Państwo : Szwecja
	Data urodzenia : 6.06.1956
	Miejsce urodzenia : Sztokholm, Szwecja
	Wzrost : 180 cm
	Waga : 72 kg
	Gra : praworęczny/oburęczny bekhend
	Status profesjonalny : 1973-1984
	Rakieta : Slazenger, Donnay, Bancroft
	Najwyższe miejsce w rankingu singlowym : 1 (1977)
	Bilans spotkań singlowych : 603-127
	Bilans spotkań deblowych : 87-82
	Wygrane turnieje wielkoszlemowe w singlu : 11
	Wygrane turnieje ATP w singlu : 63
	Wygrane turnieje ATP w deblu : 4
	Suma nagród pieniężnych : 3’655’751 $

Sylwetka :

Bjorn Borg urodził się w Sztokholmie, ale dorastał w Sodertalje, mieście sąsiadującym ze stolicą Szwecji. Jego ojciec Rune był znanym tenisistą stołowym i na jednym z turniejów wygrał złotą rakietę tenisową, która zainteresowała 9-letniego wówczas Bjorna, pasjonującego się wcześniej hokejem na lodzie. Ojciec postanowił wręczyć synowi rakietę i tak rozpoczęła się przygoda młodego Szweda z tenisem ziemnym. Początkowo trenował sam odbijając całymi godzinami piłkę tenisową o ścianę garażu. W końcu trafił do miejscowego klubu tenisowego, gdzie po roku zauważył go trener Percy Rosberg, który postanowił zaopiekować się jego dalszym tenisowym rozwojem. W wieku 15 lat Borg postanowił porzucić naukę i skupić się na karierze tenisowej. Wkrótce jego nowym trenerem został kapitan reprezentacji Szwecji w Pucharze Davisa Lennart Bergelin, który towarzyszył mu do końca kariery. Późniejsze sukcesy Borg zawdzięczał nie tylko talentowi, ale również ciężkiej pracy i determinacji w dążeniu do celu.

Po pojawieniu się na arenie międzynarodowej, niemal z miejsca stał się idolem kibiców na całym świecie, będąc szczególnie uwielbianym przez kobiecą część publiczności. Zwracał na siebie uwagę długimi jasnymi włosami, charakterystycznym strojem i oczywiście znakomitą postawą na korcie. Gdy miał 19 lat urodził mu się syn Robin, ale Szwed nie zdecydował się na ślub z jego matką Jannike Bjorling, znaną szwedzką modelką. Pięć lat później (24 lipca 1980 roku) ożenił się z rumuńską tenisistką Marianą Simionescu, jednak po trzech latach ich związek zakończył się rozwodem. W 1989 roku jego drugą żoną została włoska piosenkarka Loredana Berte, z którą pozostał w związku małżeńskim do 1993 roku. W między czasie świat obiegła wiadomość o przedawkowaniu narkotyków przez Borga i nieudanej próbie samobójczej. Szwed zaprzeczył jednak tym doniesieniom, tłumacząc, że zażył jedynie zbyt dużą dawkę leków nasennych. W 2002 roku jego trzecią żoną została Patricia Ostfeldt, a rok później przyszedł na świat ich syn Leo, który dołączył do dwójki dzieci z poprzedniego małżeństwa Patricii. Cała rodzina mieszka obecnie w wielkiej posiadłości na obrzeżach Sztokholmu, a sam Borg zameldowany jest w Monte Carlo, gdzie również posiada własną rezydencję.

Szwed zwrócił ponownie uwagę świata, gdy w 2006 roku wystawił na aukcji w Londynie swoje trofea wywalczone na Wimbledonie, a także rakiety tenisowe, którymi grał w finałach tego turnieju. Jak sam tłumaczył, owe pamiątki nie były mu potrzebne i w pełni wystarczają mu niezapomniane wspomnienia z gry na tej prestiżowej imprezie. Jego decyzja spotkała się jednak ze sporą krytyką, dlatego zdecydował się odkupić z powrotem pamiątkowe przedmioty. Od 1997 roku na kilku rynkach europejskich jest dostępna odzież i kosmetyki sygnowane marką Bjorn Borg Sport, a jeden procent zysków ze sprzedaży, trafia co roku na jego konto bankowe.

