Korty halowe

Szybkość gry

Korty halowe z reguły są szybsze od kortów twardych i tylko trochę wolniejsze od trawiastych. Bardzo dużo w tej kwestii zależy jednak od pokrycia kortu. Korty typu „indoor hard” mają właściwości prawie takie same jak korty twarde, więc bliżej przyjrzymy się kortom o nawierzchni dywanowej, chociaż jest ona coraz mniej popularna. Piłka w wyniku kontaktu z tego typu kortem traci ok. 31% swojej prędkości. Oznacza to w praktyce, że jeżeli piłka zostanie uderzona z prędkością 100 km/h to po odbiciu od kortu zwolni do prędkości 69 km/h. Piłka odbija się od podłoża nieco wyżej niż na kortach trawiastych, ale niżej niż na nawierzchniach twardych i ceglanych (średnio na wysokość uda zawodnika). Oba te czynniki sprawiają, że wymiany na kortach dywanowych trwają przeważnie krócej niż na kortach ziemnych i twardych i trochę dłużej niż na kortach trawiastych. Tak jak w przypadku nawierzchni trawiastej i twardej dużo zależy od serwisu, który zazwyczaj ustawia dalszy przebieg wymiany. Jeżeli jest mocny i precyzyjny to zazwyczaj zawodnik serwujący bez trudu wygrywa swoje podanie. W przypadku słabszego serwisu (szczególnie w przypadku drugiego podania, które jest zazwyczaj bardziej asekuracyjne) wymiana może potrwać nieco dłużej, ale zwykle i tak toczy się pod dyktando podającego. Istnieją również korty halowe o nawierzchni drewnianej, bardzo popularne w średniowiecznej Francji i wykorzystywane do gry podobnej do współczesnego tenisa. Na takim parkiecie piłka może odbijać się jeszcze niżej i szybciej niż na trawie.

Budowa i konserwacja kortu

Skąd wzięła się nazwa kortów halowych chyba nie musimy tłumaczyć. Nawierzchnia dywanowa zawdzięcza natomiast swoją nazwę pokryciu kortu, które można łatwo usunąć (podobnie jak dywan z podłogi). Nawierzchnie dywanowe z racji swoich właściwości mogą być wykorzystywane tylko w zamkniętych pomieszczeniach, gdyż są wrażliwe na warunki atmosferyczne, a przede wszystkim na opady deszczu. Wyjątkiem są tu niektóre sztuczne nawierzchnie trawiaste, wykorzystywane zarówno w halach jak i pod gołym niebem. Zaletą kortów dywanowych jest stosunkowo niski koszt ich położenia, zakładając że mamy do dyspozycji gotową halę. Na większości turniejów halowych nawierzchnia dywanowa jest położona jedynie na czas trwania turnieju, a później hala może służyć do organizacji innych imprez. Siatka nie jest zamontowana na stałe, ale zawieszona jest na solidnych stojakach. Sama nawierzchnia dywanowa jest zazwyczaj mieszanką tworzyw sztucznych i położona jest na parkiecie lub innym twardym podłożu (asfalt, beton). Często wierzchnią warstwą jest guma i takie korty również zalicza się do dywanowych. Od grubości i proporcji składników zależy jak szybka jest nawierzchnia. Koszty jej konserwacji również zależą od charakterystyki materiału pokryciowego, ale na pewno tego typu kortom nie trzeba poświęcać tyle czasu co kortom ziemnym lub trawiastym.

Charakterystyka nawierzchni

Piłka po odbiciu od kortu halowego nie zostawia praktycznie żadnych śladów i gracze skazani są w przypadku spornych piłek na decyzję sędziego. Na niektórych turniejach jest jednak stosowana technologia sokolego oka, dzięki której gracze mogą poprosić o sprawdzenie, gdzie dokładnie odbiła się piłka.

Poruszanie się po kortach halowych obciąża stawy podobnie jak to ma miejsce na twardych kortach, ale w przypadku kortów dywanowych powierzchnia jest zwykle bardziej miękka, dlatego upadki są mniej bolesne i nie kończą się poważniejszymi urazami. Wykonywanie skutecznych ślizgów na dywanowej nawierzchni, jest podobnie jak w przypadku kortów twardych praktycznie niemożliwe i próby tego typu manewrów często kończą się kontuzjami stawu skokowego. Nieudolne próby ślizgania się po korcie halowym możemy jednak zaobserwować u zawodników wychowanych na ceglanych kortach. Piłki tenisowe na nawierzchni dywanowej zużywają się nieco wolniej niż na kortach twardych, ale szybciej niż na kortach trawiastych czy ziemnych.

Technika gry

Na kortach halowych szybciej odnajdą się gracze specjalizujący się w grze na trawie niż specjaliści od kortów ziemnych. Podstawą jest oczywiście mocny, precyzyjny serwis, który zazwyczaj ustawia dalszy przebieg punktu. Z racji tego, że gracze mają nie wiele czasu na przyjęcie odpowiedniej pozycji do uderzenia, ważne jest opanowanie gry zarówno z forhendu jak i bekhendu. Istotna jest też dobra gra wolejem, która może się przydać podczas wizyt przy siatce. Wymiany na kortach halowych, szczególnie w przypadku dwóch graczy obdarzonych mocnym uderzeniem, zwykle ograniczają się do kilku zagrań. Nadawanie piłce rotacji nie daje wielkich korzyści i bardziej odpowiednie są mocne, płaskie uderzenia jak najbliżej końcowej linii. Z racji tego, że piłka odbija się nisko od kortu, gracze często muszą zagrywać piłkę slajsem, szczególnie gdy znajdują się w defensywie. Taktyka „serw i wolej” przy własnym podaniu często skutkuje zdobyciem łatwych punktów, szczególnie gdy serwis jest odpowiednio mocny. Co do warunków fizycznych, to na kortach halowych najlepiej spisują się wysocy gracze, potrafiący mocno zaserwować i uderzyć piłkę. Rzadko widuje się niskiego zawodnika odnoszącego sukcesy na tej nawierzchni.

Najlepsi gracze i lokalizacja kortów halowych

Korty halowe podobnie jak twarde są rozsiane po całym świecie, a najwięcej z nich znajduje się w Ameryce Północnej, Europie oraz Azji. Tylko na tych trzech kontynentach oraz w Australii (Puchar Hopmana), rozgrywane są największe turnieje tenisowe na tego typu kortach. W kalendarzu zajmują one miejsce od późnej jesieni do końca zimy, chociaż równocześnie z nimi są rozgrywane turnieje na otwartej przestrzeni, w miejscach gdzie pogoda na to pozwala. Jeśli chodzi o zawodników najlepiej sobie radzących na kortach halowych to prym wiodą (podobnie jak na twardych kortach) głównie Amerykanie oraz Europejczycy, z pośród których wyróżniają się Rosjanie oraz Francuzi. W tych właśnie krajach jest też organizowanych najwięcej turniejów halowych. Słabiej na kortach halowych radzą sobie natomiast gracze wychowani na nawierzchni ceglanej, czyli Hiszpanie, Włosi oraz zawodnicy z Ameryki Południowej (poza nielicznymi przypadkami).