Przez historię Australian Open przewija się mnóstwo wspaniałych tenisistów. Wielu z nich to niekwestionowani Mistrzowie rakiety, którzy na stałe wpisali się do księgi dziejów białego sportu. Kilka godzin przed startem Australian Open 2012 przyszedł czas na krótki zarys sylwetek postaci, które znaczyły najwięcej w ciągu 99 pierwszych edycji pierwszej lewy Wielkiego Szlema.
Jack Crawford (ur. 8 marca 1922)
Mistrz w latach 1931,1932,1933,1935
4-krotny Mistrz turnieju znany był z niezwykle rycerskiej i eleganckiej postawy na korcie, w tenisowym światku był nazywany jako ?Gentleman Jack?. Swoim dostojnym i przyjemnym dla oka stylem gry, Jack Crawford nawiązywał do wspaniałych tradycji uprawiania sztuki, jaką jest tenis. Po raz pierwszy zadebiutował w Mistrzostwach Australii w 1927 roku, gdzie przegrał w swoim pierwszym meczu z Garem Moon. Rok później osiągnął ćwierćfinał, w którym na jego drodze stanął Jean Borotra, jeden z francuskich muszkieterów. Jack wywarł na nim niesamowite wrażenie, a po całym pojedynku Borotra przepowiadał mu wielkie sukcesy w przyszłości, przyznając, że nigdy nie widział tak młodego tenisisty z tak wielkimi umiejętnościami. Crawford przekłuł w czyny słowa swojego wielkiego rywala, kiedy to w 1931 roku pokonał w finale Harry?ego Hopmana, sięgając po pierwszy tytuł w Australian Open. Rok później Panowie znowu zagrali o główną nagrodę i znowu lepszy był Gentelman Jack. W1933 roku wielki Mistrz zapisał na swoim koncie trzeci kolejny tytuł, ogrywając w finale Keitha Gledhilla. W tym samym roku, będący w życiowej formie tenisista, wygrał Roland Garros i Wimbledon, dzięki czemu stanął przed szansą na klasycznego Wielkiego Szlema. Ta sztuka nie powiodła się, gdyż w finale US Open na drodze Jacka stanął Fred Perry. Brytyjczyk wygrał 6-3 11-13, 4-6, 6-0, 6-1. Kolejny sezon był dużo słabszy, ale w 1935 roku Crawford wrócił raz jeszcze, sięgając po raz czwarty po koronę w Australii. Był to ostatni wielkoszlemowy tytuł w jego karierze, a głównie dzięki czterem triumfom na Antypodach, jego karierowy rekord gier na Antypodach wynosi 52-15.
Roy Emerson
Mistrz w latach 1961,1963,1964,1965, 1966, 1967
Roy Emerson to najbardziej utytułowany singlista w historii Australian Open. Był to także zawodnik wysoce wszechstronny i jako jedyny w dziejach tenisa zapisał na swoim koncie tytuły singlowe i deblowe w każdym z czterech turniejów Wielkiego Szlema. Swój debiut na australijskiej ziemi Emerson odnotował w 1954 roku, kiedy to przegrał w pierwszej rundzie z Georgem Washingtonem. Emerson ? szczupły, szybki, znakomicie wytrenowany, na pierwszy tytuł w Melbourne czekał do 1961 roku, kiedy to ograł w finale Roda Lavera. ?To początek jego wspinaczki na tenisowe wyżyny? ? pisały wtedy gazety. Redaktorzy nie pomylili się. W kolejnych sześciu latach Emerson za każdym razem grał w meczu o tytuł. W 1963 roku pokonał tam Kena Fletchera, czym potwierdził swój wielki talent. Pojedynek trwał aż pięć setów i był pierwszym tego typu finałem w historii Australian Open. Trzeci tytuł w 1964 roku był potwierdzeniem absolutnej dominacji Emersona w tenisie. Australijczyk zanotował wtedy passę 55 kolejnych wygranych gier. Osiągnął pozycję #1 na świecie, wygrał 17 turniejów, w tym Wimbledon i US Open. Kolejny sukces w Australian Open to 1966 rok, kiedy to jego finał z Arthurem Ashem uznano za ?mecz roku? (6-4 6-8 6-2 6-3). Rok później Panowie ponownie zagrali w finale i tam Roy wygrał już gładko, w 3 setach. Wcześniej jednak miał bardzo trudną przeprawę w półfinale, kiedy to zagrał 83 gemy w starciu z Tonym Rochem. Po szóstym sukcesie w 1967 roku, Emerson miał na koncie 11 wielkoszlemowych tytułów, czym poprawił wynik Billa Tildena. Kilka miesięcy później Australijczyk wygrał Roland Garros i na lata postawił bardzo wysoko poprzeczkę w statystyce wygranych imprez Wielkiego Szlema (pobił go dopiero Pete Sampras w 2000 roku). Łącznie, zarówno w singlu jak i w deblu, Emerson wygrał aż 28 turniejów wielkoszlemowych.