Styl gry :

Borg to jeden z niewielu wielkich tenisistów, który stosował z powodzeniem oburęczny bekhend. Swoją grę opierał na mocnych, dokładnych uderzeniach zza końcowej linii i świetnie radził sobie na każdej nawierzchni. Był ponadto pierwszym zawodnikiem, który nadawał niemal każdej piłce rotację awansującą, zarówno z forhendu jak i bekhendu. Szwed był również znany ze znakomitej pracy nóg i szybkości z jaką potrafił się przemieszczać po całym korcie. Dzięki temu niemal każda piłka zagrana przez przeciwnika, wracała z powrotem na jego stronę. Szwed ze szczególną łatwością potrafił mijać i lobować zawodników znajdujących się aktualnie pod siatką. Do tego dysponował niespotykaną kondycją i opanowaniem na korcie, przez co zyskał przydomek „człowiek z lodu” (ang. „Ice Man”). Dużo punktów rozstrzygał po długich wymianach, w których cierpliwie czekał na błąd przeciwnika lub na odpowiedni moment do ataku. Nadając piłce mocną rotację sprawiał, że odbijała się ona wysoko po drugiej stronie siatki, co utrudniało rywalom przejęcie inicjatywy w wymianie. Na kortach trawiastych Borg urozmaicał swoją grę o akcje „serw i wolej”, popisując się przy siatce znakomitym wyczuciem i refleksem. Szwed nie słynął wprawdzie z najmocniejszego serwisu, ale to zagranie było w jego wykonaniu dość regularne i zróżnicowane, dzięki czemu nie miał większych problemów z wygrywaniem własnych gemów serwisowych. Był ponadto zawodnikiem dysponującym mocną psychiką, która ujawniała się w szczególności w pięciosetowych spotkaniach, kończących się najczęściej zwycięstwem Borga. Jako jeden z niewielu, potrafił wznieść się na wyżyny swoich umiejętności w decydujących momentach spotkania.

Przebieg kariery :

Pierwszy znaczący sukces Borg zanotował w wieku 12 lat, wygrywając mistrzostwa Szwecji w swojej kategorii wiekowej. Później zwyciężał regularnie w licznych turniejach juniorskich, a w zawodowych rozgrywkach zadebiutował w 1971 roku na halowym turnieju w Sztokholmie, gdzie przegrał w pierwszej rundzie z Jugosłowianinem Zeljko Franulovicem w trzech setach. Pod koniec sezonu wygrał w swojej kategorii wiekowej prestiżowy turniej juniorski Orange Bowl.

W 1972 roku, w swoim drugim występie na seniorskiej imprezie, młody Szwed wygrał dwa pierwsze mecze na ceglanych kortach w Madrycie, zanim uległ w trzeciej rundzie znanemu Czechosłowakowi Janowi Kodesowi. Miesiąc później został powołany do reprezentacji Szwecji na Puchar Davisa i przyczynił się do zwycięstwa swojej drużyny nad ekipą Nowej Zelandii, wygrywając oba spotkania singlowe. Niesłychaną wolę walki pokazał szczególnie w pierwszym spotkaniu z Onnym Parunem, w którym przegrywał już 0:2 w setach, a mimo to potrafił przechylić szalę zwycięstwa na swoją korzyść. Dzięki temu triumfowi stał się najmłodszym zawodnikiem, któremu udało się wygrać spotkanie w Pucharze Davisa. Borg został również oddelegowany do gier singlowych w meczu z Czechosłowacją, ale nie zdołał pokonać ani Jana Kodesa ani Frantiska Pali. Kilka tygodni później zanotował zwycięstwo na Wimbledonie w turnieju juniorskim. W gronie seniorów zadebiutował w Wielkim Szlemie na turnieju US Open, przegrywając w pierwszej rundzie w czterech setach z Australijczykiem Royem Emersonem, zwycięzcą 12 turniejów wielkoszlemowych. W ciągu roku Borg wystąpił jeszcze na kortach w Bastad, San Francisco i Sztokholmie, kończąc swój drugi sezon startów w gronie zawodowców z bilansem ośmiu zwycięstw i siedmiu porażek.

