Forehand - środek ciężkości podczas uderzenia

[TomPL]

Dydaktycznie - pięknie, ale rzeczywistość skrzeczy, o czym zresztą pewnie dobrze wiesz, skoro przestałeś uczyć.

A czym różni się tenis amatorski od zawodniczego?

Różni się - inny jest materiał wyjściowy i inne cele. Portfel akurat tu ma mniejsze znaczenie.
Kandydat na tenisistę-amatora najczęściej nie ma idealnych warunków fizycznych, ma ograniczenie ruchowe, koordynacyjne, za niski, za gruby, za słaby (w sensie - za mało siły). W szkoleniu na zawodnika nie przeszedłby selekcji, albo trener albo słabe wyniki zweryfikowałyby go negatywnie. Ale tu nie ma selekcji - wystarczy, że jest zapał i trochę kasy i można startować. Bo... tu są inne cele.
Kandydat chce trafiać w piłkę, chce regularnie trafiać w pole przeciwnika a kiedyś może nawet chciałby zaserwować asa i skończyć wolejem przy siatce. Bo kandydat napatrzył się w tv albo podpatrzył znajomych i też by tak chciał. Tak więc on przede wszystkim chce na korcie przyzwoicie się prezentować, nie dać plamy (A może kiedyś nadarzy się okazja zagrać debla z Wawrinką? ). I przede wszystkim chce grać!
Więc nie dla nich zawodnicze techniki trzymania rakiety, różne rotacje i nowoczesne sposoby uderzania piłki. Owszem, niektórzy próbują, eksperymentują, z uchwytem, uderzeniami, naciągami, rakietami ale nawet przy dużym zapale nie osiągną technicznego zawodniczego poziomu. Bo, jak pisałeś, to wymaga wiele pracy i wiele czasu, a to są opcje nie do przejścia dla tenisisty-amatora. Aha, bym zapomniał, to jeszcze wymaga talentu. Nie wiem dlaczego dziwisz się, że nie miałeś chętnych do nauki... Zapytam, wiem - złośliwie, czego tobie zabrakło, że nie wskoczyłeś na zawodniczy poziom albo przynajmniej amatorski z efektywnym wykorzystaniem tych preferowanych przez ciebie nowoczesnych technik? Czego zabrakło?

[PitS]

Aż jestem dalszego ciągu tej dyskusji ciekaw, nie uczę tenisa, sam poznaję tę religię dla siebie, stąd nie jestem w stanie się odnieść do metodyki nauczania, ale gram z ruchomym nadgarstkiem.
Jednak prawdziwym sprawdzianem są owoce. Hitman sam przyznał że ich nie ma, Pio jak rozumiem ma inny target na treningach.

Sam znam trenera który w zależności od targetu uczy różnie i to zrozumiałe.
Przystojny facet to niektóre klientki przychodzą znudzone brakiem zainteresowania w domu i nadgarstek nie jest problemem, a tym czym się z nimi dzieli jest zainteresowanie i poświęcony czas.

Przychodzą prezesi których trzeba nauczyć chodzić i pilnować żeby przez godzinę nie zeszli na zawał, im zależy żeby nie było kompromitacji jak towarzysko wyjdą na kort.

Trafi się zawodnik to widziałem inny tenis.

Najtrudniej jest chyba z tymi którzy uczą się sami a do niego przychodzą co jakiś czas po pochwałę.

Widziałem jeszcze jednego ambitnego, ten przychodzi za każdym razem grać o skrzynkę wódki z forami od 0-40, ale ten nie uczy się niczego.

[TomPL]

No patrz Pan - innymi słowami, a to samo napisałeś.

[PitS]

No patrz Pan - innymi słowami, a to samo napisałeś.

Też to pomyślałem - telepatia? Do tego obaj wyrośliśmy na technice lat 70'.
Ja się pozbyłem nawyku, a Ty? Ty nie musisz, sztywny nadgarstek się przydaje w deblu, nawet jak się robi za Wawrinkę.

