Gottfried von Cramm pochodził z rodziny niemieckich arystokratów. Posiadał tytuł freiherra (odpowiednik tytułu barona), dlatego nazywano go tenisowy baronem. Urodził się 7 lipca 1909 r w miejscowości Nettlingen położonej nieopadal Hannoveru. Znany był z pięknego, eleganckiego i ofensywnego stylu gry. Do historii przeszły jego wyjątkowe maniery podczas gry na korcie: nie sprzeczał się z sędziami, doceniał dobre zagrania rywali, nie wyrażał złości z powodu własnych błędów. Jest uważany obok Beckera i Sticha za jednego z najlepszych niemieckich tenisistów w historii tego sportu.
Rozpoczął treningi w wieku 11 lat. W 1928 przeniósł się do Berlina, żeby studiować prawo. Wstąpił także do znanego klubu Rot-Weiss Berlin, gdzie poznano się na jego talencie. Mając 18 lat zaczął startować w zagranicznych turniejach. Zadebiutował w Wielkim Szlemie w wieku 21 lat osiągając 1/8 Rolanda Garrosa. Trzy tygodnie później powtórzył ten wynik na Wimbledonie. W 1931 wygrał swój pierwszy tytuł w Atenach. Rok później zadebiutował w barwach Niemiec w Pucharze Davisa, a także zdobył tytuł międzynarodowego mistrza Niemiec na kortach w Hamburgu. W 1933 ponownie zwyciężył w Hamburgu, pokonując w finale po raz drugi z rzędu Niemca sudeckiego reprezentującego Czechosłowację Rodericha Menzla. Baron von Cramm zdobył również tytuł mistrza Wimbledonu w mikście, jego partnerką była trzykrotna zwyciężczyni Rolanda Garrosa Hilde Krahwwinkel.
Wielkie sukcesy przyszły rok później. Na paryskich kortach imienia Rolanda Garrosa Niemiec został rozstawiony z numerem czwartym. W ćwierćfinale pokonał wspomnianego wcześniej Menzla (nr 5) w pięciu setach. W półfinale vona Cramma czekała kolejna ciężka batalia z finalistą sprzed dwóch lat Włochem de Stefanim (nr 8), którą baron rozstrzygnął na swoją korzyść w piątej partii. Rywalem Niemca w rozstrzygającym meczu został obrońca tytułu, znany Australijczyk Jack Crawford. Baron wygrał trzecie z rzędu spotkanie pięciosetowe, w decydującym secie ograł rywala 6:3. Niespełna miesiąc później rozstawiony z nr 3 Niemiec osiągnął zaledwie 4. rundę Wimbledonu.
Do Rolanda Garossa 1935 von Cramm przystępuje jako głównym faworytem (nr 1). W 1/2 toczy zwycięski pięciosetowy pojedynek z turniejową czwórką Brytyjczykiem Bunnym Austinem (finalista RG 1937). O zwycięstwo w całym turnieju walczy z innym reprezentantem Wielkiej Brytanii Fredem Perrym (nr 2). Niemiec ulega w czterech setach, Perry odnosi swoje jedyne zwycięstwo na paryskich kortach. Baron będzie chciał się wziąć rewanż podczas Wimbledonu. Zanim panowie spotkają się ponownie w finale, von Cramm pokonuje w 1/2 młodego Dona Budga. Niestety londyńska trawa nie jest szczęśliwa dla Gottfrieda. Finał przegrywa gładko w trzech setach. Baron awansował ze swoją reprezentacją do finału rozgrywek o puchar Davisa, tam jednak Niemcy musieli uznać wyższość Amerykanów.
W 1936 wygrywa prestiżowy turniej w Monte Carlo (sukces powtórzy również roku 1937). W decydującym meczu ogrywa kolegę z reprezentacji Niemiec Hennera Henkela. Do finału RG dochodzi bez straty seta, tam czeka już stary znajomy Perry. Po dziwnym meczu puchar dla zwycięzcy odbiera von Cramm, który wygrał w pięciu setach,w tym dwóch do zera. Panowie ponownie spotykają się w finale Wimbledonu. W drodze do niego Niemiec pokonał wcześniej wspomnianych Crawforda i Austina. W ostatnim meczu grając z kontuzjowanym barkiem nie miał nic do powiedzenia, zdobył raptem dwa gemy.
W 1937 Gottfried po raz trzeci z rzędu awansował do finału turnieju wimbledońskiego. W ćwierćfinale Niemiec ograł w pięciu setach Jacka Crawforda, w 1/2 zwyciężył z faworytem gospodarzy Bunnym Austinem. W decydującym spotkaniu zagrał ze wschodzącą gwiazdą kortów, turniejową jedynką, Donem Budgem. Amerykanin wygrał łatwo w trzech setach, oddając rywalowi tylko 9 gemów. Marzenie Niemca o wygraniu Wimbledonu miało nigdy się nie ziścić. W finale mistrzostw USA obaj panowie spotkali się ponownie. Kolejny raz triumfował Budge, tym razem w pięciu setach (w każdym wygranej partii oddawał rywalowi po jednym gemie).
Sukcesy von Cramma próbowała wykorzystać partia nazistowska proponując mu członkowstwo w NSDAP, jednak Niemiec odmówił. Do historii przeszedł słynny mecz w finale interkontynetalnym pucharu Davisa, gdzie Niemcy grały się z reprezentacją Stanów Zjednoczonych. Stawką tego pojednyku była możliwość walki o tytuł z Brytyjczykami. Po czterech spotkaniach Niemcy remisowały z USA 2-2. 20 lipca 1937 na główny kort Wimbledonu, gdzie był rozgrywany mecz, wyszli von Cramm i Don Budge. Niemiec zwyciężył dwa pierwsze sety, kolejne dwa padły łupem Amerykanina. W piątym baron prowadził 5-3, by przegrać ostatecznie 8-6. Adolf Hitler, któremu ze względów propagandowych zależało na wygranej, wpadł w szał.
Kilka miesięcy po przegranym spotkania naziści oskarżyli von Cramma o homoseksualizm, który w hitelerowskich Niemczech był tratowany jak przestępstwo . Baron trafił do więzienia, gdzie przebywał do wiosny 1939 r. Przed wojną zdążył wrócić na korty, triumfował w Quennes Club. Nie mógł wystartować w Wimbledonie, ze względu na wcześniejszy wyrok sądowy. Podczas drugiej wojny światowej został wcielony do Wermachtu i walczył na froncie wschodnim. W 1944 r. do Sztokholmu zaprosił go wielki miłośnik tenisa, król Szwecji Gustaw V. Przez kilka lat von Cramm uczył młodych, szwedzkich adepetów białego sportu ( m in.przyszłego trenera Bjorna Borga, Lennarta Bergelina).
Na początku lat 50. powrócił do daviscupowej reprezentacji Niemiec, w której grał do 1953 r. W Pucharze Davisa odniósł 58 zwycięstw (10 porażek) w singlu oraz 24 w deblu (9 przegranych). Baron odnosił także niemałe sukcesy deblowe m in. wygrał w parze z Hennerem Henkelem Austrlian Championship 1938, Roland Garros 1937 oraz US National Championship 1937. Zmarł w 1976 w wypadku samochodowych nieopodal Kairu.