Rok 1973 to początek regularnych występów Borga w seniorskich turniejach. Na przełomie stycznia i lutego zwyciężył w pokazowym turnieju w Helsinkach, pokonując w finale Polaka Jacka Niedźwieckiego. Występy w rozgrywkach pod egidą ATP rozpoczął jednak dopiero w kwietniu, przegrywając na kortach w Monte Carlo z Rumunem Ilie Nastase w pierwszej rundzie. Później wziął udział w meczu swojej reprezentacji w Pucharze Davisa, przyczyniając się do zwycięstwa Szwecji z drużyną Maroka. W kolejnej potyczce z Hiszpanią wygrał pojedynek z Antonio Munozem, ale nie udało mu się pokonać Manuela Orantesa i między innymi dlatego do dalszej rundy awansowali tenisiści z Półwyspu Iberyjskiego. W następnym tygodniu Borg zadebiutował na kortach French Open, na których zdołał awansować do czwartej rundy. Jeszcze lepszy rezultat zanotował na Wimbledonie, gdzie odpadł dopiero w ćwierćfinale po pięciosetowej batalii z Brytyjczykiem Rogerem Taylorem. Swój drugi występ na US Open zakończył porażką w czwartej rundzie z Jugosłowianinem Nikolą Pilicem. W pozostałych turniejach jego najlepszymi osiągnięciami były finały imprez w San Francisco, Sztokholmie i Buenos Aires. Ostatecznie zakończył rok na 18 pozycji w rankingu komputerowym, z bilansem 39 zwycięstw i 19 przegranych.

W sezonie 1974 Szwed zaczął odnosić pierwsze spektakularne sukcesy. Po raz pierwszy pojawił się na trawiastych kortach Australian Open, ale udało mu się na nich awansować jedynie do 3 rundy. Jak się później okazało był to ostatni występ Borga na tym turnieju. Dwa miesiące później wygrał swój pierwszy zawodowy turniej, a dokonał tej sztuki na imprezie w Londynie. Najbardziej udany występ w jego wykonaniu miał jednak miejsce na French Open, gdzie został najmłodszym triumfatorem całego turnieju (jego rekord poprawili później Mats Wilander i Michael Chang). W finale udało mu się pokonać Hiszpana Manuela Orantesa, mimo że przegrywał już 0:2 w setach. Dużo gorsze wyniki zanotował na dwóch pozostałych imprezach wielkoszlemowych, osiągając trzecią rundę Wimbledonu i drugą rundę US Open. W całym sezonie Borg zanotował jeszcze zwycięstwa na kortach w Sao Paulo, Rzymie, Bastad, Bostonie i Adelajdzie, a także osiągnął finały na turniejach w Barcelonie, Houston, Dallas, Indianapolis i Madrycie. Udane występy także w kilku innych imprezach pozwoliły mu na wzięcie udziału na koniec roku w imprezie Masters, w której odpadł po rundzie grupowej i porażkach z Guillermo Vilasem i Johnem Newcombe. W Pucharze Davisa nie przegrał w ciągu roku żadnego spotkania, przyczyniając się do zwycięstw swojej reprezentacji w potyczkach z Polską i Holandią i zdobywając dwa punkty w przegranym meczu z Włochami. Na koniec sezonu został sklasyfikowany na trzeciej pozycji w rankingu, za Jimmym Connorsem i Johnem Newcombe, notując 80 wygranych spotkań i 20 porażek.