[keicam]

A czym różni się tenis amatorski od zawodniczego? Kort jest mniejszy? Piłki są bardziej kwadratowe? Gra się tak samo, a granica między jednym a drugim jest w portfelu. I nigdzie indziej jej nie ma. I tak samo się uczy obu "odmian" (nawet nie wiem jak to nazwać).

Hitman, wielka szkoda że nie mieszkasz w Krakowie! Zaprosiłbym Cię do obejrzenia treningu "potencjalnych" 11-12 letnich zawodników! Zapewniam Cię, że cele stawiane tym dzieciakom są zupełnie inne niż nawet dorosłym amatorom. Coraz częściej moi znajomi proszą mnie o umówienie ich na grę z moim synem. Coraz częściej młodemu udaje się z nimi wygrać! Jeden z nich szczerze powiedział mi że popatrując jedenastolatka, uczy się ustawienia do uderzenia, wejścia na piłkę, podpatruje technikę fh bh serwisu. Większość załapuje się na grę tylko dlatego, że Michał jeszcze nie ma aż tyle siły! Już u takiego dzieciaka zaczyna być widać to co w amatorskim tenisie rzadko się zdarza, antycypację uderzeń przeciwnika. Na jego treningach, korekta podstawowej techniki uderzenia zdarza się bardzo rzadko. Omawiane są niuanse. Tak więc najpierw jest praca u podstaw. Nauka techniki podstawowej, poruszania się po korcie, tajmingu itp. Później amatorzy idą swoją drogą a zawodnicy zupełnie inną, polegającą na nauce elementów taktyki, przewidywania, strategii, wytrzymałości i ogólnorozwojówki, oraz np konsekwencji w wywieraniu stałej presji, nawet podczas utrzymywania długich wymian!
Pio ma rację. U podstaw forhendu jest dużo ważniejszych rzeczy do nauczenia! Ja na prezentowanym filmie zastanowiłbym się nad zbliżonym do kontynentalnego uchwycie! Chyba że źle widzę

[PitS]

Cele to się stawia trenerowi, trener dobiera środki.
Ale dla amatora chcącego się rozwijać tenisowo Hitman ma rację, nie ma różnicy, technika tenisowa przekazywana powinna być identyczna, zmodyfikowana jedynie o możliwości ruchowe.

[hokej]

Hitman, wielka szkoda że nie mieszkasz w Krakowie! Zaprosiłbym Cię do obejrzenia treningu "potencjalnych" 11-12 letnich zawodników! Zapewniam Cię, że cele stawiane tym dzieciakom są zupełnie inne niż nawet dorosłym amatorom. Coraz częściej moi znajomi proszą mnie o umówienie ich na grę z moim synem. Coraz częściej młodemu udaje się z nimi wygrać! Jeden z nich szczerze powiedział mi że popatrując jedenastolatka, uczy się ustawienia do uderzenia, wejścia na piłkę, podpatruje technikę fh bh serwisu. Większość załapuje się na grę tylko dlatego, że Michał jeszcze nie ma aż tyle siły! Już u takiego dzieciaka zaczyna być widać to co w amatorskim tenisie rzadko się zdarza, antycypację uderzeń przeciwnika. Na jego treningach, korekta podstawowej techniki uderzenia zdarza się bardzo rzadko. Omawiane są niuanse. Tak więc najpierw jest praca u podstaw. Nauka techniki podstawowej, poruszania się po korcie, tajmingu itp. Później amatorzy idą swoją drogą a zawodnicy zupełnie inną, polegającą na nauce elementów taktyki, przewidywania, strategii, wytrzymałości i ogólnorozwojówki, oraz np konsekwencji w wywieraniu stałej presji, nawet podczas utrzymywania długich wymian!
Pio ma rację. U podstaw forhendu jest dużo ważniejszych rzeczy do nauczenia! Ja na prezentowanym filmie zastanowiłbym się nad zbliżonym do kontynentalnego uchwycie! Chyba że źle widzę