Ken Rosewall
Mistrz w latach 1953, 1955, 1971, 1972
Legendarny bekhend, zabójcza mobilność – to największe atuty najbardziej znanego tenisisty australijskiego o niespotykanej ?długowieczności?. W 1953 roku Rosewall został najmłodszym Mistrzem w historii turnieju. Miał wtedy 18 lat, a w 3-setowym finale pokonał Mervyna Rose?a. Podczas tamtego turniej Ken poznał Wilmę – swoją przyszłą żonę. 2 lata później Rosewall święcił swój drugi tytuł w Adelajdzie, po zwycięstwie nad Lew Hoadem. Cały poranek, poprzedzający finał, spędził wtedy przed telewizorem, oglądając transmisję z krykieta. Przechodząc na zawodowstwo nie grał w Australian Open aż do 1969 roku, kiedy to zakończył swój udział na trzeciej rundzie. W 1971 roku długowieczny Ken zachwycił raz jeszcze, wygrywając Australian Open po raz trzeci. W 3 setach pokonał Arthura Ashe?a w ostatniej edycji Australian Open, rozgrywanej poza Melbourne. Rok później, na przywitanie imprezy w stolicy stani Victoria, Rosewall obronił swój tytuł i został tym samym najstarszym w dziejach Mistrzem Australian Open. Miał wtedy 37 lat. Tym samym posiada on największy odstęp czasowy pomiędzy pierwszym, a ostatnim wygranym turniejem na Antypodach (19 lat, od 1953 do 1972 roku). Ten pochodzący z Sydney zawodnik po raz ostatni wystąpił w Australian Open w 1978 roku, kiedy to w wieku 43 lat osiągnął 3 rundę. 3 lata temu, w rodzinnym mieście, uhonorowano jego dokonania, nazywając arenę główną miejscowego Olympic Park Ken Rosewall Arena.
Rod Laver
Mistrz w latach 1960, 1962, 1969
?Szczypta walki? ? tak Rod Laver określił swój pierwszy zwycięski Australian Open z 1960 roku. W decydującym meczu pokonał wtedy Neale?a Frasera 5-7 3-6 6-3 8-6 8-6. Dwa kolejne skalpy na Antypodach wchodziły w skład dwóch klasycznych Wielkich Szlemów, które do dziś są fundamentalnym argumentem, przemawiającym za Laverem jako tenisistą wszech czasów. W 1962 roku ?rakieta z Rockhampton? określił swoje zwycięstwo jako ?sukces zmieniający całe jego życie?. Rod pokonał wtedy w finale Roya Emersona 8-6 0-6 6-4 6-4, a cały mecz toczono w bardzo trudnych, wietrznych warunkach. W kolejnych miesiącach Laver triumfował w Paryżu, Londynie i Forrest Hills, czym nawiązał do osiągnięcia Dona Budge?a, który w latach 30. wygrał wszystkie 4 lewy Wielkiego Szlema w jednym roku. 7 lat później Australijczyk powtórzył ten wyczyn, a w Australii wygrał po raz trzeci (6-3 6-4 7-5 w finale z Gimeno). W 2000 roku kort centralny Melbourne Park nazwano jego imieniem: Rod Laver Arena. ?Nigdy nawet nie marzyłem o dostąpieniu takiego zaszczytu? ? powiedział wtedy Mistrz 11 turniejów wielkoszlemowych.
Mats Wilander
Mistrz w latach 1983, 1984, 1988
19-letni Szwed Królem Kooyongu został w 1983 roku, kiedy to pokonał w finale Ivana Lendla. Był to jego dziewiąty tytuł w sezonie (Australian Open rozgrywano wtedy w grudniu). Wilander został najmłodszym, od czasów Kena Rosewalla (1953), zwycięzcą turnieju. Rok później australijska trawa znowu nie miała tajemnic dla szwedzkiego zawodnika. W wyrównanym finale jego wyższość musiał uznać Kevin Curren (6-7(5) 6-4 7-6(3) 6-2). 4 lata później Mats wygrał na Antypodach po raz kolejny, był to pierwszy turniej rozgrywany w Melbourne Park (wówczas Flinders Park). W dramatycznym finale, który był przerywany przez opady deszczu, Szwed pokonał Pata Casha. Wilander obronił wtedy 2 piłki meczowe, a po 4 godzinach i 28 minutach tablica wyników wskazała jego nazwisko jako nazwisko zwycięzcy. Szwed pokonał faworyta gospodarzy 6-3 6-7 3-6 6-1 8-6. Został on wtedy pierwszym graczem od czasów Jimmiego Connorsa, który wygrał turniej wielkoszlemowy na nawierzchniach trawiastej i twardej. Karierowy bilans gier Wilandera na Australian Open wynosi 36-7.