W 1975 roku Borg potwierdził, że zasługuje na miejsce w światowej czołówce, a największy sukces zanotował ponownie na kortach Rolanda Garrosa, gdzie udało mu się obronić tytuł wywalczony przed rokiem. We wszystkich spotkaniach Szwed stracił tylko jednego seta, a w finale pokonał łatwo Guillermo Vilasa. Na Wimbledonie dotarł z kolei do ćwierćfinału, w którym przegrał z Arthurem Ashem, a na turnieju US Open, rozegranym po raz pierwszy na kortach ceglanych, nie poradził sobie w półfinale z Jimmym Connorsem. Serię znakomitych występów kontynuował w Pucharze Davisa, prowadząc reprezentację Szwecji do pierwszego triumfu w tych prestiżowych rozgrywkach. W meczach z Polską, Niemcami, Związkiem Radzieckim, Hiszpanią, Chile oraz w finale z Czechosłowacją, Borg wygrał wszystkie spotkania singlowe, a w decydującym meczu z tą ostatnią drużyną zanotował także zwycięstwo w deblu w parze z Ove Bengtsonem, przesądzając o wyniku 3:2 dla reprezentacji Szwecji. W ciągu całego sezonu triumfował jeszcze na kortach w Richmond, Bolonii, Bostonie i Barcelonie, a w turnieju Masters przegrał dopiero w finale z Ilie Nastase. Na koniec roku ponownie zajął trzecie miejsce w rankingu, tym razem za Connorsem i Vilasem.

W sezonie 1976 Borg po raz kolejny odniósł jedno zwycięstwo w Wielkim Szlemie, ale tym razem dość niespodziewanie triumfował na trawiastych kortach Wimbledonu, pokonując w finale Ilie Nastase. Szwed został ponadto jedynym zawodnikiem w Erze Open, któremu udało się wygrać turniej wimbledoński bez straty seta. Wcześniej nie udało mu się jednak obronić tytułu na French Open, po porażce w ćwierćfinale z Włochem Adriano Panattą. Znacznie lepszy występ zanotował z kolei na US Open, dochodząc po raz pierwszy w tej imprezie do finału, w którym uległ Jimmiemu Connorsowi w czterech setach. Poza Wimbledonem Borg wygrywał także turnieje w Toronto, Sao Paulo, Dallas, Dusseldorfie i Bostonie, a z udziału w imprezie Masters wyeliminowała go kontuzja. Nie wystąpił również w żadnym meczu swojej reprezentacji w Pucharze Davisa, a sezon zakończył na drugiej pozycji w rankingu, ustępując jedynie Jimmiemu Connorsowi.

W 1977 roku Szwed obronił tytuł na Wimbledonie, po zaciętym pięciosetowym finale z Connorsem. Wcześniej, także w pięciu setach, ogrywał Australijczyka Marka Edmondsona (druga runda) i Amerykanina Vitasa Gerulaitisa (półfinał). Gorszy występ Borg zanotował z kolei na ceglanych kortach US Open, kreczując w pojedynku czwartej rundy z Amerykaninem Dickiem Stocktonem. Z powodu kontuzji musiał także opuścić French Open, a w ciągu całego sezonu udało mu się zwyciężyć w imprezach rozegranych w Memphis, Nicei, Monte Carlo, Denver, Boca Raton, Madrycie, Barcelonie, Bazylei, Kolonii i Londynie. Na początku następnego roku wziął udział po raz trzeci w turnieju Masters i po raz drugi doszedł do finału tej imprezy, ulegając w decydującym meczu Connorsowi. Dla Borga był to dwunasty finał w sezonie, ale pierwsza porażka na tym etapie rywalizacji. W rankingu został ostatecznie sklasyfikowany na trzeciej pozycji, za Connorsem i Vilasem, z bilansem 71-7 w oficjalnych spotkaniach. Warto również dodać, że przez jeden tydzień sierpnia Szwed prowadził w rankingu, a także po raz pierwszy w karierze przegrał z zawodnikiem młodszym od siebie.