Ocierasz się niebezpiecznie o syndrom ojca Agassiego.
Na temat techniki nie mam prawa się wymądrzać, sam pracę nadgarstkiem odkryłem po kilkunastu miesiącach gry pod okiem trenera. Oczywista oczywistość, że na początku nie miało żadnego sensu wprowadzanie tego elementu, proces nauki trafiania w kort byłby wielokrotnie dłuższy.
Dlatego jestem wyznawcą teorii Pio, że treningi powinny być dopasowane do poziomu i możliwości szkolonego.
Inna sprawa, że byłem świadkiem szkolenia młodego chłopaka, który zaczynał abstrakcyjnie późno jak na próbę zrobienia kariery, a który od początku był uczony przy forehandzie wykroku lewą nogą do przodu (wręcz z przytupem), małej pętli, przeniesienia ciężaru ciała w przód i "pociągnięcia" nadgarstkiem (oni to nazywają strzałem z kiści). Grał codziennie, moc była z nim niemal od początku, ale jako taką regularność osiągnął po 3 latach. Górna połowa ciała pracuje mu niemal jak Del Potro.

[keicam]

Ocierasz się niebezpiecznie o syndrom ojca Agassiego.

Nie przyjmuję zakładów i nie mam maszyny do strzelania piłkami!

Cele to się stawia trenerowi, trener dobiera środki.

Wydaje mi się że to następny etap Chyba że trener ma "nauczyć grać w tenisa"!

[ppeter]

Zapomniałeś jednak nauczyć się chodzić.... czyli kontrolować cały ruch przy bardziej sztywnym nadgarstku.

To jest według mnie istota nauki czegokolwiek. To tak jak z wsadzaniem raczkującego dziecka do chodzika, żeby szybciej się nauczyło chodzić. Jeżeli mięśnie i kręgosłup nie będą gotowe, to chodzik narobi więcej złego niż dobrego, a jeżeli dziecko będzie "gotowe", żeby chodzić, to chodzik nie jest potrzebny. Podobna jest rola trenera, pozwolić "dziecku" wzmocnić się "raczkowaniem", żeby mogło później pewnie stanąć na "nogach".

[Pio]

Tak jak moi przedmówcy napisali.
Praca nadgarstkiem jest ogromnie potrzebna.... ale gościowi który ma podstawy. Nawet podstawy z ogromnym plusem.... czyli poruszaniem, timingiem, ogólną prostą techniką... takim tenisowym ABC.
Powtarzam.... filmik skierowany do amatorów więc pokaz jak najbardziej prawidłowy dla początkujących.
Hitman.... idąc Twoim tokiem rozumowania to trzeba by na pierwszej lekcji uczyć amatora FH z maksymalnym dobiegnięciem wraz z sekwencją wolejową zakończoną smeczem z wyskoku.... bo to jest zawodnicze granie. A jaka jest różnica w tenisie amatorskim a zawodniczym
O G R O M N A !!!!!!!!! Taka jak z Warszawy do Ciebie. I aby przejść ten dystans to trzeba najpierw nauczyć się trzymać rakietę i nauczyć się nią machać dość sztywnym nadgarstkiem. A praca nadgarstkiem to etap gdzieś na wysokości Atlantyku.

[PitS]

Ocierasz się niebezpiecznie o syndrom ojca Agassiego.

On się ociera? Dostanie extra rangę: Dokić

[keicam]

Ocierasz się niebezpiecznie o syndrom ojca Agassiego.

On się ociera? Dostanie extra rangę: Dokić

"Foch forever".

[hitman]

Czego zabrakło?

Zainteresowania tenisem jakieś 15-20 lat wcześniej.

[scudetto]

Dydaktycznie - pięknie, ale rzeczywistość skrzeczy, o czym zresztą pewnie dobrze wiesz, skoro przestałeś uczyć.

A czym różni się tenis amatorski od zawodniczego?

