W pierwszym turnieju wimbledońskim wzięło udział 22. zawodników. Zawody rozpoczęły się 9 lipca. Mecz finałowy z powodu opadów deszczu odbył się dopiero trzy dni po planowanym terminie (19.07). Pierwszym zwycięzcą okazał się Spencer Gore, który ograł Williama Marshalla w trzech krótkich setach. Do 1921 r. obowiązywała zasada challenge round (mistrz miał zapewnione miejsce w finale kolejnej edycji).
Jako pierwszy w historii Wimbledonu zapisał się William Renshow, który triumfował sześć razy z rzędu (1881-1886). W 1879 w turnieju wzięli wreszcie zawodnicy zagraniczni (trzech reprezentantów Irlandii). W 1905 r. Australijczyk Norman Brookes przełamał hegemonię Brytyjczyków i zameldował się w finale. Dwa lata później okazał się pierwszym zagranicznym triumfatorem Wimbledonu. 1910 r. był pierwszym z pięciu kolejnych zwycięstw Nowozelandczyka Anthonego Wildinga.
Pierwszym Amerykaninem, który wygrał Wimbledon był znany Bill Tilden (odnosił triumfy w latach 1920-1921). Lata 1924-1929 stały pod znakiem dominacji francuskich zawodników (Borotra, Lacoste, Cochet). W 1931 roku doszło do jedynego w historii turnieju zwycięstwa przez walkower (Sidney Wood pokonał Franka Schieldsa). 1933 był rokiem triumfu znakomitego Australijczyka Jacka Crawforda, który w tym samym sezonie wygrał Australian Open, Roland Garros, a także doszedł do finału US Open. W latach 1934-36 dominował reprezentant gospodarzy Fred Perry. Trzykrotnie (1936-38) osiągał finały znany gentelman kortów, Niemiec Gottfried von Cramm. Niestety Wimbledon nie był dla niego szczęśliwy. Inny przedwojenny mistrz Don Budge zwyciężał w latach 1937-1938. W 1938 Budge nie stracił seta (jego rywale zdobyli ledwie 48 gemów ? śr. 6,9 na mecz).
Pierwszą powojenną edycje wygrał Francuz Yvon Petra. Następne pięć lat to okres dominacji Amerykanów. Ich hegemonię przerwał Australijczyk Frank Sedgman w 1952 roku. Jego triumf stanowił zapowiedź zwycięstw graczy z krainy kangurów, które miały nastąpić niebawem. Rok 1954 okazał się szczęśliwy dla 33-letniego Jaroslava Drobnego (w finale pokonał 20-letniego Rosewalla). W latach 1956-1967 Australijczycy tylko trzy razy doznali goryczy porażki. Tytuły zodbywali: Hoad (1956-57), Cooper (1958), Laver (1960-61), Emerson (1964-65) i Newcombe (1967). Trzykrotnie z rzędu w finałach poległ Fred Stolle (1963-65).
Początkowe cztery lata ery open stały pod znakiem dominacji zawodników z Australii. Mistrzami Wimbledonu zostali: Rod Laver (1968-69) i John Newcombe (1970-71). W 1973 do sukcesów Drobnego nawiązał Jan Kodeš, który pokonał w finale Gruzina reprezentującego Związek Radziecki Alexa Metrevelego. Rok później młody Jimmy Connors ograł w finale prawie 40-letniego Rosewalla. Od 1976 przez pięć kolejnych lat zwyciężał Bjorn Borg. Dwukrotnie w finałach brał udział Ilie Nastase (1972, 1976).
Dominację Szweda przerwał John McEnroe, który w 1981 wygrał z nim w czterech setach. Rok później McEnroe znalazł pogromcę w osobie Connorsa (poległ po pięciosetowym boju). W 1984 r. doszło do reważu, w którym gładko wygrał McEnroe. 12 miesięcy później triumfatorem imprezy został niespełna 18-letni Boris Becker. Sukces powtórzył w następnym sezonie. Wimbledonu nigdy nie udało się wygrać Ivanowi Lendlowi (finalista 1985-86). W 1988 r. pierwszy raz tytuł zdobył Stefan Edberg.
Rok 1991 dał światu pierwszy w historii niemiecki finał. Michael Stich pokonał w trzech setach Beckera. W 1992 jedyny raz na Wimbledonie triumfował Andre Agassi. Rok później kibice obserwowali amerykański finał z udziałem Pete’a Samprasa (zwycięzca) i Jima Couriera. Kolejne dwie edycje padły łupem Pistol Pete’a. W 1996 r. zwyciężył pogromca Samprasa (wygrał z nim w ćwierćfinale) Richard Krajicek. W latach 1997-2000 ponownie zwyciężał Amerykanin. Finał Wimledonu 2001 okazał się szczęśliwy dla Gorana Ivanisevicia, który wreszcie zdobył upragniony tytuł. Począwszy od 2003 przez kolejne pięć lat panowała era Rogera Federera. W 2008 Szwajcar musiał uznać wyższość Rafael Nadala. Rok później tytuł powrócił do Federera.