Sezon 1978 okazał się dla Borga jeszcze lepszy niż poprzednie. Po raz pierwszy udało mu się bowiem wygrać w jednym roku dwa turnieje wielkoszlemowe, a konkretnie French Open i Wimbledon. Został tym samym nie tylko pierwszym zwycięzcą obu turniejów w jednym sezonie od 1969 roku, ale również pierwszym finalistą obu imprez od tego czasu. Na kortach Rolanda Garrosa nie stracił w siedmiu spotkaniach ani jednego seta, a w finale oddał Guillermo Vilasowi zaledwie pięć gemów. Z kolei na Wimbledonie nie oddał rywalom żadnego seta począwszy od 4 rundy, a w decydującym spotkaniu uporał się łatwo z Jimmym Connorsem. Obaj tenisiści spotkali się także w finale turnieju US Open, rozegranego po raz pierwszy na twardej nawierzchni i tym razem lepszy okazał się Amerykanin, wygrywając ze Szwedem w trzech setach. Borg wystąpił także po trzech latach przerwy w rozgrywkach o Puchar Davisa i pomógł swojej reprezentacji wyeliminować drużyny Irlandii, Jugosławii, Hiszpanii i Węgier. W meczu półfinałowym z reprezentacją Stanów Zjednoczonych również wygrał oba spotkania singlowe z Arthurem Ashe i Vitasem Gerulaitisem. Zwycięstwa te nie wystarczyły jednak do wygranej z Amerykanami i ostatecznie mecz zakończył się porażką Szwedów 2:3. Oprócz Wimbledonu i French Open Borg wygrał jeszcze turnieje w Birmingham, Boca Raton, Las Vegas, Mediolanie, Rzymie, Bastad i Tokio, a także zanotował zwycięstwa w pokazowych imprezach w Goteborgu, Kopenhadze, Tokio, Essen, Manili i Antwerpii. W rankingu na koniec sezonu znalazł się po raz drugi w karierze na drugim miejscu, a wyprzedził go jedynie Jimmy Connors. Władze Międzynarodowej Federacji Tenisa to jednak Borga wybrały tenisistą roku.

W 1979 roku Szwedowi udało się dokonać niepowtarzalnej sztuki, gdyż po raz drugi z rzędu triumfował zarówno na French Open jak i na Wimbledonie. Kilku zawodników wygrało wprawdzie w jednym roku obie imprezy, ale żaden tenisista w historii nie potrafił powtórzyć tego osiągnięcia w kolejnym sezonie. Na kortach Rolanda Garrosa Borg pokonał niespodziewanego finalistę Paragwajczyka Victora Pecciego w czterech setach, a w decydującym spotkaniu na Wimbledonie potrzebował pięciu setów, aby ograć Amerykanina Roscoe Tannera. Obaj tenisiści spotkali się kilka tygodni później w ćwierćfinale US Open i tym razem w czterech setach lepszy okazał się Amerykanin. W ciągu całego roku Borg powiększył swoją kolekcję tytułów o wygrane w turniejach w Richmond, Boca Raton, Rotterdamie, Monte Carlo, Las Vegas, Bastad, Toronto, Palermo i Tokio, a do tego dorobku dołączył jeszcze zwycięstwa w pokazowych imprezach w Wiedniu, Essen, Groningen, Rotterdamie, Brukseli i Kairze. W Pucharze Davisa ponownie wygrał wszystkie spotkania singlowe, ale po wyeliminowaniu reprezentacji Rumunii, Szwedzi musieli uznać wyższość drużyny Czechosłowacji. Na koniec sezonu Borg triumfował także w turnieju Masters i po raz pierwszy w karierze zakończył rok na pozycji lidera rankingu. Dodatkowo po raz drugi z rzędu został wybrany tenisistą roku w plebiscycie Międzynarodowej Federacji Tenisa.