Różni się - inny jest materiał wyjściowy i inne cele. Portfel akurat tu ma mniejsze znaczenie.
Kandydat na tenisistę-amatora najczęściej nie ma idealnych warunków fizycznych, ma ograniczenie ruchowe, koordynacyjne, za niski, za gruby, za słaby (w sensie - za mało siły). W szkoleniu na zawodnika nie przeszedłby selekcji, albo trener albo słabe wyniki zweryfikowałyby go negatywnie. Ale tu nie ma selekcji - wystarczy, że jest zapał i trochę kasy i można startować. Bo... tu są inne cele.
Kandydat chce trafiać w piłkę, chce regularnie trafiać w pole przeciwnika a kiedyś może nawet chciałby zaserwować asa i skończyć wolejem przy siatce. Bo kandydat napatrzył się w tv albo podpatrzył znajomych i też by tak chciał. Tak więc on przede wszystkim chce na korcie przyzwoicie się prezentować, nie dać plamy (A może kiedyś nadarzy się okazja zagrać debla z Wawrinką? ). I przede wszystkim chce grać!
Więc nie dla nich zawodnicze techniki trzymania rakiety, różne rotacje i nowoczesne sposoby uderzania piłki. Owszem, niektórzy próbują, eksperymentują, z uchwytem, uderzeniami, naciągami, rakietami ale nawet przy dużym zapale nie osiągną technicznego zawodniczego poziomu. Bo, jak pisałeś, to wymaga wiele pracy i wiele czasu, a to są opcje nie do przejścia dla tenisisty-amatora. Aha, bym zapomniał, to jeszcze wymaga talentu. Nie wiem dlaczego dziwisz się, że nie miałeś chętnych do nauki... Zapytam, wiem - złośliwie, czego tobie zabrakło, że nie wskoczyłeś na zawodniczy poziom albo przynajmniej amatorski z efektywnym wykorzystaniem tych preferowanych przez ciebie nowoczesnych technik? Czego zabrakło?

Świetnie napisane . Jeden z sensowniejszych teksów, jakie tu przeczytałem w ostatnim czasie .
Jest coś, co sporo osób na forum ( w tym ja ) zna z własnego tenisa :

Owszem, niektórzy próbują, eksperymentują, z uchwytem, uderzeniami, naciągami, rakietami ale nawet przy dużym zapale nie osiągną technicznego zawodniczego poziomu.

Jest też coś, co jest sensem amatorskiego tenisa, przynajmniej dla mnie:

Kandydat (...) przede wszystkim chce grać!

[Vivid]

Powtarzam... Ty zapominasz, że tak jak ostatnio podkreślał Vivid, to jest forum dla amatorów a nie zawodników. Dlatego Ty jako "zawodnik" przestań dawać zawodnicze rady albo naucz się odróżniać pytania od amatorów od pytań o wysublimowaną technikę Federera połączoną z Nadala ze szczyptą ruchu Novaka....

Tia ... gdybym teraz chciał regularnie używać techniki zawodniczej to by się ortopeda i rehabilitant ucieszył, w końcu by na mnie nieźle zarobili.
Generalnie to ja nie bardzo rozumiem tego dość powszechnego zadęcia na "zawodniczość".
Czy to jakiś wstyd być amatorem i otwarcie się do tego przyznać?
Cholera, trenowałem od małego dzieciaka, mam uprawnienia PZT a nie jakiegoś klubu zdobyte - znaczy zapłacone , korespondencyjnie w weekend i kompletnie nie mam problemu z nazywaniem siebie nawet nie amatorem, bo ten to często regularnie rywalizuje, a graczem rekreacyjnym.
Jak trzeba poważny klub prosi mnie o zastępstwa na zajęciach jako trenera, koledzy trenerzy, którzy grają obecnie o niebo lepiej ode mnie też nie traktują mnie per noga czy z jakąś pogardą.
To nie wstyd być amatorem, poważnie.

[PitS]

Bo Ty słowo rekreacja masz zdefiniowane najpełniej nawet na awatarze.

[Vivid]

Ale czasem się skupię na ze 2 punkty czy gema, żeby nie było, że już nic nie umiem i tylko wrażenie dobre robię.