Andre Agassi
Mistrz w latach 1995, 2000,2001, 2003
Specyficzny charakter młodego Andre nie wykazywał przesadnej chęci do gry ?na końcu świata?, stąd do Melbourne Amerykanin dotarł po raz pierwszy dopiero w 1995 roku. Debiut miał wymarzony, albowiem wygrał cały turniej. Najpierw dramatyczny półfinał z Kricksteinem, później mecz z Samprasem w finale. 4-6 6-1 7-6(6) 6-4 , ?Game, Set and match Agassi? ? drugi z rzędu tytuł wielkoszlemowy na koncie Amerykanina, pierwszy w Australii. Na kolejny sukces w Melbourne Park Andre czekał do 2000 roku. Najpierw niezapomniany półfinał z Samprasem (6-4 3-6 6-7(0) 7-6(5) 6-1), a następnie 4-setowy pojedynek o tytuł z Kafelnikovem. Agassi długo nie mógł się przekonać do gry na Antypodach, ale koniec końców okazało się, że to właśnie tutaj grał najlepiej. W 2001 roku obronił tytuł, tym razem po szybkim finale z Arnaud Clementem. W półfinale rozegrał kolejny niezapomniany mecz – klasyk, kiedy to w 5 setach pokonał Patricka Raftera. W 2002 roku Andre wycofał się tuż przed startem imprezy, ale 12 miesięcy później wygrał tu po raz czwarty. W trzech ostatnich meczach ?zgubił? zaledwie 19 gemów i po deklasacji popełnionej na Schuettlerze, zapisał na swoim koncie rekordowy tytuł i został pierwszym tenisistą Ery Open, który tak często wygrywał w Melbourne. ?Nigdy nie zapomnę tego, że tu byłem, że grałem tu dla was wszystkich, że mnie tak mocno wspieraliście. Czuję się w połowie Australijczykiem? ? powiedział 33-letni wtedy Agassi. Po raz ostatni w Melbourne Andre zagrał w 2005 roku, przegrywając w trzech setach z Rogerem Federerem. Swoją karierę zakończył z fantastycznym bilansem pojedynków na Australian Open: 48-5.
Roger Federer
Mistrz w latach 2004, 2006, 2007, 2010
Roger Federer, wciąż grająca legenda Australian Open, rozpocznie w poniedziałek walkę o piąty tytuł w Australian Open. Od jego debiutu w Melbourne Park mija 12 lat, kiedy to w 2000 roku dotarł tu do trzeciej rundy. Nigdy później, jak do tej pory, nie kończył rywalizacji w Melbourne Park na wcześniejszym etapie. Pierwszy tytuł Federera w tym turnieju pochodzi z 2004 roku. Wówczas zwycięstwo nad Maratem Safinem dało mu pierwsze miejsce w rankingu ATP (jako pierwszy Szwajcar w historii). Federer zajmował tę pozycję przez 237 kolejnych tygodni (rekord), w międzyczasie sięgając po dwa kolejne tytuły. W 2006 roku pokonał w finale Marcosa Baghdatisa, podczas dekoracji płacząc w ramionach swojego wielkiego autorytetu ? Roda Lavera. ?Mam nadzieję, że wiecie jak wiele to dla mnie znaczy? ? powiedział wtedy, trzymając puchar w dłoniach. Szwajcar wygrał swój trzeci turniej wielkoszlemowy z rzędu, czym nawiązał do osiągnięć Johna McEnroe, Johna Newcombe’a i Matsa Wilandera. Rok później obronił tytuł po meczu z Fernando Gonzalezem. Był to 10 wielkoszlemowy sukces w karierze Helweta, a pierwszy i jedyny jak do tej pory bez straty seta w całym turnieju. Wcześniej takiej sztuki dokonał Bjorn Borg w 1980 roku. W 2010 roku Federer przyjechał do Melbourne jako Mistrz 15 turniejów wielkoszlemowych, posiadacz karierowego Wielkiego Szlema i samodzielny rekordzista pod względem ilości wygranych imprez wielkoszlemowych. Po znakomitej grze w finale, Szwajcar pokonał Andy?ego Murraya i po raz 16 sięgnął po najcenniejszą nagrodę w tenisie zawodowym. Był to jego czwarty tytuł w Melbourne Park i ostatni jak do tej pory sukces w Wielkim Szlemie. Roger został pierwszym od czasów Andre Agassiego (2003) ojcem, który triumfował w jednej z czterech lew Wielkiego Szlema i piątym zawodnikiem w historii, który wygrywał na Antypodach minimum cztery razy.
Źródło: australianopen.com