Rok 1980 był dla Borga bliźniaczo podobny do poprzedniego. Ponownie bowiem triumfował na French Open, Wimbledonie oraz w imprezie Masters. Na ceglanych kortach w Paryżu po raz drugi w karierze nie stracił w całym turnieju ani jednego seta, a w decydującym o tytule meczu pokonał łatwo Vitasa Gerulaitisa. O wiele bardziej zacięty był jego finałowy pojedynek na Wimbledonie z Amerykaninem Johnem McEnroe, uważany za najlepsze spotkanie w historii tenisa. Mecz ten zakończył się po niespełna czterech godzinach wynikiem 1:6 7:5 6:3 6:7(14-16) 8:6 na korzyść Borga, a w pamiętnym tie-breaku czwartego seta Szwed nie wykorzystał pięciu piłek meczowych, ale zdołał też obronić sześć piłek setowych zanim przeciwnikowi udało się doprowadzić do decydującego piątego seta. W nim Borg wygrał między innymi 19 piłek z rzędu przy swoim serwisie i zdołał także przełamać podanie rywala, dzięki czemu po raz piąty z rzędu sięgnął po zwycięstwo w tym najstarszym i najbardziej prestiżowym turnieju tenisowym. Z kolei w imprezie Masters, rozgrywanej od 1977 roku w słynnej hali Madison Square Garden w Nowym Jorku, Szwed pokonał po zaciętych trzysetowych pojedynkach Jimmiego Connorsa i Johna McEnroe, a w finale bez straty seta uporał się ze wschodzącą gwiazdą tenisa, Czechosłowakiem Ivanem Lendlem. Udany występ zaliczył również na kortach US Open, dochodząc do finału tej imprezy, po pocięsetowych zwycięstwach w ćwierćfinale z Roscoe Tannerem i w półfinale z innym Amerykaninem Johanem Kriekiem. W decydującym o tytule spotkaniu przegrał jednak w pięciu setach z Johnem McEnroe. Amerykanin przerwał tym samym rekordową serię Borga, która ostatecznie wyniosła 12 wygranych meczów pięciosetowych z rzędu. W całym roku Szwed triumfował jeszcze na turniejach w Boca Raton, Nicei, Monte Carlo, Las Vegas i Sztokholmie, dzięki czemu po raz drugi z rzędu znalazł się na pierwszej pozycji w rankingu ATP, a także po raz trzeci z rzędu otrzymał tytuł tenisisty roku. Warto również odnotować jego ostatni występ w rozgrywkach o Puchar Davisa, w wygranym meczu z reprezentacją Niemiec, w którym zanotował kolejne dwa singlowe zwycięstwa. Łącznie zwyciężył w swoich 33 ostatnich spotkaniach i do dzisiaj pozostaje rekordzistą Pucharu Davisa w ilości wygranych spotkań singlowych z rzędu.

Kolejny sezon (1981) nie był dla Borga już tak udany jak poprzednie, chociaż ponownie udało mu się awansować do trzech wielkoszlemowych finałów. Na kortach Rolanda Garrosa jedynie Ivan Lendl potrafił nawiązać z nim walkę, ale i tak po pięciosetowym spotkaniu górą był Borg, dla którego było to 28 wygrane spotkanie z rzędu na French Open, czym ustanowił rekord, pobity dopiero przez Hiszpana Rafaela Nadala. Dla Szweda był to również szósty triumf w Paryżu w karierze, a także czwarty tytuł z rzędu i oba te osiągnięcia zdołał wyrównać jedynie Nadal. Jak się później okazało był to także jego ostatni triumf w Wielkim Szlemie, a na liście wszechczasów wyprzedzają go jedynie Pete Sampras, Roger Federer i Roy Emerson. Dodatkowo Borg już w ósmym roku z rzędu wygrał co najmniej jeden turniej wielkoszlemowy i podobnym wyczynem może się pochwalić jedynie Amerykanin Pete Sampras. Na Wimbledonie Szwed był z kolei blisko odpadnięcia w półfinale, ale potrafił podnieść się po dwóch pierwszych przegranych setach z Jimmym Connorsem i ostatecznie przechylić szalę zwycięstwa na swoją korzyść. W decydującym o tytule spotkaniu nie poradził sobie jednak z Johnem McEnroe, który przerwał tym samym jego rekordową serię 41 wygranych spotkań z rzędu na Wimbledonie. Obaj tenisiści spotkali się także w finale US Open i ponownie po czterosetowym meczu górą był Amerykanin. Jak się później okazało był to dla Borga ostatni występ w turniejach wielkoszlemowych, w których zanotował ostatecznie bilans 141-16, co w rezultacie dało mu rekordową w Erze Open skuteczność wygrywanych spotkań (89.9%). Szwed jest również rekordzistą w ilości triumfów w stosunku do liczby startów, gdyż wygrał 11 turniejów w 27 występach w Wielkim Szlemie (skuteczność 41%). Po porażce w finale US Open, Borg wygrał turniej w Genewie i jak się później okazało był to jego ostatni triumf w zawodowej imprezie w karierze. W całym sezonie zanotował jeszcze tylko zwycięstwo na kortach w Stuttgarcie, a przez 11 lat łącznie wywalczył 61 tytułów w oficjalnych turniejach, w tym 27 na kortach ziemnych, pięć na nawierzchni trawiastej, dziewięć na kortach twardych i osiemnaście na nawierzchni dywanowej. Nieoczekiwanie zrezygnował z udziału w turnieju Masters i zakończył ostatecznie rok na czwartym miejscu w rankingu, z bilansem 35 zwycięstw i 6 porażek.

W 1982 roku Szwed wystąpił jedynie na ceglanych kortach w Monte Carlo, na których odpadł w trzeciej rundzie, przegrywając z Francuzem Yannickiem Noahem. W styczniu 1983 roku Borg ogłosił nieoczekiwanie zakończenie kariery, w wieku 27 lat. Kilka miesięcy później pojawił się jednak ponownie w Monte Carlo, ale tym razem zakończył swój udział w tej imprezie już w drugiej rundzie. W 1984 roku zagrał z kolei jedynie na kortach w Stuttgarcie, odpadając z turnieju po porażce w pierwszym spotkaniu. Ostatecznie Borg zniknął ze światowej sceny tenisowej, aby pojawić się na niej ponownie w wieku 35 lat. W latach 1991-1993 Szwed wziął udział w dwunastu imprezach ATP, ale grając drewnianą rakietą, nie był wstanie wygrać żadnego spotkania. Od tego czasu Borg pojawiał się jeszcze na kortach w turniejach weteranów, gdzie miał okazję zmierzyć się ze swoimi wielkimi rywalami z lat 70-tych.

W całej zawodowej karierze Szwed zanotował bilans 587-124 i może się pochwalić najlepszym procentem wygranych spotkań w Erze Open (82,3%). Dodatkowo żadnemu z jego wielkich rywali nie udało się osiągnąć pozytywnego bilansu w bezpośrednich potyczkach z Borgiem. Najbliższy tego był John McEnroe, który w oficjalnych spotkaniach ze Szwedem wygrał 7 spotkań i poniósł tyle samo porażek. Borg miał z kolei pozytywny bilans spotkań z Jimmym Connorsem (13-8), Guillermo Vilasem (17-5), Ilie Nastase (9-4), Arthurem Ashem (7-6), Vitasem Gerulaitisem (16-0), Ivanem Lendlem (6-2), Roscoe Tannerem (10-4), Wojciechem Fibakiem (4-1) oraz Manuelem Orantesem (10-3). W 1987 roku Szwed został uhonorowany miejscem w Tenisowej Międzynarodowej Galerii Sław (Tennis Hall of Fame), a niektórzy fachowcy uważają go za najlepszego tenisistę w historii.